Ik geloof je best wanneer je zegt dat wij ons alles inbeelden, dat wij enkel uit hersenen of bewustzijn bestaan, dat niets betekenis heeft tot wij die eraan geven. Zo heb ik het leven ook al ervaren.
Pijn heeft geen toestemming nodig om betekenis uit zijn slachtoffer te sleuren. Och, je doet me al twijfelen bij het woord slachtoffer, want dat zijn wij niet. Wij zijn heersers volgens jou, we kunnen alleen maar leren. Wij manifesteerden alleen maar ongewenst aangeraakt te worden, wij mensen duwen onszelf in minderheden, vormen termen om onszelf te pijnigen, boetseren de rijken met eigen handen, alles doen we zelf, alles is mijn schuld. Ze biedt me haar magic potion, het idee dat ik met mijn denkkracht alle verpletterende problemen op kan lossen. Shit, nog meer werk. Moet ik nu alle mannen met te lange armen, indringende handen, verwrongen schuldgevoelens gaan vergeven om mij los te maken van mijn eigen ideeen? Mag ik nog mens zijn? Mag ik mijn ziel heel even vergeten?