Met je benen gekruist
op een krukje in de tuin
en maar schrijven
omdat je hoopt dat dat
gedachten zal verdrijven
opdat je vingers niet langer
zullen verraden welke huid
je hebt achtergelaten
kersenkleurig, nog steeds.
Herinneringen aan een ochtend
vol mogelijkheden
maar de suiker bleek te donker
en de soep te dun
net als de verhalen
uit je verleden
die je godzijdank
of jammer genoeg
bent vergeten.
Het krukje is geel,
je vingers blauw-paars
dertig graden in de schaduw
druppels zweet in je haar
je pen krast maar door
je tranen verdroogd
voor ze je ogen verlaten.
- Jawel, het is
die tijd van het jaar.-
Je wil wel alleen zijn
maar je kan het niet meer
de stemmen in je hoofd
gingen in eigen beheer.