“Mevrouw Appelmans zal vandaag niet aanwezig zijn.”
De directeur zegt het nadat het geroezemoes in het lokaal uitdooft. Al vijftien minuten hingen we allemaal verveeld op onze bank te wachten op onze lerares, maar nu weerklinkt er gejuich. Bart en Floris applaudiseren luid. Kim high-fived Sabine. Ik neem meteen een Suske en Wiske uit mijn boekentas. Een dagje chillen.
“Stilte! Respect graag. Mevrouw Appelmans heeft deze ochtend een ongeval gehad.”
De directeur staart mij kwaad aan. Iedereen was toch aan het vieren? Eén keer deed ik iets doms en nu ben ik altijd de pineut. Vorig jaar stak ik - niet expres - de toiletten in brand. Een verdwaald peukje. Sindsdien maakte ik elke week strafstudie voor nieuwe feiten waar ik niks mee te maken heb. Ik had het protesteren opgegeven.
Kim vraagt poeslief wat er onze geliefde leerkracht is overkomen. Kim verheft schijnheiligheid tot kunst. Bij de nationale verkiezing voor ‘vals wijf van het jaar’, wint ze goud, zilver én brons.
“Naar wat ik vernam, vloog er een vogel in haar fietswiel.”
Bart fluit tussen zijn tanden en wappert met zijn handen. Floris giert het uit. De directeur vuurt laserstralen naar mij. Ocharme die vogel. Was het een klein meesje? Of een dikke duif. Mevrouw Appelmans is zelf geen lichtgewicht te noemen. Misschien een wilde gans? Ik durf het niet te vragen, maar wens dat Kim het waagt. Hoopvol knik ik naar haar. Sabine, de schat, heeft het begrepen.
“Was het een grote dikke vogel, mijnheer de directeur?”
Floris proest het uit. Ik roffel op mijn dijen. De directeur krabt aan zijn neus en drukt zijn snor.
“Welke vogel het was, weet ik niet, jongedame. Wat ik wel weet is dat mevrouw Appelmans’ wiel blokkeerde en dat zij meters ver werd weggeslingerd.”
Niemand lacht. Ik zie het zo voor me: Mevrouw Appelmans in haar gele bloemenjurk vliegt als een bol wol over haar stuur en belandt met een smak in de gracht. Haar streng gelaat in de modder. Haar fluovest besmeurd.
”Mevrouw Appelmans gaat,” hij kijkt op zijn horloge, “Over tien minuten onder het mes.”
Kim en Sabine kijken verschrikt. Een operatie? Het is muisstil. Bart laat zijn potlood vallen. Het rolt traag naar de schoenen van de directeur.
“Een vrachtwagen kon niet meer remmen en reed over haar benen.”
Ik slik. Mevrouw Appelmans verdient dit niet. Meneer Appelmans is al kreupel. Straks zitten ze beiden in een rolstoel. Eén mindervalidenkaart is handig voor het parkeren, maar met twee kaarten ben je niets extra. Sabine snikt. Kim laat krokodillentranen stromen. Bij de nationale wedstrijd voor ‘wijf die op commando kan huilen’ wint ze goud en zilver. Sabine brons.
“Komt het nog goed?” kermt Kim. De directeur staart sip naar de vloer. Zijn handen beven. De stilte voelt pijnlijk.
“Een half blaadje papier, onverwachte overhoring!”
Mevrouw Appelmans rent de klas binnen in een propere bloemenjurk. De directeur laat zijn doorrookte lach bulderen.
“Eén april, losers!” zegt de directeur, “Jullie zijn te gemakkelijk!”
Mevrouw Appelmans elbow-bumped de directeur. Kim en Sabine kijken als naar een spook. Floris doet zijn denkbeeldige petje af. Ik zucht en laat mijn ogen draaien. Bende malloten!
“En u, meneer Coppo, woensdag strafstudie.”