Terug kijkend kan ik zo boos zijn.
Ze hebben me zoveel pijn gedaan.
Maar er waren ook mooie momenten.
Ook al weet ik ze niet meer te vinden soms.
Dan kijk ik terug en merk ik dat de beelden vervaagt zijn.
Als een boze demoon is mijn kwaadheid over mijn herinneringen gegaan.
Er was geen lamsbloed om aan mijn deurpost te strijken.
Ik stond toe te kijken
hoe mijn eerstgeboren zelfliefde
door een wraakzuchtige God werd afgekeurd
en met zwarte hand
uit mijn ziel gesleurd.
En naakt op de dorpsmarkt in het blok gezet.
Bespuugt en besmeurt.
Maar dat is enkel een gevoel.
Een dwaze droom die leeft in mij.
Achter mijn kalmte schuilt een storm van razernij.
Waarom is het zo moeilijk om "mezelf" te zijn?