Mijn droom werd waar ! deel 1.
Bij de viering van het 75 jarig bestaan van onze school werd ook een monument van lerares gehuldigd. Als oud-leerling was ik uitgenodigd om mee te vieren.
Het is toen, dat mijn wensdroom wortels heeft geschoten, door het blij weerzien van leerkrachten en zeker van de klasgenoten.
Het was een prachtige lentedag, daardoor nog gezelliger, de verhalen pittiger naargelang de santé’s volgden.
Bij het afscheid meermaals de wens geuit en gehoord van : kunnen we eens afspreken met onze klasgenoten om samen herinneringen op te halen? Ja , dat gaan we doen!
Maar ja, hoe gaat dat? Druk met het gezin, werk, dagelijkse beslommeringen, lief en leed in de familie.
Toen ik in 2004 de kans kreeg om met pensioen te gaan nam ik me voor : nu of nooit !
Begonnen met informatie te vergaren om zo de reünie voor mijn klasgenoten te kunnen organiseren. Namen en adressen opzoeken! Hoe?
Bezoek aan de school met beleefd verzoek naar naamlijsten en klassamenstellingen, eventueel foto’s en beeldmateriaal om zeker niemand te vergeten en zo uit te sluiten.
Het was niet simpel om iets vast te krijgen in de school… totdat een vriendelijke secretaresse de archiefkast indook, ( in onze tijd werd alles in schoonschrift opgetekend in grote boeken door de nonnekes ) gelukkig kwam ze ook weer uit de kast met, geluk voor mij, de grote boeken van 1960-61-62. De nodige nota’s en koppies konden genomen worden en de zoektocht kon van start.
Een klasgenoot uit naburig dorp gecontacteerd, de zoektocht was serieus begonnen…aan de hand van de naamlijsten, thuisadressen van toen, de telefoonnummers die ik tijdens het schoolfeest bijeen had gesprokkeld gaven het startschot. Na veel telefonische oproepen, (ge wilt de telefoonrekening van die tijd niet zien) via buren en familie behaalden we een knap resultaat : van de schooljaren 1960-61 en 1961-62 hadden we 56 adressen gevonden. Oef, zover waren we!
Door die vele kontakten, kwamen plots aanvragen binnen van klasgenoten die door omstandigheden de laatste 2 schooljaren niet afgemaakt hadden en toch graag wilde komen naar de bijeenkomst. Geen probleem, de naamlijst werd aangevuld tot 69 klasgenoten.
Ondertussen zaten mijn schoolvriendin en ik niet stil, er moest een bijzondere dag georganiseerd worden. We opteerde voor een namiddag, het moest geen nachtbraak worden. Alleen de klasgenoten, want niet iedereen had het geluk haar partner nog te hebben.
Onze reünie : “ 1960-1962 “ zou doorgaan op donderdag 24 november 2005 vanaf 14.00 uur in het cafetaria “ Hamlet “ van het C.C..
Uitnodigingen werden geschreven in schoonschrift, gepost. Vol verwachting….
De afspraak met de gerant van het café over het verloop van de namiddag was: “ Zorg voor lekkernijen, natjes en droogjes.
De inschrijvingen liepen vlot binnen tot 38 deelnemers. Enkele klasgenoten lieten zich , spijtig genoeg wegens gezondheidsredenen verontschuldigen, met veel pijn in het hart, ze waren er dolgraag bij geweest, misschien een volgende keer?! Hun wens was om de hartelijke groeten over te brengen aan de aanwezige jeugdvriendinnen.
In de uitnodiging vroegen we om foto’s van vroeger mee te brengen, ikzelf was al tijdens het plannen en de voorbereidingen op zoek gegaan naar info van de school en naar foto’s die ik in al die jaren vergaard en bewaard had.
Na vragen en veel zagen aan de nonnekes kwam het fotoalbum te voorschijn over het feest van het 75 jarig bestaan van de school.
Een video-opname verkreeg ik via de broer van onze juf die in het laatste schooljaar klastitularis was, deze opname ging over het feest ter gelegenheid van de op pensioenstelling van drie verdienstelijke regentessen.
Na al die moeite en inspanningen was het wachten op “ moment suprême “ :
“ DE Reünie “ 24-11-2005.
Iets voor 14.00 uur, plotse drukte, veel beweging in de buurt van het C.C.. Aankomende en parkerende wagens, bekende gezichten ! Ongelooflijk na al die jaren! Hartkloppingen!!!
Het was een blij en warm weerzien, velen herkennende gezichten met toch af en toe de vraag : wie is dat toch al weer? Hoe heet jij of zij ?
Gelukkig herkende ik bijna iedereen meteen, bij ’n twijfeling…,doch na één woord, herkende ik ze aan hun stem. Het deed me zoveel deugd dat iedereen mij meteen herkende en me herinnerde.
Het was heerlijk! We waren terug : “ die schoolmeisjes! “
Het stille cafetaria gonsden in een paar minuten van blijheid en gelukkige mensen!
Bekende stemmen, hoe gaat het?
Hartelijke knuffels en traantjes van geluk!
We deden de “VROUW “ alle eer aan!
Ik hoor nog steeds de naklanken… weet je nog? Is… hier? Heb je van… iets gehoord? …
Het voelde zo goed, het deed zo ’n deugd om zoveel hartelijkheid!
Alles viel in de plooi, iedereen vond haar schoolvriendinnen van weleer terug, uit onze mooie tienertijd: “ 16-17-18 jaar.”
Ondergetekende, zorgde voor het startschot, ( in schoolse stijl! ) met de aanwezigheidslijst : door naamafroeping, vervolgens een HARTELIJK WELKOM! Steeds met ‘n grote knipoog, (soms wel twee ) en af en toe een traantje wegpinkend. Emotie!
Het ging van de jeugdidolen tot aan de vriendjes en hoe onze schooltijd was verlopen.
De vermeldingen van naam en toenaam van directie, klastitularissen, bijnamen, anekdotes, belevenissen en zoveel meer.
Ik kreeg de volle aandacht…, onderbroken met gelach …,soms schaterlachen…, sommige konden niet bijkomen… hadden nog… napret!!! ’n Pauze ingelast, af en toe, om te bekomen…, instemmingen…, aanvullingen…, de nodige commentaren, graag zelfs… en ze kwamen !!! G.
In deel 2 lees je mijn toespraak aan mijn fantastische klasgenoten.