mijn wimpel
er leek geen ontkomen aan
het voelde er als gevangen
mijn bord werd er woest gevuld
en er weer ongenadig geledigd
mijn kruimels vergat hij bewust
verblies die grillig voor leed ongezien
aan zeil wapperde ik uit mijn ziel
ik aanschouwde wimpel verlangend
wist over zee werd het nog woester
mijn soelaas voor de kilte die er hing
zijn vlag sneerde mijn knokige botten
in kluiven had hij gelukkig geen zin
bakboord schreeuwde hij wou me
er vloeren doen schrobben zijn planken
rangeren zijn zwaarden het meest
noeste werk zag hij me gretig doen
voor kruimelige glimp en die wimpel
zeeroverwaardig blies hij me wijs
eens mijn bord vol ontkwam ik genadig
ik rangeerde er mijn knokige planken
wist schreeuwend te vloeren die bakboord
over zee wist ik het werd er nog woester
zeil begreep hoe sterk mijn wimpel blies
ik voorzag er geen plaats voor zijn leed