Het park betreed ik alsof ik het meen.
Het lemniscaat van Bill ligt voor de beuken,
het kronkelt eeuwig in een driehoek
zonder scherpe hoeken, met open hart.
Het derde firmament van Gormley lonkt je verderop.
Roestvrij stalen staven zijn de krachten
van het universum, lege foetus in de kern.
Blaas, duw op een knop, raak verstrikt in snoeren van d'O
of wacht, met bomen verstrengeld, af.
Maak een foto en val uiteen in de Mirror Room.
Spiegels kaatsen je op een scherm.
Je vindt je met naakten in het bos terug.
In je hersenen hangt een walnoot.
Fairground AZART is een feest.
In een slalom speel je tussen felgekleurde hekletters.
De witte staat apart.
In bruin-groen brons wringt Henrot de vrouwdweil in je uit.
Laat je met een beuk als mast mee in de gouden doorkijkbark van Nagasawa varen.
Jij bent The Dreamer In The Forest,
voert de beelden als toneelstuk meta op.
Het park vergeet ik niet, ook al telt het 75 jaar.
In de auto op weg naar huis
brengen folklore finale van Holsts St. Paul's Suite
en Mozarts pianosonate nr. 12 niet van de wijs.
Zes jaar ouder dan ik, nog altijd mijn wakkere toverfee.