Een blauwe stip in de zwarte zee greep me naar de keel.
Als een ijsreus smolt en verzoop ik in de lichtjaren van mijn vergeten dromen.
Ik ging met mijn sterrenkijker op zoek naar een gure rotsplaneet maar vond alleen mijn moederster.
Ze droeg slechts een kleine wereld. Haar kern begon langzaam te krimpen. Ze straalde feller.
Ze flikkerde helder aan het firmament van een vertrouwde kosmos die mijn geheimen meedroeg.
Ze bleef schijnen en ik draaide er omheen tot de beschermende atmosfeer van de planeet me in wolken hulde.
Ik vulde de lucht met gekrijs toen ik mens werd en de koude lucht nevelsporen door mijn hart trok.
Als een doorzichtige zwerver liep ik verloren in de mistbanken tot de ster me als een baken de weg toonde.
Verblind doolde ik langs de wegen van mijn verborgen waanbeelden.
Tot de winter mijn bloed stolde.