de jutte acrobate

Gebruikersnaam de jutte acrobate

Proza Poëzie Toneelteksten Text on stage

Teksten

Vertel me

Hoe deed je het? Zwervend, de hoop gewurgdde kuilen vol gekke raapselsde naden van eindeloze rafels? Of, wellicht, wellichtnaar de deugd, het water op de lippenhet woord van het scharlakende draad van het vreemdgaande rood. Nestelde je je in de korrels van het gevleugelde graanin de oren het gefluister van saffiaanleer? Wie zag je in de meute? Het woord van stof ging strompelende zoveelste boekenruggen vielenen cirkels van het zoete strooisel werden je ketens op het veld het bestoven droog zaadje enkels in een misvatte leegte. Vertel me hoe wreed je masker washoe ruw de aardebrokken. Vertel me over je raapselswie vergeten deed je struik. Ik wil elke dag je nieuwe aarde bevloeien.

de jutte acrobate
10 1

Wat beroerde dan

Dicht bij de grond balkt de mesthoopiets hogerop in het purper de verstrikte mondde meststeken in de weke romp dralend nog. Langs de greppels bonken de zware bordurenhouden de resten tegen het licht. De straatlantaarn knikt -mag ik even kritisch belichten? Toeters noch bellen schrikken lijven terugde hoop roddels worden de messende stapel teleurstellingen het purper. Al wat leeft bloeit ooitsoms dicht bij de grondsoms in hogere sferen. Wat beroerde dan werkelijk? - Het tarmac antwoordt -toen de grond even niet keekstak de verzoening de straat over voorover gebogen tegen je licht inde adem gloeiend als een pook. -

de jutte acrobate
1 0

4186

Het kon ook zonder morren de wind die door de hoge bomen speelde was deelbaar de takken robuust genoeg   in de versnelling de drank het witte schuim van verveling   als werd vooraf gezocht naar de wolf in het kegelspel. De avond verbond. Er kon teruggekeerd.   Het kon ook zonder morren het vers kwam niet op de eerste bladzijde de zinnen wilden vergoten   het bloed van een erg zoete veeg plakte aan de tanden van hen die verachtten   als werd vooraf gezocht naar de luis in de stam. De bundel verslond. Er kon teruggekeerd.   Het kon ook zonder morren twee bladzijden regen en vier druppels op het kegelbord het schuim op de versnelde monden   de planken robuust genoeg de wolvenbeet in de deelbare vloeken   als werd vooraf gezocht naar de stoppels in de witte haard. De luis bestond. Er kon teruggekeerd. 

de jutte acrobate
6 0

Veel te veel

Ik keek dan niet wegal eiste het van me opde door korsten grimmige vlekkende rode draad, soms veel te veel het stof voor bibberende benende roep benauwde de glimphet kleine stuk schurende weefselde kloppende hamer, soms veel te veel waarom het masker te dragenal keek ik dan niet weghet eiste van me ophet deed struikelen, soms veel te veel.  

de jutte acrobate
8 0

Mag het even sneller gaan?

Ik ben de stagnatie beude fascinatie wil voorbij de grenzende neus in de ongeremde zakkenschrapen de pluizen van de wol. De Spartaan in me weethet is de juiste tijd. Ik wil me verdiepen in de gepaste boekenzoeken waar het sneller kanhoe de worm het hout nog vindthoe de vlaag nog de passende winden. De Balder in me weethet is de juiste tijd. Maar traag en als vergeten brandt het vuurde vlam heeft de neusgaten wijdhet hout slaat hoog opeenzaam luidt de kras. De zondeval raakt daar voorbij zo goed als in de tijd verloren. Ik kijk en ik kwijn wegik aarzel en ik blijf weer staande pluizen in de zakkende wormen in het hart. De Raaf in me weethet is de juiste tijd.   

de jutte acrobate
6 1

Legendarisch

Legendarisch Het punt houdt in de greeppulkt het vilt van toverhoeden. Waar de tijd telten de kleur van de vezels verastvandaag al wordt begraven. Het ongelofelijke verhaal nu wachtop de uitgemolken woordende deernis kent de roeden. De blikken staven zullen toverende vermetele koppen rollen wegin het grijs mee, de dagvaart. Het begin van het gesjoemel zweltin de fruitmand nooit het korenvoor de ingevallen wangenhet verschrompelde vel. Niets wreekt een sinaasappelals ligt de schil te vroeg te grabbel. Eens het punt zich vergrijptbeslist de tijd de kleur van de woorden. Een droef verhaal kan legendarischof verliest een andere waarheid. Als vandaag al wordt begravenschreeuwt geen lijf zonder kopde ondergestopte uren terug.

de jutte acrobate
8 0

Haast

Ik laat dit gedicht even aan de haastige lezers over.Ze jagen zichzelf gaarne naar de overkant waar het winddronken water de tuin schoffelt.De gouden appelschat loopt hen daar voorbij.  Het zoets van de nectar opvangen is, als het tergen van een robijnzelfs dromerig klinkt het, alsof de oude beuk zich verplaatst. Het kladderende getuit van de dichter laat zich niet behaasten.Het hoogste goed van het denkpatroon verdient geen tegenwerking het theewater borrelt opde wijsheid kookt vanbinnen. Het hoogtepunt mag daar het dieptepunt genoemdde nare overvloed het kletsende tekort. Ik laat daarom de ogen rusten. In de verten bestaat geen hysterie.De monden vallen er nog open, ook, voor wat tuiten wil daar groeien de bundels in de beukendaar is er geen haast.  

de jutte acrobate
1 0

Strak voorwaarts

Ik kon niet meer terug, enkel strak voorwaartsde omgekeerde wereld leek het. Al leefde ik een visioen of een onderdeel van een ritueelde wind keerde toch en ik kon niet meer terug. Ik worstelde de waarheid overhoopstond oog in oog met de bakovendraaide aan knoppen, drukte de vingers verrot. Ik kon gewoon zijn, als ik was waar ik wasmaar een dappere aasde op uitgebreidere uitrustingenals voor opkomende ceremonies en een oorlogshemd aantrok ik.De berenklauwen duwden me tot het jachtveldde tooi van adelaarsveren me in een heldenrol. Maar de bakoven wilde ook watbleek voor een eeuwige plundertocht vertrokken. Naar de knoppen - schertste ik nog - geen ritueel keerde omrestte enkel een wereld van dappere schijven koekendeegoog in oog met de verrotte waarheid. De berenklauwen duwden strak voorwaarts naar de eeuwige jachtvelden - aasde ik nog.De helden riep ik niet meer terug.

de jutte acrobate
6 1

Zeg me waarom

de pook van de dichter zalftvindt de verwonde lijven. Het mag in kinderschoenenzolang de maat maar klopthet meer ijs breekt. Het woord draagthet woord geeft. Is het tot waar de keel stropttot waar het sop de knieën raakt? De waarheid kruipt op de tafelwil de brok uit de panraakt daar de snaar soms als blonken helle ogensoms als zong een lied. Daar verliest de sleutel de stookspuugt uit de tafelresten blaast de adem van een kindals pookt het op, de woorden. Zeg me waarom de waarheid kruiptde snaar de tafel ophet kind aanschuifthet gloeien zoekt het sop. Waar de dichter de krassen vindtmag de pook heet als koel. Zolang een tafel vier poten draagtzal er de pan rustende brokken zijn, het kind, de fascinatie. 

de jutte acrobate
3 0

Een enkeling

Het begon miezerig. Een merkwaardig figuur scheurde langs de wegen drie kraaien gorgelden een wolkeloze dagterwijl rook ik aan rozen. Op dit ontiegelijk vroeg uurleek elk geluid een donderslag wapperende vlaggenkletterende ketels. Wou de zonderling dondertje spelende straatstenen intimiderenof regendansen voor het zand in mijn slaapogen? De middelvinger wekte mijn walging.Ik flakkerde op. Als een opgejaagde vos vergat ik de brievenbusik stampte richting voordeur. Het huis blonk in het witde onschuld in de ramen. Wanhopige formules bezwoeren afgezopen figurenvervuilden verveelde kragen. In witte boorden wemelde het wereldleedlaveloos bezegeld, onstopbaar voor een enkeling als ik.Het begon miezerig. Op dit ontiegelijke vroeg uurwapperende vlaggeneen opgejaagde vos. Kletterende ketels wemelden, een enkeling als ik. 

de jutte acrobate
0 0

Een enkeling

Het begon miezerig. Een merkwaardig figuur scheurde langs de wegen drie kraaien gorgelden een wolkeloze dagterwijl rook ik aan rozen. Op dit ontiegelijk vroeg uurleek elk geluid een donderslag wapperende vlaggenkletterende ketels. Wou de zonderling dondertje spelende straatstenen intimiderenof regendansen voor het zand in mijn slaapogen? De middelvinger wekte mijn walging.Ik flakkerde op. Als een opgejaagde vos vergat ik de brievenbusik stampte richting voordeur. Het huis blonk in het witde onschuld in de ramen. Wanhopige formules bezwoeren afgezopen figurenvervuilden verveelde kragen. In witte boorden wemelde het wereldleedlaveloos bezegeld, onstopbaar voor een enkeling als ik.Het begon miezerig. Op dit ontiegelijke vroeg uurwapperende vlaggeneen opgejaagde vos. Kletterende ketels wemelden, een enkeling als ik. 

de jutte acrobate
0 0

Het doorgeefboek

De juiste deur vind ik niethet zijn er teveelde ene gaapt, de ander is log.Ik sluit de ogen en zucht. Waarom zou ik nog kijken? Voorbij kale bomen hangt niet elk loofknipogen verleidende zon en haar bloemenhet blinkende vel wil terug in de pot geen deur durft nog blankrauw te bijten in mijn fruit. Mijn vruchten geuren naar mythen en kunstsoms blozen zesoms trekken ze wit. Ik blader door de olifant in de kamereen glimlach uit het Oostenik zoen tot ik spintoen dra. ALS troostsporen schaduwen lezenblauwzieke spiegels aan de wandben ik de boetemonnik alles wat mannen van vrouwen begrijpende schilder, de duif en de dingennoord en zuid. Zijn gedichten besmettelijk?Deuren dan onvindbaar? Er was mij niets gevraagd45 graden, doorgeefboek. Naast borden, glazen en bestekkan ook ik dragenen 40 dagen vasten durven dromeneen handvol belegen kaasgeen grijze muis. Wie durft, mag me blank.

de jutte acrobate
0 0

In de wolken

Ik moest de hele berg nog opdan pas bereikte ik de wolken. In hun wieken wilde ik schietenhet water verdrijvenhet gemeur van de windbloem.De cesuur wachtte me op. Op hun dek wilde ik verhapstukkenhet hoge woordhet breken voor het stoffelijke overschot.In witter dan wit zag ik erkenning. Waar ik bleef hangenwerden mijn armen hun loodmijn benen hun rollende teerlingen.Het spel kende geen pardon.  De metronoom stookte de tweedrachtde cesuur kwam onder druk. Ik dacht aan oude spokeneen gemene muur, een twijnderij.De windbloem wou eeuwig stinken.  In de verte ontwarde ik een stadtussen het puin de mantel der liefdede hand die naar me reikte. Uit het schuim en de as herrees het beeldwaarvoor ik de berg opliep.De boom treurde niet totterdood. Dus brak ik in de wolken.De schaduw las ik nog net.

de jutte acrobate
2 0

Wijk dan niet

Wie dan wiegt niet zijn leed zijn gekreukte pech zijn leeglopende leven?   In de verwrongen woordenzuil  verkrampt de noodzaak tot verdoken garens de schimmelgeur raast door de roosters van pijn. Het lijf roest nooit.   De slag van het veld dwingt voort duwt het hoofd neer wil het hart doen ploffen tot waar stopt elk bereik.   De zuil vloert uit tot de damp de oren verlaat danst nevel in versleten ogen.   Wijk dan niet wijk dan niet.   Wieg dan je leven weer vol. In de dampende soep vind je de letters. Klop die op tot kraken je vingers.   Leer hoe weerbarstig je bent hoe drijvende letters kleven.   Waar de pech het effen laken kreukt de noodzaak je emmer vol dweilt klampt het leven je verdoken terug tot nieuwe zoete zwavelstokken.   Word gewaar je bereikte geur wieg je dan weer vol licht. Het lijf roest nooit.

de jutte acrobate
13 2

Het bedbeeld

De lengtes mogen langde buiken breedde kemels ingezien. Het potlood mag paraatde slijper op scherphet nachtdoek bepaald. Dan lepeltje, lepeltjeonze handen landenschetsen een richtinghet beeld van een snelweg. Even ritsen nogdaar op het einde mag hetbotsen.

de jutte acrobate
1 1

Weideblos

Je warme handalles op tempo. De brokkelige plek geeft mee.Het rechthoek draagt je maat de sidderende mijne. Op het weerbarstige vloerkleedbeukt ons duistere verbond het veenbeskleurige katoende meidoornrode stippen de frivole klosjes. Je schepping glimtvouwt me dichtschept onze bewaarplek. Alles doorgegeven zonder een woordalsof morgen niet bestaat.  

de jutte acrobate
0 0

De regel van drie

Morgen oefenen we opnieuwals de zee verdwenen isde cijfers geduldig gewassenscherpe golven het brein herwonnenhet heldere zicht de bodem. Niet op dit momentniet ommeziennu de keel zich schrapen wilde tong gemolkende weg benauwt. Op het einde verdooft de teekwordt razernij een hagelregenvertragen eender welke zinnen. De olifant zwerft dangeen kamer kan bewegengeen aap vinden de ivoren toren. Morgen oefenen we opnieuwals mijn glas leeg isen het jouwe weer volals de zee wegblijft.

de jutte acrobate
3 0

Voor hen

Laat ons door kale stengels pulken naar bloemen uit onze verloren hoeden.Laat ons onze ransels verstrengelen als wordt proviand ruiker en wij, van eenzelfde boeket. Laat ons boeken vullen met onze lijvenonze lakens van punten en komma's ontdoen.Laat ons beseffen dat er geen einde is, aan onze vragen. Laat ons tuimelen in verse geschiedeniskruisen noch grafstenen bekledenaarde woelen voor onze einders. Laat ons weten dat we wisten, voor we wisten.Laat ons beseffen dat niets, niets is dat liefde niet grijpen, maar weten is. Laat ons delen in weten en vazen met bloei vullen. 

de jutte acrobate
3 0

En daar

draaide zich om de bladzijde. Het papier ritselde zachtalsof het wist het waaromde neergevallen bijlhet vermalen denken. Matten uitkloppen konwaar en wanneer een mens het wilde. De timing nam geen tijdgeen tijd tot overweging.De mens klopte gewoon vierkant binnen. Waar het stof vandaan kwamwist enkel god en zijn gezanten.Waar het stof straks neervielwist enkel god en zijn gezanten. Was de schepping nog gewillig? Het blad draaide zich vierkant omritselde en bonkte binnen. Voor het nagesprek bedankte god.Het bleek niet de juiste timing. draaide zich om de bladzijde Het papier ritselde zachtalsof het wist het waaromde neergevallen bijlhet vermalen denken. Matten uitkloppen konwaar en wanneer een mens het wilde. De timing nam geen tijdgeen tijd tot overweging.De mens klopte gewoon vierkant binnen. Waar het stof vandaan kwamwist enkel god en zijn gezanten.Waar het stof straks neervielwist enkel god en zijn gezanten. Was de schepping nog gewillig? Het blad draaide zich vierkant omritselde en bonkte binnen. Voor het nagesprek bedankte god.Het bleek niet de juiste timing.

de jutte acrobate
0 0

Ondoordringbaar

Water wou ik er niet bij de wijn Er was teveel geneugte vers vlees op de plank en dat dunne plakje kaas alles van een allerhoogste kwaliteit   en kostuums puik getorst  en gepeperde, elitaire gesprekken en gezouten, gecultiveerde creaturen.   Blikken over meer getijden troonden water werd er wijn vloeide als uit bodemloze kruiken.   In weelde hing een muur van uitgespuugde stenen  en stof er sprak strak en onwankelbaar   niet mijn geschriften pasten niet mijn woorden werden gehoord.   Stof werd ik er hun bodem mijn wakkere muur hun wijn mijn wilde zijn.   Tot daar brak mijn glas. Het vloerde me het troonde neer mijn zet.   Vers vlees op de plank werd ik dat verse, dunne plakje ik getorst tot ondoordringbaar.

de jutte acrobate
7 0

Het lege nestsyndroom

In het nest hangen pluimen het de keel uithet lange wachten vreet, vreet. Opschudden willen zekoesteren meer eimaar niets komt, komt. Het lege nestsyndroom breekt inzaait verdeeldheid onder de pluimagebreekt op, elkeen een theorie. Dat van het voldongen feitdat van het lege wachtnestdat het de juiste pluimen mist. In de plooien van de twijgennesten voorlopige kamersschudden op, schudden op.Geduld verzaakt aan het eiwant niets komt, komt.  Wanneer kan een nesthoop geborgen?Wanneer is een nest een nest? En dan fladdert daar een vogelkind.Een paar klauwen landenprecies waar de pluimen het dan willen.En ogen dan blinken blinken. Maar de pluimen breken het nest opbegrijpen hun plooien nietdat dan niets komt, komt.  Een nederig nest buigt het hoofd voor elk eiook als het al fladdert.

de jutte acrobate
9 0

Verstenen

Vrouw. Als ondergedoken draak, leef ik. Ergens behoedzaam,  alsof wilde ganzen naderen, alsof niets er is verzorging.  Niet handelen is zinvol, denk ik. Aan verbeelding ontspruit toekomst.   Maar opsluitende verhulling is, en jeugdige scheidslijn. Schaamte voel ik. Verkruimelen wil ik. Ergens ooit,  de ravijn induiken en losmaken onderweg, mijn kaken.   Maar weinige blijdschap leeft onder wonende mensen, en jaargetijden dwalen niet. Niet alwetende ben ik.  Niet ken ik het eeuwige veld. Nederigheid snijdt kaken bij  en voorschriften observeer ik. Er is het punt waarop ik sta.   Maar geen grond genaak ik. Vervoeren ontspringt  waarlijk niets. Niets is er uitgestrekter of absoluter.  Aanwakkeren lijkt onmogelijk. Er is wat is.   Vrouw. Me de handen was ik. Verstevigen wil ik,  dan pas een richting om te gaan. Schaamte werd  al ingepakt. Als ergens ooit, er omvergeworpen.  Tuchtigen lijkt zinvol.   Vrouw. Al ken ik de scheidslijn, wonende mensen  en niet het eeuwige veld. Niet verspil ik. Niet dood ik wilde getijden. Ganzenveren verhul ik.  Kaken snijd ik bij.    Maar met verkruimelen wacht ik. Vrouw.  En weer onder duik ik.

de jutte acrobate
5 0

Ingepakt

En dozen dozen blikten inhet gewicht en de verhalende getrokken kaarten en het gevouwen spel. Er was geen stommiteiter was geen stellingname. Dat wat nooit werd gezegddat wat een mens dreefdreef op zoute vlakten.

de jutte acrobate
6 1

Eigen wild

Ben ik dan moeilijk voor je, Rups? Een jager kan aan wild komenals die vaardig genoeg isen ik verzamel enkel hoge waarden. Aan wild wil ik me namelijk verrijkenaantrekken en aanstampenik ben vaardig genoeg. Daarom stap ik uit je modder.Eigen schatten mag ik vrijwarenwaar een overvloed is, bloei ik opzet ik mijn zandzakken. Misschien een moeilijke constructieen jij er niet passend? Laat ons toetreden tot langhuizen.Er waaien meerdere windener een ietwat schuiven kan. Voorlopig hou ik het op eigen wild.Misschien erf je ooit van meword je alsnog een vlinder.

de jutte acrobate
6 0

Eigen wild

Ben ik dan moeilijk voor je, Rups? Een jager kan aan wild komenals die vaardig genoeg isen ik verzamel enkel hoge waarden. Aan wild wil ik me namelijk verrijkenaantrekken en aanstampenik ben vaardig genoeg. Daarom stap ik uit je modder.Eigen schatten mag ik vrijwarenwaar een overvloed is, bloei ik opzet ik mijn zandzakken. Misschien een moeilijke constructieen jij er niet passend? Laat ons toetreden tot langhuizen.Er waaien meerdere windener een ietwat schuiven kan. Voorlopig hou ik het op eigen wild.Misschien erf je ooit van meword je alsnog een vlinder.

de jutte acrobate
3 0

Saai

Een veelheid aan spierwitte huizen rode daken tekenen de horizon af.   In hun lijnenspel gaapt een doodse blik zegeviert de poort der saaiheid. Een vaal behoud hinkelt straatstenen tot blokken verdooft er oeroude grondkaarten.   Wie wil er gevonden? Wie zet er zich schaakmat?   Herhaling is een der principes en beperking dwingt af daar een naakte veelheid daar een tenietdoende horizon.   Het doodse lijnenspel frappeert doet door straten sluipen als worden die van doolhoven.   Behoud wil er niet gevonden. Niemand zet er zich schaakmat.   Het spierwitte vertelt me dat naaktheid een mens tekent de poort der saaiheid naar binnen slaat.

de jutte acrobate
3 0

In blik

Woorden maai ik verder  en ik stapel die secuur en nog zin aanreik ik tot valt in vorm een stuk.   Als werden woorden  brokken van verse maatjes schuif ik die dan op. Ik rol dan tot gedicht tot passend in een blik.   Ik, de dief in de nacht trek me dan terug en waak tot het denkzaad piept tot een deelbaarheid vloeit.   Het vers, weet ik wil dan beproefd beetgaar uit potten.     De klare brokken grijp ik uit open blik  en weer schuif ik secuur van gedicht tot gedicht. Er is weten wat vers leidt.   Een vers als fijne olie kleeft aan vlugge beginners sterkt buiken en hun vrees nestelt zich in sluike haren. Er is weten wat vers weet.   Ik knik dan naar de dichter vind de fles dan voor zijn boeg laat varen deelbaar dichtwerk de rest waaien voor winden.

de jutte acrobate
16 1

Het begon

met zwarte vlekjesen een pot vol schaamteen ik die niet vinden kon. Niet wilde ik gekneed.Niet door hun lucht vergiftigd. Ineens bulderden mijn benenschuurden mijn enkels tot geloften.Ik knarsetandde snoep uit wikkelswerd glas tussen nat zand. Hoeveel gedaanten moest ik zijn?Hoeveel vragen strompelde ik verder? Mijn pot kreunde zich uit zicht.Zwarte vlekken op kreukelklerendoorwoelden mijn rillingenbeloofden niets vitaals te rovenvan wie niet vinden kon. Ineens ontdekte ik wat ik al kendeen botten bewogen, groeiden en welden opals bedorven melk uit gebarsten pak. Daar glom ik op de stoepvan een nieuwe deur in een nieuwe stad.Gedaanten dwaaldenen vragen wilden niet beroofd.Lucht sneed er als knarsende glas. Ik waadde enkels en benen kniedieptot kreukelklerentot zwarte vlekken.Niet kon ik vinden. Pot strompelde zich in zicht. Hoeveel dan moest zijn?Hoeveel rillingen nog?  

de jutte acrobate
8 0

Ik zou

mezelf wat kleiner willenniet dat kopje, niet een dergelijk rollenwant hoe kakel ik dan nog? Even wat minderen.Even verzuchten. Wapperen aan broze levenslintenmee op iele klankenop golven van katoen. En speelgoedtreinen toeteren.En meisjespoppen drommen. Duisternis slaat noch zingtlaait op, dooft uiten aarden worsten rollenen dromen afgedankt. Dan duiken, duiken en stromen tranenen happen naar frisse woestenij. Dan pas doorwaaide golven opschuddenlinten leven dan pas lang kopje laait op en dooft dan net zo snel. Ik sla op de aarden potbroze klanken van katoen.Ik kakel weer.

de jutte acrobate
7 0

Niet genoeg lucht kreeg ik

Het was als zwiepte de regen me grauw onder mijn kleed. Bakkebaarden stopten hun groei en zebrapaden rolden zich op.  Een Kabouter snelde me toe, maar weertrok zich. Een Elf fladderde voorbij. Kort Licht sloop me zigzaggend toe,maar stopte net vooraleer ik eronder duiken wilde.  Een stoet hemellichamen dreunde me recht en meer sterren doken onder. Hun stof overmeesterde mijn dunne laarzen en alsof ze droegen voor het eerst, lieten ze mijn hakken kletteren.  Modder spatte op mijn gezicht en Kousen keken verwonderd.Zakken wilden ook zij mee in mijn grond, herplaveienmijn straatstenen. Er kabels vinden voor weer licht. Maar net daar kreeg ik gedonder. Als in een ogenblik,als zwiepte de regen me grauw.  Net daar ging ik voorbij.Niet genoeg lucht kreeg ik.  

de jutte acrobate
10 0

Realiteit

Realiteit   Het is niet omdat ik denk dat ik weet,  dat ik weet.  Mijn denken aanbakt wellicht,  overhelt zo nu en dan,  suddert wat in vreemde pan.  Of, wordt ondergesneeuwd,  door eigen vlokken.   En dan wil ik,  als die moor afkoelen zodat ik niet op hete blaren hoef. In eigen pan, crèmerie, roze wolk, gouden klok, stoomketel wil ik vrijheid in vlokken.  En kloek blijf ik.   Voltooien mag niet lang leven. Het is als een ontmoeting  tussen oerkrachten, een onafgebroken worstelen.  Ook hemellichamen volharden in hun baan.    In bestaan hoeft niets gedeeld.  Waarheid, noch realiteit.  Het is niet omdat ik denk dat ik weet,  dat ik weet.   Maar als vastgebonden aan een metalen remblok,  sleep ik me dan toch met kreupele voeten.  Vier kanten wil ik bestrijken kunnen,  splitsen en afsnijden.  Het soepele lijkt meegesleurd en vrijheid keert me de rug.  In meten wil ik weten, vinden mijn roze wolk.   En dan, weergalmt in eigen pan mijn klok.  Al werd ik stoomketel of cremerie, beter houd ik een afstand.  En onwankelbaar, blijf ik.  In overtuiging riskeer ik blind te worden,  voor realiteit. 

de jutte acrobate
3 1

mijn kink

Mijn kink Als naden niet feilloos aansluiten, komt mijn kink op de kabel. Ik wik, weeg, en weet niet wat te doen. Geef ik weg, of leg ik weg? Lang gelepelde spijs voor menige harten;fruitige bestaan. Daarom. Kijk me aan, snoodaard. Behap me niet langer.Geef me geen lap van je vlees.Je beeldspraak is me te rauw.Uit leven wil ik schoppen, meer drift en je tegelijk. Of, leg me neer in je donker en verhaal me je waarheiden laat niets nog onder je stof.Laat je heft me doen blinken.Mijn naden komen op tijd.Er is geen sprake van haast.

de jutte acrobate
12 0

Ik gaf Opa mijn hand

Ik gaf Opa mijn hand en toen nam hij me mee naar een oord dat ik niet kende.Het is hier erg stil, probeerde ik, maar Opa gniffelde:het is beter stil waar je ontvangen mag. Heb vertrouwen en sluit je ogen. Ik ben naast je. #elk verhaal, een wolk apart#

de jutte acrobate
11 1

Punt

er is het punt het is slijpbaar

de jutte acrobate
12 1

Vandaag fruit

Vandaag fruit   Vinnige vinger werd in lucht gestoken van diegene met de meeste honger. Helpen uitdelen, en voelen hoe fruit woog. Maar juf besliste en vinger dwarrelde richting bank. Gemiste fruitgeluk. Geduld riep schone deugd. Straks zou hand wel grijpen kunnen, en bijten in een sappige stuk. Soms vrat de meeste honger en woog vinnige bij juf.   

de jutte acrobate
0 0

#novembervers2023 naar vrije insteek dag30

Nog even dwaas   Vervoeren maakte spaken los, wist ik. Was mijn denken dom, braaf, of wijs? Geen van dit alles van belang, dacht ik. In spaken zag ik onsamenhangende. Ik kon vergaren, meer gebeurtenissen, en een plaats in mijn leven geven. Als samengepakte wolken verspreiden en niet bewegen; werd dan geen regen. Een kompas miste ik niet en niet die zinkende mens werd ik. Bloed vertrok en waakzaamheid kwam tevoorschijn. Ik mocht nog dwaas zijn en proeven.   Vervoeren was als oplichten van sluiers en wildemans deurlijsten beklimmen. Kwam toch tot niks en zelf dragen wou ik. Pruimen blootgesteld aan wind en regen smaakten veel lekkerder, wist ik. Veel stof onder voordeuren, werd overgave. Aan voeteneindes kriebelden spaken van kinderwagens met doorbogen wielen; te korte dekens voor zinkende tenen. Lijden schudde wakker en niet vergaren impliceerde regen. Nog even dwaas zijn, dacht ik en plaats maken voor wolken.   @linde20231130 #novembervers2023#dag30      

de jutte acrobate
2 0

#novembervers2023 naar vrije insteek dag29

In knoop Eens je verlaat wat niet meer bij je past, schoont je wereld zich als vanzelf op,zegt men. Er komt ruimte voor nieuw. Eerst dat zwarte gat, knoopsgat even bengelt. Wil je wel of niet geknoopt? De kunst van stoppen, is als modder die in water naar beneden zakt. Wat nog rest, kan gevonden, zegt men. Kleine, dichte hersenpan en nooit te peilen diepten. Ruimte wekt onzekere. Wel, niet, misschien. Zal je vastnaaien je knoop?  En dan, kijk je weer, licht iets op en kan je weer. Misschien vooruit. Beter storm je niet, zegt men. Er is stof en draad en knoop. Er is zwarte gat,er is dichter, en ruimte bengelt je voor ogen. En dan, slik je, zegt men. Keuze. Meer licht, meer stof, meer gat, nieuweverdicht je. Onzekere vergelijkt en jij kijkt weg. Peilen wil je, maar storm gaat liggen, zegt men. Misschien verlaat je opnieuw, misschien blijf je.In keuze nog meer licht, verruimde wereld. Je slikten bengelt kort. De kunst van stoppen, zegt men. Stof, draad, zwarte gat, knoopsgat, ruimte wektdichter. Wat in je wereld rest, kan je nog vinden.Of zal je vastnaaien je knoop?  @linde20231129#novembervers2023#dag29

de jutte acrobate
5 0

#novembervers2023 naar vrije insteek dag28

Een nest Eens in een nest andere veren duiken, lijkt me erg  verkwikkend. Alhoewel. Welke blikken willen  vreemde pluimage daadwerkelijk kennen leren?   Inzage van vederdos vraagt naar schuldige antwoord, het liefste een eerlijk, op de waaromvraag. Ik weet,  niemand bereid. Blijken dan toch lucide gedachten.  Uitborstelen eigen nest, wil ik hoegenaamd zelf niet;  laat staan dat van, voor of door vreemde blikken.   Wat ik binnenin niet najagen wil, wordt buitenbeeld. Stelling is meteen dichtslaand voor deuren,  die ik zelf niet openen wil.    Wat kan op nestkasten en meermaals overwogen?  Om idem dito blikken, de mijne om mee te beginnen,  dan toch doorheen vreemde sprieten, blad en tak  naar bouwtrucs te doen hengelen willen?   Niet begrijp ik wat erin als verpletterend klinkt?  Misschien, een aangeleerd gedragspatroon? Geconditioneerde zorgzaamheid kan omslaan, in geweld en haat, als omstandigheden veranderen.   Duiken in een ander stel veren, is niet zonder risico.  Kan niets zich dan naar open houding voltrekken?   Wordt bij nestbouw ongekend materiaal ingezet?  Of blijkt de zoveelste vreemde blik, ik incluis, allergisch voor al te donzige nesttuigen?  Ik beken meteen schuld. Of was ik neststelling weg,  zoals de regen het stof van een plant wegwast?  Misschien wacht ik beter op een vreemde bloem?  Inzage zal ook dan naar schuldige antwoord verzoeken. Ik beloof mijn nest. Het wordt een eerlijk.   @linde20231128 #novembervers2023#dag28

de jutte acrobate
0 0

#novembervers2023 naar vrije insteek dag27

Daar waar    wortels een weg kronkelden, geen wind wegblies. Net daar, struikelde ik, bonkte mijn hart. Blik, alsof ik bij bomen zocht, er zat als een berg, en er een inzicht ving. Even diepgaande wroeten, mocht ik.   Onderhuids streefden bloedbanen. Doelen kronkelden tot wortels. Smet en andere bijzondere krachten, noch opwindende ervaringen, najoeg ik. Slechts uitwaaien, wou ik.   Maar net daar, verzonk ik. Nabij kronkelende wortels.  Berg werd kijkgat en ik er boom.   Wroetende blik en bonkende hart, geen wind blies me omver. Het moment leek als samensmelten. Ook ik zocht er mijn weg.   @linde20231127 #novembervers2023#dag27

de jutte acrobate
0 0

#novembervers2023 schrijven is lezen dag26

Basisgedicht: Op zondag schaatsen we over clichés van Vanessa Daniëls, de bezieler van het project novembervers. Op zondag schaatsen we over clichés Uiteindelijk is dit de hele kunst:aan het oppervlak blijven als op een ijslaag. Als je geluk hebt, plavijt de zekerheid van vrieseen dikke laag als een glinsterende loper vanbegin tot einde. Je kan je afscheiden van je voeten en geen benulhebben waarop je loopt. Op kristalheldere plekken grijnzen starre lijvenvanonder het dunne ijsvlies over het wak.Die kan je negeren. Je kan ontdekken hoe natte enkels voelen.En het is niet het doorzakken dat het meesteschrijnt, het is het langzame ontdooien;het lange herinneren hoe scheurend ijs klinkt. In het beste geval leer je omzichtigvoortbewegen; je gewicht impactloosoverdragen van je ene naar je andere been.En ik denk dat het dat is. Het is het schuifelenmet zwier verheffen tot kunst. Mijn creatie: Maar laat me nu net niet ontdooien willen. In schuifelen zie ik geen kunst. Het is als zwieren uit je jurk en net dan niet  in je netste onderbroek prijken.   Negeer me vandaag dan liever. Ik blijf wel aan het oppervlak. Als op een dunne ijslaag. Iemand moet starre lijven in de gaten houden en sneller herinneren hoe scheurend ijs klinkt.   Ik heb geen benul, hoe en waar de loper voor je glinstert. Begin tot eind.  Niets schrijnt, niets plavijt. Vries kan ik je niet verzekeren.   Je kan je afscheiden, maar sta me terwijl toe. Grijnzen is voor me als voortbewegen;  van mijn ene naar mijn andere been. Enkel met mijn muts op, verandert er iets.   Iets te gewichtig wordt het voor je nu wellicht; natte enkels woelen en zwier verheft. Dunne ijsvlies  ontdekt op kristalheldere plekken onzekerheden.   Ik denk dat het daar is. Daar, over het wak, waar je me negeren kan.   @linde20231126#novembervers2023#dag26

de jutte acrobate
0 0

#novembervers2023 schrijven is lezen dag25

Basisgedicht: De dichter als koppelaar van Ovidius'Amores III, 12 (zie You Tube, PoetryArt21, door Peter Goossens) (6) PoetryArt 21:Ovidius 'Amores III, 12 De dichter als koppelaar' - YouTube   Mijn creatie: Of vergis ik mij? Wanneer Dichter vleugelschoenen en blaffende onderlijven verdichttekwam Hellehond op proppen. Pak Rotsen, Beren en Vliegende Paarden beten een waarheid voorbij.  Niet Ooggetuige in Koppelaar sprak dan, maar Muze stak tot waanzin.Zwarte Vogels zongen mee onheil. Of vergis ik mij?En verdienden Bezongen Woorden wat minder serieus genomen? Stof der Dichterskiezen werd niet tot ware taal verplicht.Veel Vers was hoge schijn. Of wilde Dichter dichter en voor Muze niet als één van zovelen meer?En Klaaglied werd scherp.En Kletskous dorstig.En wou Lezers verbijten. Of vergis ik mij?En kruisten Slechte Stemmen slechts mijn pad? @linde20231125#novembervers2023#dag25

de jutte acrobate
3 0

#novembervers2023 schrijven is lezen dag24

Basisgedicht: Als jij dan van Hilde De Paepe, auteur. Als jij dan vermomd als sterdoor de nachtkamersvan mijn ziel sluipt inbreker op blote voeten dan verzoek ik jouwelgekome gastde open deurenzachtjes te sluiten het ontwakennog even uit te stellen.   Mijn creatie: En schuif nog even aan mijn nachttafelopen er mijn nachtboekbreek inmaar blijf behoedzaam en laat sterrenstoftussen mijn lijnenregels er mijn open deurvoor blote voeten heilzaam stap er uit vermommingzwaai nog even naar mijn ziel en sluipals jij danmijn nachtkamer voorbij. @linde20231124#novembervers2023#dag24

de jutte acrobate
7 0

#novembervers2023 schrijven is lezen dag23

Basisgedicht: Ballonvaarder van Stefaan Brugghe Ballonvaarder We blazenin hete luchtballonnenen stijgen op het eindevan een steiger het einder tegemoeten varenvaarten afop zeeënvan wolkenWij doen geen vliegen kwaadWij landen op weilandenen kuchen en zuchtenhet laatste luchtje uit Mijn creatie: Aldus landde ikop mijn weiland.Als op het einde van de tunnelmeteen daarwaar mijn laatste luchtjeneerdalen wilde.Ik wistgeen vliegen deed ik kwaad.Er was stijgen, blazenvaarten en de einder.Ik hield van wolkenen hun zeeën. In hete luchtballonnen kwam ik nooitmaar het gevoel aanriep ik.Ik overkeek mijn land en het hunne.Mijn mand werd mijn nest.Niet aan een veelheid touwenwilde ik me branden.Er in een hoekje wiebelen was weten dat kuchen en zuchten mocht.Terwijl dromen van steigersin vaart geen kwaad. Als laatste tuimelenmijn weiland in.Op het einde.Ja.Precies daar.    @linde20231123#novembervers2023#dag23

de jutte acrobate
0 0

#novembervers2023 schrijven is lezen dag22

Basisgedicht: Drie mandarijntjes van Peter Goossens, auteur.  Drie mandarijntjes Drie mandarijntjes weggesmetenuitgedroogd, gerimpeldlagen ze in de fruitmand.  De ogen die ze hoorde te verleidenwaren blind voor sappige geuren.De aandacht die ze hoorde te trekkenwas bij voorbaat nutteloos.  Laat staan de nutteloze arbeidhet nutteloze vervoer.Maar de intentie was er wel. Mijn creatie: Had ik maar een fruitmandmet weggesmeten mandarijnennog voor ik gerimpeld en uitgedroogdde aandacht trok. Ogen hoorden me te verleiden.Wel sappige geuren.Blind werd ik, voor nuttelozeaandacht, arbeid, vervoer.Drie stuks volstond. Wel intentie.Liefst niets bij voorbaat nutteloos. @linde20231122#novembervers2023#dag22

de jutte acrobate
8 0

#novembervers2023 schrijven is lezen dag21

Basisgedicht Je komt uit de gedichtenbundel Toendra van dichter Johan François Mijn 'vervolg'    en dan, duwt een vlaag me van klif meer water lijkt te doordringen maar in tranendal blijf ik ongezien kring ik me opnieuw voel ik dat je komt en voort ploeter ik ergens, weet ik zal stranden, mijn ik   duin of slib, zachter dan stoep stapstenen oever begrijpt en vangt me en minutenlang zwaai ik naar sterrenstof tot halmen van riet me rechtop kriebelen zee verdampt en ik molenwiek   en dan de stilte ik klim, en hart wordt weer wakker als gek op jou   en dan weer die stroom van zand en ik die strooier, zakken vol   er straten weer stoep en kaalkoude klinkers mijn krakende bed en weer breek ik uit en weer krimp ik tot stapel vlaag wordt donkerder duin noch slib, niets zachter enkel ik weet, dat je zal komen ik weet alleen niet wanneer   @linde20231121 #novembervers2023#dag21

de jutte acrobate
0 0

#novembervers2023 schrijven is lezen dag20

Gedicht waarop ik me baseerde: Wolkenkoekoeksoord, In Nephelokkugio, van Peter Holvoet-Hanssen (uit gedichtenbundel Santander, Ontboezemingen in het vossenvel, p. 20-19, eerste strofe) I Kosovoska trekt de wolken open, spreekt mij toe Je laat je vallen, witte duivel van de koorddiep in de put, dan goed de kussens opgeschudVrouw Holle wenkt - verwacht geen pluim, ga door de poort Mijn antwoord: en zeg: Wolkenkoekoeksoord, hier ben ik danduivel van zuiverste kleurik liet me vallen in jouw oordoverlaad me met kussens en wenk me dangeen pluim kan me verslaanzie de duivel en mijn koordhoud je eraan vast, Vrouw Holleen wees nimmer nog bedroefdik, duivel van koord trek wolken openhap toe, maar wees best ras! Witte duivel van de koord schraapte de keelras, bedroefd, niet ik begrijp, en waarom die hap?Wolkenkoekoeksoord biedt me geen brood en honger heb ik bestmag ik even wachten? Kosovoska werd erg stilVrouw Holle blijft het probleemniet de duivel in haar ken jebeter trek je je gordijnen dicht en verdwijnen trek er straks je wolken open Witte duivel van de koord keek nog even naar de puten klopte zijn laarzen droogsoms, in luisteren ligt een vreemde lesmaar niet elk oord ligt op mijn koordmijn dank, Kosovoska @linde20231120#novembervers2023#dag20  

de jutte acrobate
0 0

#novembervers scrabblegedicht dag19

laatste speeldag borden kon ik deze keer ordenen en tent werd pandoevers werden tof, jaar dan gaaf en woord weed pastegrom werd lom en zein, nun en pom mochten van suedat ik verloor, werd intussen eerder gewoonte vaal herbegon ik, meer woorden had ik nodigvoor hitse rolf en geklad gedicht kon water verdragenwoef en moei droegen pic en int, iets verderop cosse zetomme werd geen rommel, maar end hield me droog dus weerhield ik schop onder scrabble computerkontlaatste spel kon in schoonheid, nooit solitair gezindwerd ik, meer dankbaar voor woord, iets verscherpteverzen, kregelige klop, braaf werd ik toch nimmer @linde20231119#novembervers2023#dag19

de jutte acrobate
4 0

#novembervers scrabblegedicht dag18

scrabblegekte in noot door kave zullen we duwen, onze vette codesdorst zullen die ons lessen en stro zal duh begeksenhoenderlaag leggen we zelf, als huilende jazzers tinnen vlas zal over onze meenen waaien, waad wordt ekennoord zoek en joep eerder een zus trend zetten we gemeeten, gekte wordt onze smogen zelfs met joet en bob erbij, zullen we puilen runden fin nokten, vasteeken zen en rund dwalen latenseinen wordt onze ultieme redding, nog vetter onze codeswant doorgaan moet, tot ik weer win @linde20231118#novembervers2023#dag18

de jutte acrobate
0 0

#novembervers scrabblegedicht dag17

verbeten ik denk dat ik die verbeten winnaar benin stukken zou ik hakken, wapens trekken en roepen over berg en dal, mijn vergelijkoverkant zal het geweten hebbenmaar niet gooi ik dan met dingenik suizel mee met wind, weest erwten stoom nix ik, gons laat ik zegenenen snif duf ik onder bok en nopvlo zag rang, en ik won en dan opnieuw, meer ik, verbeten visiein stukken dwerg ik, in war overkantwenken zinloos, ik uitplug en ontvelen laat lege meute beven, aan yen geen lapdeze keer dweilen en barsten, geen of ofik afbijt erwt en stoom, bok weest windopnieuw gons ik en que en suizelvlo was er nog, niet nix, niet snifmeer rang, en weer ik, won @linde20231117#novembervers2023#dag17

de jutte acrobate
1 0

#novembervers scrabblegedicht dag16

zuur in spel weer meer spel, maar zate speelde mee en gerustere ikschip kon er drooggezet als ik in getijwater verzoopof stoom me weer uit de oren ontsnappen wildedeze keer loeiden koeien en roe stond uiteraard klaarniet veraf was dof rocken, hitsen en move en ooknon draafde aan met iets pre wel, maar lekte en dranabers rete en neeg foei in het nu onbevattelijk,maar ik won overmoedige ik en sloeg mot, maar teven staken overen dropten ex, met yes probeerde ik te vergoelijkenbui hing in gagel en mep verkocht ik, maar door pekgrotere naden en rot werd mot en zuur mijn glimlachik wedde dat yen winnen zou, maar fier op mijn vakwerd ik niet, ik weerde me fel, maar vermoedde dat exme gagel neep en teven mepten voor zuurdere naden,en op gaf ik ex deed me geen goed, vergoelijkte ik, dat overkantniet begreep, mepte ik tot verrot, zuur was toch al zijn mot en de mijne groter, maar niemand zag het in loeien verfoeien en pre nabers negen tot ast, en roeniet te vroeg, maar niet non kon ik bevragen, rete nochteven, ex in mijn vak en stomers en toen zag ik staankus, mijn ast werd dof en schip strandde, zate werd,me te gevoelig @linde20231116#novembervers2023#dag16  

de jutte acrobate
0 0

#novembervers scrabblegedicht dag15

solitaireparadise dat virtuele spel spelen, was niet mijn dingeen kleine week ermee doorgaan, kon nog netin dat spelparadijs wist ik me onzekerresem aan woorden, of kaliber in vraagmaar spel leek niet van mijn wereld neem nu het woord peukels, voor me onbemindmet dit woord zette virtuele tegenpartij het spel inerna kwam mel, ede, ut, gad en ook uts iets wrong voor me, mel en mijn wrikkelende gad peukels verschenen en ut wilde ede doen afleggen ik, nimf, weerde me met woorden als lintjes en dakjesvirtuele overkant werd ineens iets meer mijn wereldmeer gaf ik t, en reef vreemd makkelijke puntenfair, of unfair, wie zal het zeggen, morgen weer spelmaar wordt nooit mijn paradijs, is mogelijk te solitair @linde20231115#novembervers2023#dag15

de jutte acrobate
2 0

#novembervers scrabblegedicht dag14

Q  als naarstige bries woei ikover letters, dia en diefen begaf me tot nestzonk, knellende, benenniet snoes, maar kussenwou me doen winnenmaar spel liet achter, mehees en zwerm woorden en punten verbeten mijn jas tot duw me naast dief zetteen ik weer punten zwolg verliezer wou ik niet zijnsec werd mijn nieuwe elanoei en ai kleurden mijn briesen teef neerlegde ik noestleek me niets te gunnenspel inde eigenaardige puntongeloof kroop me in benenen niet wou ik verliezenniet opgeven, woordspelmaar letters woeien puntenen me uit stoel, Q nekte me @linde20231114#novembervers2023#dag14  

de jutte acrobate
0 0

#novembervers geen onderwerp dag13

koren en kaf   beter verberg ik helderheid het sterke is doordrenkt, en leeft lang centreert en harmonieert, koren en kaf misschien samengaan, misschien zoeken ik gebruik geduld en zonder uitputting, denk ik na voortschrijden bezit een plaats   mijn patroon wordt helder, maar ik verhul zoetheid nadert, kaf, kennis nadert, koren gepastheid van een grote heer, gebruik ik niet mijn vleugels laat ik zakken soepel beweeg ik, geen kwelling sta ik toe poorten en kamers houd ik gesloten   maar bewust verberg ik mijn licht veld geeft mee, draagt en maakt zich dienstbaar alles zwoegt en dient, ik zaai en oogst verdonker en verhelder, aldus corrigeer ik vlieg ik gepast, koren en kaf waait in de wind helderheid mag niet pauzeren   @linde20231113 #novembervers2023#dag13

de jutte acrobate
0 0

wat me zei

wat me zei   niet wist ik, wat me zei keer om en kijk niet terug banden stroef en ik naar eigen kunnen, niets hoefde   nog zei het me, loop richting leef hoogste goed, aanprijs ik stem best aardig en toch naar en zinnen fijn, ik werd mak   als lome hond, me sleurde ik uit mand, richting richting ogen draalden, was weg nog was nog weg terug, ik zweeg   het het niet gezegd, kreeg ik voor straks misschien, dacht ik maar wat het me zei, niet was naar, ik liep geen weg terug

de jutte acrobate
4 0

#novembervers het fotoalbum dag12

album het lag mogelijks aan de rode kleurkleur van liefde, er mocht dat tikkeltje meerin foto's verging, ergens mijn stem en vage herinneringen wistentussen zwarte lagen en pergamijnkon, bewaren vredig, en tijd, een afstand nemen het lag mogelijks in gelijkheidwij, allen gelijk, eenzelfde schoen, eenzelfde kleedkleur droeg ons, weergave van verbondenheidonze familieband werd er gesmeed, en tijd liep meeergens, tussen zwarte lagen en pergamijnkon, vredig afstand nemen het lag mogelijks aan mezelfik, anders, wou weervinden, vrederood, kleur van liefde, dat tikkeltje meerin foto's herinneren, weerwind en kinderlijke onschuldmaar tijd liep mee, verging, wist ergenstussen zwarte lagen en pergamijn, herleefde mijn stem @linde20231112#novembervers2023#dag12

de jutte acrobate
0 0

met minder, meer

met minder, meer   een teveel was er toch, al ontzag ik  wiste ik woorden en teveel prevelde ik op kostbare tijden, wou ik meer met misschien minder, vatte ik niet erin lag ontzien, vangen wat schuilde als tweede kans, dan zonder die eerste als proeven, en weten hoe dan voelde   maar ook dan, wist ik niet te vatten  hoe snel ook, wiste ik zelf, ving weinige tweede kansen, er lag ontzien teveel woorden, en ik prevelde minder kans, soms zelfs niet een eerste, gaf ik al schuilde misschien, en proeven weten maar ik kostbaar, wou met minder, meer  

de jutte acrobate
4 0

#novembervers het fotoalbum dag11

geen illusie   lang vervlogen geluk, vergeeld door tijd, geen illusie er was durf, en kannengeluk er was schaar vrienden, familie, en mijn ik  geen plankenkoorts, vis uit Leie, wist waar loop liep en uit kannen goot, vers bloed, en zwaaien wilde en zwom naar open zee, en kijkers zegevierde wou toen nog, even nog, moreel formeel neerzetten in lint verzengen, en nagelen naam om erna op te bergen, wilde zee, en moment en ik, prinses, vergeelde, geen illusie aanzag vervlogen geluk, wist  vis uit Leie wist, waar loop liep en vandaag, even nog, kijkers lintig toezwaaien wilde bijnagelen naam, nog uit kannen goot, vers bloed en danken wilde, schaar, familie, en wilde planken en mijn ik, en geen illusie werd   @linde20231111 #novembervers2023#dag11 #lindemoreelleieprinses1977#geen illusie#

de jutte acrobate
0 0

#novembervers het fotoalbum dag10

bij nekvel dik fotoalbum, weinige herinneringendeed graven naar meer, hoe verging, hoe dan waswaarom verdween, en meer meeviel toren sluw, verweefde zich met tijdwilde draad niet opgeven, kostte moeitemaar stof bekende, dat beter omviel, voorbije teveel eenvoud, ik, ontmantelaar, wroette metussen lagen van tijd en ruïne, heldhaftiguitspitten torenval bleek uitdaging spot dreef ten top en ik onherkenbaarklein werd groot en wilde liefde lang opborgenbekende, wou met me mee beelden verscheuren maar ik keek in ogen, helgroene, en verwonderingkleurde me bij en neerdaalden uit torenik en mijn nekvel, ik snikte voorbij @linde20231110#novembervers2023#dag10

de jutte acrobate
0 0

#novembervers het fotoalbum dag9

voor voeten   of ik het onderwerp van de week leuk vind, weet ik niet eerder betwijfel ik het, maar voor voeten mag gegooid niet zonder reden, bedenk ik, wordt aan mijn boom geschud   neem nu dit album, een allegaartje van foto's, oubollige outfits er is die immere voor en na, en het leven dat me ontglipt novembervers, vandaag besef ik ineens wat morgen komt   ik huiver en doorslik waarheid, mijn boom verloor aan pracht en voorbij is voorbij, maar zie meer schatten en hun glimlach niet zonder reden, bedenk ik, gooi die me voor voeten en ik smelt   @linde20231109 #novembervers2023#dag9

de jutte acrobate
3 0

#novembervers het fotoalbum dag8

mijn fleur   herinnering van één, naar zes, naar tien lijkt op, wie niet weg is, is gezien album, klamme blik en ik, die me afvraag waar is tijd naartoe en waarom kleffe   zeer zeker, halfbakken was ik en hinderlijk legde me voor voeten, teveel zwart-wit daar over doopvont smet, ging het al mis en toen nog vader die opfleurde   dan kanten ik, en poppetje broos geel geruit kleed en pofmouwen hoop dan leefde ik woord en meerdere hoofdrol en tijd ging naartoe en kleffe al was   maar hoop leefde mee en halfbakken denken werd heldere blik en ik die me afvroeg wie ben ik dan echt, in foto slechts greep en kleur wordt fleur, welgezien, niet weg ben ik   @linde20231108 #novembervers2023#dag8

de jutte acrobate
0 0

#novembervers het fotoalbum dag7

#novembervers2023 Naar onderwerp van de week: het fotoalbum ommezwaai   uit dozen, guitige gezichten, op springen, ommezwaai album en ik, duik en stoot me, op pak oude postkaarten en beelden van hoe het was en daar waar ik opgroeide   er is kleur en zwartwit en wat in kleur was, niet meer als stuifzand oplicht mijn dorp, me en jeugd van toen fijn zand verkorrelt mijn kijk, ook ik, ben niet meer   weg jeugdbeweging, school, vrienden en dat dorpscafé weg thuis, niets nog bindt me er, er leeg liep mijn fles  eens ontkurkt, ontglipte pak me, werd schare ommezwaai   er is het muffe dat typeert, postkaarten en herinneringen beelden van hoe het was, vale, oude dorpslicht scheen en fijn stof benevelt mijn kijk, ook ik, ben niet meer   @linde20231107 #novembervers2023#dag7

de jutte acrobate
0 0

#novembervers het fotoalbum dag6

#novembervers2023 het fotoalbum meer lege, dan volle bladzijden, vind iken godvergeten foto's en ik er niet te zienflarden, in kanten foto's witgrijze blikkenen iets wil vasthouden, herinneringen ik sla het rode exemplaar dicht en gruw lichtwaarom slaat album me in het gezichtdurf ik nog te duiken, in witgrijze flardenen vinden, in verleden kanten parels schutbladen van een perkamenten soortongekreukt gekrenkt, doen me duikelenik kantel, en meer blikken flarden me terugnaar toen, en ik, parel, godvergeten werd @linde20231106#novembervers2023#dag6

de jutte acrobate
1 0

#novembervers toertje rond de blok dag 5

#novembervers2023 leef slim   in verte, bannerwoorden, leef en slimik onderweg, denker, wilde beide woorden pakkenme eigen maken, maar verdoolde ik, in gruzelementenmogelijk teveel vertes en meerdere levens ongezien bezieling reikte ver en wilde ontplooien, verzenen me tot nieuwe onderweg en andere kijkproject had schaduwkanten en keek me in de ogendaadwerkelijke wist, wegkijken werd geen optie scharrelen naar succes greep me bij de harenkrulden voor tien en niet ongezien, bleef ikin scherpe koude hangen, slim werd haasten leef een kluwen, als stoompot onder druk niet denken onderweg, dacht ik er kortgruzelementen wilden onder ogenen verpakten haast en in gedachten, zat ikbanner slim, leef was deel, scherpere koude werd ik wou eerlijk verdeeld, binnen mezelfhouden van, moeilijke project en in krullen bezielingals naar meer levens kon ik zien, leef slim reikte vereerst vergaren, meerdere stukken, placht ik woorden herpakten, niet wegkijken en doen garenin onderweg schaduwkanten, onderzoek haast onder drukstoompot, bevatte gruzelementen, scherpere wellichteerlijk verdeeld, wilde ik, eigen maken, ik dan weer dichter @linde20231105#novembervers2023#dag5

de jutte acrobate
1 0

#novembervers toertje rond de blok dag 3

toertje werd toeren   geen tijd voor toertje om blok, toeren keuzestress en die van gastvrouw wou me laten ontfermen maar niemand opdaagde dus veegde ik voor eigen voeten wilde gewassen en thuis bleef ik   toeren, als buren bij kunstenaars in eigen huis, eigen werk bewonderen maar zeven keren overlas ik werd ik denker, doener, dromer wilde burcht op wankel dan toch, liever versterking   onder eigen gewassen, toeren werden kunstwerken met zonder buren en zeven keren, uitgelichte denken doener opging, bijna in rook meer indrukken, ik overlas me liever dan toch, een bel en ik dromer   @linde20231103 #novembervers2023#dag3#  

de jutte acrobate
0 0

#novembervers toertje rond de blok dag 4

#novembervers2023   verstand op oneindig   het werd niet enkel, toertje rond maar er een, als toeren bij boeren door velden, waden en vergeten tijd, queeste en ging als ras voorbij ongewassen gewassen en teveel kruid   speciaal werd het, dat toertje rond blok aan been, gewaagd noemde ik het werd gretig opgediend, smaak zou volgen en me bijtreden, maar teveel waaide het me eerst begrijpen, wilde ik, dan doorproeven   verstand op oneindige, en dichtersblik spotte meer woorden onderweg, ongewassene bij boeren was blok en vruchtbare veld doorproeven en bijtreden, ik diende me op maar waaide, en teveel kruid, toertje rond   @linde20231104   #novembervers2023#dag4

de jutte acrobate
0 0

#novembervers toertje rond de blok dag 2

@novembervers2023   geen toertje rond   vandaag paste ik voor een toertje rond in nederige stek, me teveel musketiers er verzameling koekjes van eigen deeg vliegende uitnodiging, verbond sprak aanstormende schaar, vergat onderweg wind en tijd, zon en maan, en wortels met zonder eiwitten werd, rijmde niet maar lucht loste op, toch eetbare bakte   schaar musketiers en genoeg onderweg huiselijke uitwaai en vliegende schotels toch storm in eigen hoofd, rijmde niet hart en huiselijke geluk, kon ik nog zien en eetbare en wortels en eiwitten vloer en wind dan wegwaaide musketiers mee of gemis, of geluk werd, lucht loste op verhaal, werd vliegende novembervers   @linde20231102 #novembervers2023#2

de jutte acrobate
7 1

#novembervers toertje rond de blok dag 1

toertje rond den blok   toertje, er fluiten naar, had ik, iets bruiste onderweg alsof ik blok nooit vroeg, niet wist ik, wie dan droeg niets onderweg, te vatten, fletse poging tot controle iets liep voorbij, tijd en boterham, wou me kelderen   poging tot ingreep onbegrepen, bleef er fluiten naar handvatten vergrepen, niets liep, zoals ik ooit droeg in kelder stond mijn water, ongezien, er als botertijd me afketsen, was blok, mijn favoriet, nooit dieperik   iets floot, me ongezien terug, vinger naar me vroeg het niets met zonder handvatten, veel te korte broek slungelde, liep voorbij, in vertrouwen me bruisende net als blok, controle en alsof muren me begluurden   me in greep hield toertje, en hand, ik ernaar fluiten edoch durfde niet loslaten, er slungelen en dieperik vinger, niet ik ernaar vroeg, en in kelder mijn water bruis met zonder, broek werd controle, ik ongezien   @lindemoreel20231101#novembervers1

de jutte acrobate
9 0

meer werelden

meer werelden   ga over vier, in plaats van over zes zei me, als werden wielen geboren ontschuimen wilde ik en doorliep meer levens, vandaan elke angst  voor hap in onbekende, ik wilde  wou, verlichten er meer werelden maar er spaken, ontsprongen dans   er was kering en hemellichamen uitroeiden hoop en knelden draden  rauwer,  als werd vlees wintersjaal  roziger als dons, nieuwere kuikens iets rinkelde me terug, er wereldse groen werd overkant, meer levens rauw, en schuim me op de lippen   dans ontsprongen, kering knelde meer draden en hap in onbekende verlichten wilde ik er en uitroeien en wat spaak liep, de hemel opvrat zei me, ga dan toch beter over zes maar wielen bleven ongeborenen zelf wilde ik en er teveel werelden

de jutte acrobate
0 0

overkant

betaalde weg   me, in verleiding, diepere weg beter aanmat ik me, waarzegger en zeggen kon waar ik weervond leek me, vergrepen hoogvlucht tegen betaling, bleek het beste in natura vergat mens essenties en me verloor ik in vurige ogen   maar dat talent, waar vond ik het ik, in hoogvlucht, vergreep me kon warm maken, verheerlijken ook diep, verwachtte ik de inkijk wikkelde eerdere verwikkelingen betaalde weg, vurigere verleiding en ik, mens, wie sloeg me ooit af? 

de jutte acrobate
0 0

betaalde weg

betaalde weg   me, in verleiding, diepere weg beter aanmat ik me, waarzegger en zeggen kon waar ik weervond leek me, vergrepen hoogvlucht tegen betaling, bleek het beste in natura vergat mens essenties en me verloor ik in vurige ogen   maar dat talent, waar vond ik het ik, in hoogvlucht, vergreep me kon warm maken, verheerlijken ook diep, verwachtte ik de inkijk wikkelde eerdere verwikkelingen betaalde weg, vurigere verleiding en ik, mens, wie sloeg me ooit af? 

de jutte acrobate
7 0

doos

doos   zotte doos ben ik beslist enkel vergat ik onderweg doos, niet weet ik waar is liet ik achter of verloor ik   mens prevelt, zottere doos vinden hoeft niet beslist eens doos altijd doos, zot ook ik, in staat van stelling   niets te verliezen, was er bewijzen met zonder kan helpt me, even niet zoeken nu, ik, gewoon weer doos

de jutte acrobate
9 0

straks

straks   hoe breed tierlantijn en zot de wereld weten kon niet, ik noch jij, wat werd greep me in meer ogenblik, ik keek en keek, zelfs jij wist, alles verging wilde weten, weten het niet te weten wat en hoe, in straks meer tierlantijn breed, zot, blik, niets kon verweten er kwam wat kwam en ons toekwam jij uit straks, uit greep, alles verging straks werd nu, ik had kunnen weten

de jutte acrobate
1 1

ding

ding   niets straks, dat ding als mijn ding niet straks zal, wezen hebbeding ding voor ogen wil, niet weet ik hoe eraan beginnen, winnen zal het winnen zal straks ding, anders dan zal het, als zich, als ding, in straks ding wil me, zich voor me winnen in straks grijpen, zal het me, weten hoe me te omringen, weinige keuze net in winnen verdringen, oude ik voor ding, binnendringen, eenvoud ik in straks, zelfs niets hebbeding anders dan, wat ik voor ogen wil zijn zal wat is, in straks het nodige en ding, weet ik niet te verzinnen

de jutte acrobate
1 0

buiten bereik

buiten bereik voor de wind waaide me niks, stil bleef het onder frêle vleugelsals de dwaas, in de hoek vertoefde ik, als die mindere in de rijme klein hield ik, wilde me sparen, naar genoeg, kleinere kostin hoeken kwam wind niet, en nimmer onder armere vleugelsme klein werd zo goed als me onvindbaar, eerder betrachting maar naar lied, hoorde refrein, iets herhaalde zich, aldus werdeerdere geschiedenis, geen verwondering, nare, stille realiteitmeerdere hoeken, dan klein, was ik, het begrijpen, wilde ikklein klein en ik onder karrenvoer onrecht, hoe kwetsbaar wasen hoe wind niet vond, me, mogelijk wilde ik, buiten bereik vandaag besefte ik ineens, oud genoeg, wind mocht me vindenoptillen tot waar ook ik verdiende, realiteit, vleugels lang frêlevoor wind waaide niks, bleef dwaas stil, me niet die minderealles nieuw, wilde ik, eerdere betrachting, wind buiten bereikbetere tijden, in rij stond ik stil en wachtte, tot wind me vond

de jutte acrobate
0 0

boetegrut

boetedoening een franse boete kroop me zonet onder de nagelsik wou klauwen zetten, er als een vlaamse leeuwvechten om mijn brokke, correctie, hun brokkewant zij, helden, hadden het er voor het zeggen in oorlog zat ik met mezelf, en of het ertoe deedmuren vol te schelden, oneerlijk voelde als onrechtboete eigen schuld, en toch bleef knagen papierfactuur, overdreven dik, niet erg modern, franse elan al was onze staat (bewust niets met een hoofdletter)een nog ergere communicatiestaat, ontving ik boeteop papier en digitaal, en overdreven herinneringenin die e-box en over doccle, on top meerdere e-mail niet staat vergat me, vond me blijkbaar goed genoegook werd ik eens niet gedumpt, of in lauwe rij gezetals bijzondere mens, volwaardige gespuis, hun spijsdit alles toch, zuur geld, al blijk ik geluk te proeven voorbeeldige burger, reed volle veertig jaar zondermaar in wilde tijden, wilde facturen, boetes stromenstraks ontvang ik belastinggeld, echt klagen, niet ikalhoewel, onzekere ik, hopelijk dekt die de lading brokke, een kwestie van balans in geven en nemenover franse wegen ik niet langer wild, minder papierik liever hier het voor het zeggen, meer helden prijsook een ingesteldheid, eigen staat vaart er wel mee

de jutte acrobate
0 0

kluts

kluts   toren afbrak meerdere muren geklepelde klok, vale terrein hoop veranderde, na afbraak rots wilde ik, hield overeind torenval, in strijd vaardige ik klepel uit klok, iets begon er tegelijk en barstende muren   niet dragen meer ik, zeiden me, oude vervormde stenen voor neerhalen rijp, mijn klok  in horizon brandde de zon en  het pad der eeuwigheid klonk grint naast put, nog diepere gat barstte, klepel brak watervlak   net als de einder, school dauw in boorden rots, kabouterbed klaverrijk en vierde kerngetal uitwaaien, klaver mijn handen geluk zoende me niet torenvrij in pad gat gespoelde put, klepel bengelend hartzeer, eer vierkant   zonde, voor hoop kluts genoeg in stenen sprekende muren rots er was peperkoek, toren toeriep getuige, er brood zonder naam klok greep klepel, einder al lag in tijd en horizon nimmer gelijk zot was kluts, er kabouterbrood

de jutte acrobate
0 0

afbijten

afbijten   wacht maar tot ik groot ben, en sterk en veel kan kleurpotloden beet ik kapot, wilde er grauwe weg eentonige kleur in nonnenschort en meisjeskleren als op een jongen leek ik, bolle wangen, korte knip   iets mankeerde, of potloden met zonder uiteinde  of ik, de geschondene, mijn kinderhart meer kleur en gelijkheid tussen rijen banken, ik, strijder wel niet die heldin, in stilte beet ik af, stof van stoel   weinige vrienden, er was ongelijk en denkpatroon aldus verging kleur, vervaalde roep, grauwe schort tot pen me terugriep, en ik al dameskleren droeg wascos vervingen kleurpotloden, afbijten kon niet  

de jutte acrobate
2 0

Moeder Maan

Moeder Maan   ik ben het kind van de maan alleen in haar donkerte, ben ik al weet ik, toch voel ik angst ik denk, schaduwkant gruwelijk wil verscheuren, meesleuren me in haar nest, als die kluizenaar niet opkijken, durf ik, weggeven me aan mijn, haar diepere laag   herken ik, laag doorproefde ik alhoewel, niets lijkt me zeker of nog niet diep genoeg, groef ik lijkt me te bevragen, heldere ik in mijn nest, al meer kluizenaar niets te verscheuren, blaat angst donkere, wollige Moeder Maan niet weet ik, kind, wat me gruwt

de jutte acrobate
2 0

het rommelde

het rommelde in mijn berg rommelde het, mijn stenen wilden sprekenmaar aarde liet niet toe, wilde vrede bewaren, in stilte rustmaar stenen zwegen te lang, doorworstelden eenzame tijdwisten hart te vinden, enkel akkoord met aarde lukte niet eens trokken stenen vrijere plan, afbrokkelde hun bergvoor aarde een moeilijke tijd want die hield vast, het dnakleur en zuurstof voor plant en boom en verfraaide zichtpact had hemel met aarde en sterrenstof liet alles blinken maar aarde kampte met vermoeidheid en miskende kleurvrede en hoge schijn velden aarde, berg kwam te wankel toen stenen revolteerden haakte aarde af, gras werd valerbomen verloren meer blad en planten misten meer bloemen terwijl hield hart in berg zich stil, stenen zonderden zich af en aarde aanhield schone schijn, vrije plan, vermoffelde jastijd werd het voor herstel, stenen wilden weervinden aardewachtten lang, te lang in bergenogen, hart kende waarom hart wist waar liefde hing en kon aarde voor zich winnenberg herleefde, stap voor stap en aarde zag natuur floreren begreep ineens verschil, liet schone schijn voor wat die wasen stenen knipoogden naar hart en bereikten hun akkoord 

de jutte acrobate
0 0

maatwerk

maatwerk naar wie ik ben, luistert niemander zit ruis op gehoor, ik begrijpen weet beslist, ook ik pretendeerniet van leed van elkeen hou ikhet verwerken, nimmere ambitiedaarom ruis, ontwikkelde ook ik wat ik krijg, is wat ik verdienwie ik ben, weergeeft het beeldspiegel voorhoudt me logischbeluisterd worden, kan nietals mens luisterbereidheid misteenzelfde bord, eenzelfde ruis nog werk heb ik aan eigen leedhet aan hoogste torens hangenpretenderen vraagt verzwijgennaar leer beterweet ik beslistmeer innerwerk, ruis verdwijnt en ik, inkijken meer spiegels al hebben luisterende oren ietsdurven deugd doen, twijfel ruistik, nu en dan bord eerlijk delenpuikere spiegelwerk, beeldigeral prompt hier eigen verhaaltorenhoog, maatwerk benodig ik

de jutte acrobate
0 0

verkeerde bus

verkeerde bus deze nacht nam ik de verkeerde busme ongekend, was ogenschijnlijk draai-en-keer-bus veel plaats, op langere afstanden minder gekend het voordeel kon ik zien, al werd ik zo goed als geknaar mijn dikke teen, foute boel, verdeed ik er tijdde bus reed enkel 's nachts, klaarblijkelijke reden mens wilde met rust gelaten worden, verklaarde chauffeur mein draai-en-keer lag frustratie, hield mens tussen de lakensbesef, vooral gelijkgestemden, knikte de man nog ik keerde me om en ging op zoek naar draai, insteek, dacht ikmoeilijk te vinden, bemoedigde de man meblijf lief, geen zandman wil nog met me mee wanneer de zon opkwam, werd ik tot uitstappen gemaandverder reed de man niet, de lakens moe, verdraaide insteekik hield niet van bussen, wist ik, zeker niet van de verkeerde

de jutte acrobate
5 0

slaapbus

slaapbus   straks neerdaalde het licht, geen halve hap van slaap proefde ik in nacht leefde woord, wurmde en vers goot ik meer gedichten neigde naar absurde verhaal, er was slaapbus, reed me voorbij   me ontsnapte, was ik boordevol, als vuilniszak op koude trottoir  of omreed die verplicht, me voorbij zodat meer vers kon gedicht de dag brak me en zaaide meer twijfel, was ik vuilnis of dichter   absurde nachten, mijn halve zak zet ik vandaag op jullie trottoir behappen jullie mogelijk, waarom goot koud maagdelijk proeft en kijk uit, weerhoud elk vers, nachtwet, slaapbus verslindt die

de jutte acrobate
0 0

aardbewoner

aardbewoner   rond de man hing iets eenzaam als was hij enige aardbewoneren er een vrouw in leven miste in furie vernederde hij zichzelftocht naar ongekuiste dromen begeerten sterk, factuur oneindig woekeraar, onvervulde verlangen liep over, confrontatie werd hulpgeschokte identiteit, illusie werd verbaasde, weinige licht scheener en zijn staat, op straat schokteme meer, tegelijk nijdig werd ik om beeld, er ten toon, man en ikdichttrok handtas, versnelde paszin miste ik, in aard en bewoner

de jutte acrobate
3 0

dwars

dwars   boek, me ligt dwars, niet wat snap ik rust blijft talmen, slaap drijft me weg nacht duikelt en er straatrat, word ik ik onderweg, als een van drie wijzen ras vergelijk, niets te dragen, heb ik   opengesperde ogen, kijkers als vragen in duisternis vind ik zelfs niet mezelf partituur voorschrijft kleffe begintoon eigen lied in dozen, sleutel erg zoek geborgen ik slaapt, dwarser word ik   nachthap even klef, draagt bij tot niets in woelen geen betere figuur, af sla ik windstreken, in vier wanhoop drijf ik rat duikelt, straat dwarse hannekesnest boek bedverhaal, niets ervan snap ik

de jutte acrobate
0 0

genegen

genegen begrepen heb ik, vond sleutelen deur, slot draaide zich omruimte induikelde ik, begreepniet dat leien dak beliep ikniet die goudklomp droeg ik gaandeweg, stapte ik en vond in keuze schuilde vertrouwenmet juiste draad rijgen wou ikmijn koninkrijk me ongekendgrenzen, nog zwakkere murenik wilde geliefd en aantrokmeer dan één vest, goed waszolang die andere blijer werd mijn koker omsloot pak pijlenbedreven werd ik in richtenwas wild en veraf genegen doelweinige graantjes meepikte iknimmer naar vollere gevoelminder, snel tevreden was ikniets anders geleerd, had ik tot het leven me de hand reikte nog eens en nog eens en nog ik begreep, verblijden verleerdeeigen rijk eerst, voller er rijgensleutel en doel, genegen draadmuren optrok ik en vrijwaarde koninkrijk verdiende mezelf

de jutte acrobate
0 0

er was

er was   einde noch begin, vallen en opstaan tot viel, het doek, voor regen bevreesd wind kon niet deren, weerwoord trof in het midden was, niet over ging het aanmat rennerstrui en geschoren benen begin, toch wind en vlaag, lezersnest schrijver wist klepel, ergens in midden   pak bladzijden voorbij, touwendraak magische hert, aarde nimmere klaar over geit, berg en dal, zeven waarden koeienbel, doek waaide op, rinkelde in het midden was het, er windvlaag stof ongezien, pluimen uit nest, woord onbevreesd, einde, vallen werd opstaan

de jutte acrobate
0 0

meer nacht

meer nacht   weer meer nacht, was ik, doorschudde mijn lijf onhebbelijke hield me vast, niet nacht wilde ik niet staan in zijn aarde, alhoewel pracht aantrok er was duistere en zijn mysterie, sleurde mee me sluw doorheen zijn uren, nacht schreef voor slapeloze onrust, hellere blik, zijn ogen duwden me tot zijn klif, red jezelf, riep hij nog, vlieg en proef me, mijn kind, wees dankbaar om mijn spel anders ben ik, rest niet van tel, mijn uren turen waken over je dromen, vandaag komt je niets toe er is uitdaging, mijn duw, grijp me vast en raak gewaar en vertrouw me, in verzet kom je nergens   ik wist niet wat doen, keek naar muren en venster wilde nacht verkopen die schop, soelaas grijpen tussen meer laken en deken, warmere antwoorden maar enkel kou vatte me, aantrekken kleren redde mezelf weer voelen, die klif zei me niks, licht aan zou nacht zich wel terugtrekken, dacht ik nog ras af strompelde ik de trap, de stilte aantuurde me voor koffie leek het te vroeg, duistere uitstak ogen niets te verzetten had ik er, trap proefde mijn zucht het licht liet ik branden, beetje stok achter de deur wilde ik zeggen, maar nacht luisterde noch keek  en gooide me van klif, geen droom raakte ik nog  

de jutte acrobate
2 0

ongekende rauw

ongekende rauw   er ligt de put, loopt nimmer over rauwe oevers, nog diepere bedding overvloed, zoutige zuur, weke wind naar paravent, rimpelige oppervlak   put, gewillig, weet te doorslikken waar niemand komt, ongekende overvloed, vrijheid tegelijk strijd en onverhoopte, kwetsbare wanden   groeven en hun littekens, put weet te behoeden onuitputtelijke beeld overloop rauw, waar niemand komt ongekende, is waar men niet steelt  

de jutte acrobate
2 0

lugubere

lugubere   terwijl ik nadacht, beet ik me op de tong geen toeschouwers, ik hield binnensmonds wat ik dacht wou zich vergelden, verbeet ik lugubere gedachte, overgevoelige mond   sinds speelde lugubere, wonde gevoelig elke hap herinnerde me, genezen moest al vervloog gedachte bij de beet, matte af beter vrijwaarde tong, vergold ik mezelf   gedachte over de gedachte, verbeet ik wist ik niet terug te grijpen, wonde heelde enkel lugubere niet, ik dacht evenwicht gedachte, venijnige beet, ook aan flarden  

de jutte acrobate
2 0

dubbel

dubbel bevlekt, was ik niet tegen te houden, aldus zwoer ik mijn pen enkele weg, doorheen jaren vergat ik woorden vangen vroeg om oren en neus, de juiste richting naar papier ook, tijd en aandacht naar wat zeggen wilde, inner stem tot schrapen en schaven me weer eens teveel werd, en ik duwde mezelf onderweg evenwel wrong noodzaak, drong zich onverbiddelijk op, vanonder het stof sloeg mijn pen me als was het verdiende loon, onder stoelen noch banken, niet langer wachten op Godot in woorden lag wijsheid, ervaring en oplossing soms, waarom fnuiken nog langer al pijnigde schrijfstoel, stijve lijf en leden, zitten en kneden, nimmere eenvoud en slaat me nog, pen nu en dan ook onderweg, niet ik vind het waarom tot pen voor mijn deur ineens er weer staat, ik leerde beperken  tot vergelijk, een vriendelijke weerzien, ook ik miste pen nog beter vertrouwen, leer ik

de jutte acrobate
0 0

raadsel

raadsel   te warm, mijn hoofd en hart, ontspringt mijn vel weinige waarde, me ontsnappen wil het, raadsel speelt bovenhand, uitsteken vinger, geen durf ik in wijzen gevaar, uitrolt schroom, geen kant op   hoofd en hart warm, mijn kookvocht op springen me van kleed, ondergoed ontdoe ik, brandende vel eigen buik dik, niemands schuld, genoeg gewezen vel wil gehoord, brand geblust, raadsel bovenhand   bloot verandert en tijd niets, noch kilte neerdaalt draaiboek ontsnapt me, eigen wijsheid verbrandde in woordenboek stond het, ondraaglijk werd het vel onttrok schuld, stappenplan verdween, raadsel   zo goed als vel, spring, schreeuw ik uit hoofd hart ik vind jullie wel, maar stil blijft het aan overkant niet zij waren betrokken, voel ik, alleen ik raadsel als enige partij overblijf ik, niet te redden ben ik   braaf schuif ik me in ondergoed, even wacht ik in kleed leeft mijn hoop, slik ik, kilte neerdaalt schroom uitrolt, al werden het straffe rijen steken stillere overkant, kookvocht wil raadsel voorbij    niets nieuws onder de rits, enige partij gewoonte naar de zon dan misschien, waag ik kleed buiten maar vingers wijs ik thuis, schroom wil ook wat buik vol, raadsel gaat mee, in brand sta ik toch

de jutte acrobate
0 0

de draad kwijt

de draad kwijt eens ik de draad kwijt ben, verlang ik naar nieuwe, benieuwd als ik ben naar geur en kleur, dikte kijk ik rond als die wolf over dat mijnenveld, meer draad brengt mogelijke ongeluk, wantrouwen speelt in helle ogen, syndroom van wrede bestaan, al blijf ik nieuwsgierig naar overkant, betreed niet te snel wolvenhuid knelt me aan de mouwen, vernietigt mijn gretige snuit, hemel brengt me blauwte, geen wijze vinger steekt me, richting ging mee met de draad, ongezouten keivlak, pinnige drommelse dek, er waait westenwind, vlakker dan ik het wil, niet te willen heb ik, weet ik, grijp ik lindeblad ongelijke begin, het lag in de vorm, draad kon meer zijn, naam wijst beperking, wakkere grip, wolvenvacht, harige boel, verlangen steekt bommen uit veld, betreed ik ongezouten, weervinden wil ik die draad, ongelijk mag, ook mogelijke ongeluk, ontsteekt mijn hellere blik

de jutte acrobate
4 0

draad

draad  menige vezel knikte ik dwong me tot uitrafelen kostte me vier uren slaap slechts een enkele glinster meer wind wiste verleden niet langer drogen wou ik    uitrafelen was als opdrogen meer vezels mindere tranen wind knikte en nam mee de glinster volgde ik lang tot ontwaken dwong tijd me geen bedrog riep draad nog

de jutte acrobate
0 0

het kabbelt

  het kabbelt   mezelf wentelen kan ik, al is opgedrongen rol flaneren woord, er ontstaat wat zuurstof krijgt  daadwerkelijke ik onderweg, nimmer weet ik de kabbeling van het leven, harnas onderhuids zeul ik mee beperkte, van kooi bevrijden, wil   ik nog even doorbijten, straks weer dat genoeg verademing, in woorden leven dromen, pluk ik zwem ik, vruchten in een bad van overvloed al krijg ik niet betaald, het kabbelt onderhuids

de jutte acrobate
4 0

weer weten

weer weten gewoon praten met je, wil ik niet dat ik je mis, maar wil kort horen, hoe het je vergaat kort je stem, weer weten dat je weet weer weten, dat ik weet veel tijd van je, behoef ik niet horen je stem, hoe het met je gaat weten wat je weet, ik weet niet dat ik je mis, maar wil weer weten, hoe ik verder ga  

de jutte acrobate
3 0

vloer genoeg

vloer genoeg   in mijn gedachten nijpt het, het sop uit teveel vloer, me ligt dessin niet, me wil opkuisen, vleien betere ik, nattere geur een afknapper, aan druppels geketend even niet nu kijkt vloer, sop stopt me    dessin rijpt, in de hand heb ik me, vloer genoeg, opkuisen, te natte gedachte en niet mijn kleur, wis vleien en nijp klus geur aan de lijve, weet ik, doorschuiven wees afknapper, betere me vooraf weg    weer stop lijkt het, tot geur uit sop nijpt ik rijp, wil dat dessin stopt, uit gedachte vloer, druppels ontketenen, betere klus ik lijvige afknapper, het afweten laat ik  vloer was ik genoeg in dat vorige leven  

de jutte acrobate
10 0

week genoeg

week genoeg een ton gevuld met week voedsel een hele klus, niet half mijn kluts wel stond het er, voor mijn neus een vinger, mijn nieuwe normaal   week genoeg was ik, ton noch klus niet mijn kluts, me prijzen mocht voor mij hield op, een neus had ik voor zaken, beter nieuwe normaal   beide vingers stak ik, in neusgaten ton noch voedsel, niet mijn klus heel of halve kluts, niet mijn zaken me prijzen mocht, ik week genoeg  

de jutte acrobate
4 0

betere kleur

betere kleur   karmeliet blonk en schonk me de kelder, in zijn ogen, de hemel te grijs de eerste teug deed me weinig, eerder verdronk ik in betere wateren maar eens die zoetjes bij me binnen sijpelde, wist ik te zien het waarom   tot karmeliet me in de ogen keek, te recht naar mijn indruk, donkerder nog dan de kleur van de hel, licht in geloven, was ik, raapte mezelf op liever verkoos ik dan toch, de hemel boven de hel, uit zijn kelder wou ik   weer zoetjes verdrinken in ogen zelfs grijs, recht voor raap, helle waarom in duvel las ik ontsnapping, indruk naar lichtere kleur, die bestelde ik ras  schonk, sijpelde, ik dronk en verdronk, diep in meer ogen, betere kleur

de jutte acrobate
0 0

uit dak

  uit dak   sinds kort aantrok ik, een onalledaagse hemd het luisterde naar gaten en hield me uit slaap als was ik knop, gierig op uit zette het me   bij nacht sneerde hemd, kauwde me tot stil draaide door mijn stoppen, schopte me uit vel grof dak ontrukte het, duwde me bed uit wild   bevreesde grond, als werd nimmer ochtend vaal vuil, over kille grond sleurde hemd me geschopt werd ik, elke trede wist me blauw   hemd haatte ochtenden en hun geur, en koffie hoop nimmere optie, liever grof perste hemd oogwallen tot rauw, verzurende lijf zijn kunst   vloer dweilde ik gewillig, meer dak ontglipte al wist ik wind te gelieven, me overtrof hemd rauwe pact sloot regen, in bakken verzoop ik   vuil, uittrekken kon ik het niet, hemd geliefde grof verweven liet het zich, lijf, rauwe wallen onalledaagse, zure kunst, hield teveel van me  

de jutte acrobate
0 0

het verschil

het verschil   gezien wil ik worden, als evenwaardig beschouwd onder stoelen, noch banken, naar waarde geschat  en niet in een of andere etalage prijk ik, onderweg ben ik en weet wat te zeggen, iets te bieden heb ik   onderweg wil ik me voelen nooit nog als kleiner denken die mindere te zijn, maakt waarlijk verschil en niet in een of andere etalage prijk ik, onderweg ben ik en ik weet, het verschil vertrekt bij mezelf  

de jutte acrobate
2 0

matte weg

matte weg   lampionnen hingen in bomen, dicht paden verslingerden een matte weg huizen uitnodigden, al leek verlaten  het deel van de stad, kil werd het al   waar we landden, niemand keek op wij best, doodgewoon, onopvallende matte paden verslingerd, naar bomen dicht, in lampionnen leefde ons lied   middelpunt werd, ons overstroomde  waarheid, potdichte tent, geen speld  valavond viel, applaus niet onze weg al illusie, geen poort hoefde gedicht   in oprollen matten, onzichtbare punt er was een weg terug, refrein drong door rauwe huid, ongewone klanken eigen kleur, niet meer en niet minder   aldus hielden we het en op meer lied mat kaboutermodel, niemandse blik onze onderweg, naam doodgewoon in spel dichte pionnen, andere kleur  

de jutte acrobate
4 0

herinneringen

herinneringen   niet wou hij wat ik wou, al was er een band niet toewijzen konden we die, ongrijpbare onder woorden zetten, kon hij niet, zei hij hij bedoelde, twijfel, kreeg het niet gezegd mijn handen pakte hij, me zoenen wou hij als ik dan niets betekende, waarom was hij   vriendschap dan? hoorde ik, ik in een kramp schoot terug, hoe konden we vrienden zijn?  ongrijpbare was, met vrienden, zoen ik niet mijn hoogste muur zet ik steeds, hen bekend gezien ongrijpbare, geen stenen zou ik vinden jij vrij, ik beknot, wie werd ik dan ineens?   en, verder neem ik geen contact meer met je duidelijk genoeg sloeg ik, hij tot verstomming herinneringen, probeerde hij, een laatste haal dus verwerkte je die nog niet, repliceerde ik hij, zweeg en reed weg, niet keek hij nog om ook aldus kon eindigen, wat nergens begon  

de jutte acrobate
0 0

koffiegeluk

koffiegeluk   in ogen brandde licht, passie in helblauwe blik nauwgezet trof me, er open brak ik  naar bonen zachte branden, uitgevloerd werd ik, grijpen naar touw voor mijn klok luiden mijn hart in zijn hemel, wou ik   bonen wezen me weg, in zachte branden herkomst ingewikkeld, verwikkelde me als inpakte me, hij het cadeau, ik dat lint samensmelten boon en pot, koffiekunst verfijnde afdronk, verhaal brandde me   ogen als triangels, er klonken zijn bellen luidden mijn klok, hij meester in smaak helblauw werd mijn avond, zijn kunst in witte haverschuim een frivole vlecht zachte branden, enkel proeven wou ik

de jutte acrobate
3 1

risico

risico je leeft een angst, hoorde ikik beet op mijn lip en doorslikteandere gelijk, scherp het waaromal wou ik vergoelijken me niet die steek voor de vlamniet die olie op vuur, onnodigeverhaal, in vrede wou ik bestaanal verdiende waarheid waarheid ik knikte de gedachte bij me weghield beter stil, verdwalen wou iktussen welles en nietes hing ikaan touwen, wild hield ik vast uitnodiging sleepte me mee, danigalsof mijn schip er zinken zouleven door waarheid veranderdein de ogen keek ik gedachte bevloog me meermaals, liet niet losbeleven me, als dat grotere risicome niet langer verzetten, wou ikspreken mijn waarheid, mijn vrede maar in leven nam ook ik risicoal was het niet immer graagdie nagel sloeg je verkeerd, zei ikstilte werd waarheid, mijn risico

de jutte acrobate
0 0

nooit alleen

er was onderweg en iets dat me vergezelde vleugels zag ik niet, geen doorwinterde elftoch was ik niet alleen, wist ik wat ik wist schreeuw zocht me niet, gematigde lesteal bleef me rusten op schouder, die handwas er, lichte weerstand topte in vingers ik wou tegenaan, liever in andere bekkenneerdalen, overgave kon vergezellen, totiets tokkelde, overdenk, nooit ben je alleen

de jutte acrobate
2 0

bereik

bereik een hoeveelheid woorden wil bereiken me, enkel dewelke, kan ik niet horenin vangen sluwt kunst, somtijds ben ik onbedreven, waarom is me een raadsel uit slaap word ik gehouden, woordenwillen vinden, me op dat blad, hoopligt in papier, al besef ik, ik vang botgeen woorden tegemoet, waaien me ik draai mijn blad om, zet op scherpmijn pen mee, stille vangtocht ideaalde klok die voort tikt veracht ik, lijktuit te dagen, niet genoeg luisteren kan onder mijn hersenpan ruist, een teveeler maalt de waarom, niet vatten kan ikziel er naar woorden, te hongerige mijenkel in vredige zelf ontstaat een creatie ik zet me recht en tuur door het vensterstraks wordt al het licht, grijpt dageraadmijn blik, andere bereik, andere woordende donkere gingen vroeg slapen wellicht

de jutte acrobate
0 0

rek

rek geen rits was er die mezelf dichtbij hieldik spatte uiteen, waarlijk, dat andere beeldwilde ik wekken, geen tijd voor soelaasweinige lag er me voor de voeten, ongezienwas er een veelte, moeilijk kon ik duiden uiteen spatte ik, nam veelal ruimte, zei menverdiend had ik, me wegsprak elke soelaasniets zou ik ervan bakken, overdonderde meniet wetende wat en hoe, leven uitlachte megeen speld hoorde ik er vallen, als dacht men niet wij zijn het, gelukkig, zij sterk genoegniet zij is in nood, in haar net bengelen wijonweten droeg grove geschut, me trof diepik dichtklapte wroed, eigen vel veilige bakenmijn kluwen onsterk, lef uitdaagde in beeld weinige lag voor voeten, ongeziene veelteals dagen verkwikte, niet tijd werd mijn ritsrek opkwam en liet me ineens los, ruimteveelal, ik innam, uiteen spatte meer velspeld niet op grond, meer leven uitlachte me wij hebben geluk, jij aantrok leed, in bulteigen schuld, draag maar lang, wij tijd tekorten ik, werd meester, in verdragen het meestemeer ruimte, in ongeziene veelte creëerde ikrauwe beeld, er bengelen, welkome geschut

de jutte acrobate
0 0

verdwalen

verdwalen   verdwalen tussen mensen geen deel zijn van, het vooral denken bewust willen onthouden jezelf al zoek je doelloos lang naar ultieme houvast   verdwalen tussen mensen  is als baden, douchen zonder water niet binnen laat je sijpelen niets wil je je toe-eigenen iets is nooit het jouwe   verdwalen tussen mensen verschillen, je kijkt en kijkt ook niet je merkt, je weet, je toetst af al laat je niet doordringen je dweept met jezelf   verdwalen tussen mensen alleen, alsof, ze waren jouw schild zonder genoeg, iets zegt het je al verkies je andere beeld nooit leef je alleen   verdwalen tussen mensen als jezelf, vraagt naar nooit opgegeven allures, indrukken, leven kortom  mensen verrijken je geest zonder verdwaal je

de jutte acrobate
1 0

plot

plot behendig trotseerde ik, straten en pleinendeze keer gaapte, won ik beslistvastberadenheid leefde, tekort noch teveeler was weten, dit won ik wellichtrekenschap behoefde ik niemand, ik traptein, danige deuren en ramen voorbijflarden waaiden, eigen drijfveer was ikgenoeg voer, ook overwinnen wou ikin waaien lag winst, de haag in dat steegjeterug riep de tijd me, fiets steigerde felin lengten van hagen, zwiepten mijn vragenverbeten boeken, plot onnozele wichtoverdadige punten en komma's, struikelstenen schrappen, schaven, huiswaartse plichttot thuis, sleutelwoorden herkenden me snelmijn slot, niet deze keer won ik

de jutte acrobate
0 0

duistere donkere

duistere donkere ik kwam er niet door, niet door met mezelfgeluidsmuur leefde gruwel, nooit kwam iker ontwaakte afgrijzen, onmetelijke ruimtegeen wand zette me vast, er niet door kwamik met mezelf nooit genoeg te vatten, nietdie muur geraakte ik over, er was onzinnigeonmetelijke, in de zwarte chaos verstriktenet noch grond kon me er vangen, gaten teonbevattelijk groot, geen leven was te langonder mom bedwelmde en muur hoog vloogtegen chaos het ritme op, kreng liet zich erniet zien, ik dacht, in bevattelijke leefdetragere duister, tijd zette zich tegen me op in korte rokken, lange broeken levensplooieniets bedwelmde er, de meer dan ik zien konbevattelijke duister en donkere levensnettengaten hielden me vast, als onmetelijke ruimblikte me op oneindige, wil ontbrak, ik greep niet langer, in loslaten murende antwoordenontwaken, op zoek ging ik, in greep hield iknoch afgrijzen noch chaos, traag talmde, leekmijn geest slaap te wekken willen hield steekgaten vingen ruimte, net werkte als schimmel op voedsel, nooit te stoppen, illusie mijn wilniets te willen had ik, duistere donkere werd ik hield voor bekeken, nooit bevatten kon ik

de jutte acrobate
1 0

kannengeluk

kannengeluk waarom schaal ik mensen in verdiepingenalsof die ene bewoner uit de kelder komten de andere bij me op zolder meeleeftsteeds er iets tussenin hang ik mezelfniet meer en niet minder dan, denk ik in mijn woonkamer leef ik gezellig genoeglostrek ik me van kelder- en zolderruimtot die barones voel ik me er verheveneen beetje als proef ik van kannengelukiets bovenaards wel, ik kan het nog zien in kelder en op zolder stockeer ik verledenmijn dozen staan er op wacht, mijn ruimtekrijgt wie er rondhangt, erin neuzen mageen gevaar loop ik niet, dozen zette ik wegbewust verleden voorbij, niet ik ben het nog en aanklopt me bewoner uit enige verdiepingdan zwaai ik mijn deur steeds open gezwindomarm ik met gauwte, maar nooit nog die inhoudweerhoud ik voor menige bord en gevoelige orenmensen en verdiepingen, die vergeten me nooit

de jutte acrobate
0 0

pluimen

pluimen   alsof men een pluim wild trok uit mijn hoed, zo voelde het voor me daarnet kon ik gisteren zijn die voluit zon, die ster op aarde, in volle glorie leefde ik al genoot ik voortreffelijk, in mijn vel blonk ik fel en mijn feestbol stond op  onderweg stak ik de pluimen, verdeelde die deftig, mooi veels werd het best   trots liep ik over straten en pleinen, in kleurrijke outfit ontstak ik mee vuur mijn hoed zag die ander net niet, edoch onder pluimige bol straalde ik hel graag buiten de lijnen kleurde ik wijs, ik er vrolijk, dat mocht iedereen zien een beetje zelfs wekte de leeuw zich in me, alsof niets me er nog deren kon   op het dageinde liep ik gezwind over straat, het duister werd er mijn vriend mijn leven geurde naar bloemen en verrijkten naast meer pluimen mijn bol  eens thuis genoot ik nog na, net voor middernacht kwam ik tot rust, legde ik af die hoed, pluimen, bloemen bogen rijkelijk door, iets begreep ik ineens   één pluim miste mijn hoed, het had gekund als verloor ik die net onderweg of dit was, wist ik niet, in ouder worden, verloren meerdere zielen pluimen intussen wees de klok middernacht, mijn heuglijke dag net voorbij, niet ik liet los, tot ik begreep, iemand trok me wild, het was pluim die me vergat

de jutte acrobate
3 0

loslaten

loslaten het was als dragen van een kruis, niets kon omwonden iets hing er te fladderen, lang als het was, ongebonden als in vrijheid, wit alsof puur een rol speelde, stof vast hield verhaal tussen de plooien gerimpeld, verborgene leefde naar kruisbeeld, verwonding verdroeg er geheim   iets wou zich er van rimpels ontdoen, in toekomst beeld door vrije handen begrepen, waarlijke wilde ontbonden stofresten uitdragen door regen en wind, er happen naar  witte in brood, in rol lag lavende vast, pure fladderde verhaal hing lang als was, wou kruis loslaten meteen

de jutte acrobate
3 0

niet normaal

niet normaal, ook zoiets het zeggen, zet uit balans, een mening wil opdringen zich een baan tussen mijn gedachten wringen, iets lijkt niet normaal, soms voel ik bij het prevelen kwaadheid soms weet ik een glimlach nauwelijks te onderdrukken   niet normaal, of zoiets overkomt me, meteen wringt me een baan op, slaan  mijn gedachten op hol, ik voel, me lijkt uit balans ik prevel weer, weerleg in stilte, besef dat is wat is  geen vergelijk, oordeel wil niet op de hoogste plank    niets normaal, of zoiets dat iets me niet dient is goed, ik begrijp steeds beter  dat iets met me wringt, is goed, ik houd me best stil niets garantie, een volgende keer word ik kwaad of speelt mijn glimlach, normaal noem ik me, of zoiets

de jutte acrobate
4 0

heftige ren

heftige ren gepasseerd voelde ik me, hen grof lag ineens op mijn bord, woelig voor ogen, mogelijks onbedoeld betekenisloos werd mijn woord  voor wie ik was, er iets dat teveel    het van me afbijten, bitsige ogen nodeloze ophef, dacht ik nog kort liet me niet smaken, gepasseerd  vroeg naar herschikken, was ego  te heftige hen in dat kippenren   me afbijten kunnen, wilde woelig grof voor wie ik was, iets dat teveel ik stampte wild, uit vel en veren sprong ik, mijn hart bonkte uit krop nimmer woord als betekenisloze   pluimen in kippenren stoven alom er hun stof doen opwaaien hielp me voor nasmaak, niet immer gewillig kruidde af ego, beet me op plaats meer heftige ren, niets nodeloos

de jutte acrobate
2 1

verschil

verschil   er was verschil, we dachten, misschien in denken, verschillen, andere bouwde voor ogen pedant, beeld naar verleden kijk ontvouwde ongelijk, onderweg keken we ras, niet immer zagen we    er was verschil, ons beeld riepen we uit we dachten ons gelijk, in kijk zagen we als bouwden andere ogen verschillen ras en verleden, pedant, wij onderweg we kregen, in gelijk misschien ongelijk   er was ras in beeld gelijk, verschil hing in kijk, als werd door ogen verschillend  andere, wij onderweg, wij ontvouwden  aldus riepen we dan misschien ras en was geen verschil, ons denken pedant

de jutte acrobate
3 0

voor niks

voor niks   doodzonde was het, mijn tijd ging voorbij terwijl vergat ik, die naar behoren te vullen vaak uit het oog verloor ik de tijd, ik nikste tot weinige inhouden, weerhield ik me lang   was het mijn indruk, of haastte de tijd zich het stokte, niet eigen tijd wist ik te rijmen onderweg leek ik te verliezen, zichtbare niet tot tijdige greep, euvel beperkte me   erin herkende patroon, zichtbare inhoud me ontging, tijd steeds was me te snel af  uit oog me, weg rijm, vulde doodzonde me stokte het, voor niks ging de zon op   

de jutte acrobate
6 0

meeneemklaar

meeneemklaar   er prijkte illusie op mijn dressoir gammel, niet meteen meeneemklaar erop wiebelde die, alsof die voelde zich thuis, stof riep naar meervoud  voor nieuwe verhaal, zeer zeker, al vooraf van een weerklank bezoedeld   er hing scherpe geur, plastiekerig vers, niet echt de schuld lag bij dressoir  droeg enkel gammele bestaan, moeilijk, in houtrot details loog meer stof het liefste gezien wilde illusie, verworden voor ogen vatbaar in meervoud   maar het bleef stil aan dressoir overkant, er prijkte, het waaide wel over ietwat buiten mezelf gerekend, verrot sloeg ik stof, in houtrot weerklonk details, ik preekte wiebelend, zeer zeker illusie, die was meeneemklaar

de jutte acrobate
4 0

eigenheid

eigenheid begraven wat was, een teveel onderdrukt, eigenheid wilde wegduwen pijn, beter dragen juk, in ontkennen lag inner  gewild als was onzichtbare naar fijne draden doorkliefd hangend in bomen, dwalende modderdal, verslenste blad naar vergelen vroeg wat was   klare draad, uitwaaiende lied geluk in stof vlijtige knobbels  rafelden al hier en daar kruid voor het kleed dat droeg blad niet vergrauwd wilde, het was naar felle kleur beter dan fijn  dal doorleefde, pijn smaakte   als modder in bomenstof lief juk was, verslenste eigenheid

de jutte acrobate
6 0

uit zon

uit zon   'visie mee in ruimte', zei ik, terwijl keek ik omhoog  alsof antwoorden me er nog terugzwaaien zouden hij leek het niet in me te hebben gezien 'veel wind' vertrapte hij voor zijn tred snel, erin sprak gevoel   sterrenflauw, las ik, hem zinde iets die avond niet als kraaide ik weer te hoog als die kip zonder kop geen hete zon verzengde zo troosteloos als de zijne onder zijn hitte werd ik vaker vertrappeld, tot mak   deze keer liet ik hem doen, nog leek hij een punt  het antwoord, als liet het einde me haar beeld zien ik streek glad, mijn veren en kam, en zwaaide nog mijn visie in ruimte, beter bleef ik al uit zijn zon  

de jutte acrobate
0 0

buitenspel

buitenspel in doofpot stopt men gemakkelijk allerhande, liever weg uit zicht weggehouden, voor meer mensenoren verplooid lijkt het, maar niet voor ongeborene, leeft wrange gevoel als niet goed genoeg voor hun wereld, hun reactie stropt klein noem ik het naar mijn waarde, iets wil leven wijs   er speelt allerhande, blijft ongezien ongehoord ongeborene buiten spel zet men, met hen heb ik te doen, uit leven lijkt onwijs opgeplooid vernietigd, in die doofpot verstopt, hen naar glans en degelijke deksel, het vrijwaart hen als klopt hun nauwe reactie, klein noem ik het, naar mijn waarde    als ben ook ik niet goed genoeg, geborene ongevrijwaard  iemand besluit in mijn plaats, gewillig, wil me niet zien mijn waarden klein leven in doofpot, kan ook ik niet zien als lijkt het wijs, in dichtgehouden deksel geen misdaad bij andere naar waarheid leven, leert niet naar wat suddert   me in afgesloten pot, iets was te gewillig, niet ik ben het al tegen die rauwe muur sta ik, niets erg wijs, ongeborene leeft ik weet, we spelen een spel, aldus buitenspel wordt nooit misdaad, niet die ander hoeft naar waarheid, leven leert me al suddert te gauw besluit, naar waarde noem ik het klein

de jutte acrobate
0 0

iets strookte

iets strookte   in lawaai lag een trant, brak lans strookte naar opzet, naar anders niet dat extra geluid werd lawaai bestaande hap innam er al plaats   plots inhuisde teveel, dat andere tegelijk leefde, eerst kwam eerst al leek eerdere hap nooit van tel in bovenop werd gezien lawaai   hap zonder eerste geen inhuis extra brak lans, niet naar opzet plaats innam eerder geluid, was naar anders, waar werd lawaai   toch extra van tel hapte teveel trant naar kip zonder ei als opzet of ei zonder kip, geluid strookte nooit met wat ik erin hoorde  

de jutte acrobate
2 0

letterkoek

letterkoek als in woordenstrijd woedde ik, al ontglipte me waaromleek tussen twee bladzijden te dwalen, hoofd over hartoptillen onder normalen heftig, te onnozel om woorden onttrokken aan verlangen teveel, plooide in vieren meer bleek geen verhaal, geen beginnen aan, teveel hooi nam ik, illusie helder als stro voor de wind, droog zaad leefde ik op, te gewillig voor romantiek zonder grenzen leed achterste voren, niet mijn kleed wist te verbergen stof droop van me af, in verlangen meer wind dan zeil voor zee hield huis geen stand, nooit werd eerste steen er in naam lag betekenis als zoethout voor luttele centmijn suikerspin, zoet was ik naar letterkoek hongerig onmiddellijke verhaal las ik, open boek al deed ik het voor vervolg in mijn broek, niet verdroeg emmer nogdruppel, ik overliep, strijddeur beter dicht, aan zee stildie steen vervloekte ik kort, niets nog wou ik verleggennaam wapperde er met zonder zeilen, wind sprak me toe in woord lag betekenis, het was geen kwestie van strijd

de jutte acrobate
2 0

ongepast

ongepast   onverschilligheid zie ik alsof mensen verdringen  eigenheid speelt obscure spel, erbij horen willen  zonder raken naar onverschilligheid donkere kant doorheen eeuwen verdrongen mens, eigen stem als is kleiner vermoffelde ik, voor uitdragen dom   uitkomen voor verschil niet langer ageren klein kan nooit zonder wil, iets kleurt naar eigen verf eenieders ik vermoffeld naar uitdragen, speciaal  beter niet onder anderen, hun eigenheid genoeg  spelen obscure spel, leven beter als onverschillig   het niet genoeg willen, blik van anderen dwingt  als ongepast elkeen eigengereid, kleur worstelt erbinnen leeft hun blik, er rijt open ongezouten materiaal, gepekelde ik donker verft spel gespeeld door eeuwen heen, vermoffeld tot klein betere ik   beter leeft sterkere wil, al zie ik gepaste lef komt licht erin schijnt, openrijt blikken als ongezouten materiaal swingt pannen uit, eigenheid kleurt verf genoeg eigen stem beschikt, niets er wegmoffelen zich aantrokken als anders in spel, eigengereid   spelen spel der onverschilligheid terwijl weten  in verschillen leeft naar kleur, beleven elke blik uitdragen opreten liefdevolle pannen eigenbereid eigenheid tot andere, en niet langer vermoffelen nooit klein, eigen stem verft eenieders materiaal  

de jutte acrobate
3 0

te lang

te lang in wansmakelijke bad hang ik te bengelen teveel leven als verdronken vel en rimpels verdorde dreun, krijsende longen, vertrek ballen mijn ogen, goesting groter dan durf   ik verrimpel verdronken dreun in teveel vel leven als longen bengelend naar lucht, durf wansmakelijk, om goesting krijs ik ballen uit bad, ogen groter dusver hang ik te lang

de jutte acrobate
7 0

paal

paal fijn vond ik het niet, paal, wat had ik te willen weinig tot niets, laatste hield ik voor waarheid wel klopte het me, deuren uit, ruiten in, wou het ontpoppen tot slak in traagheid der dingen sterk   in stilte verwrongen voelde onfijn, rijmde net niets mijn wens naar wil bleef uitgesproken sterk niets teveel ontpopte traagheid me, niets klopte wens uit sloeg me in fout, in niets leek ik teveel te willen   niet kreeg ik rijm te ongewillig in uitvloeren wens ergens lag niets in weg, door niets ik buiten mezelf niet kon ik me ontdoen van gedachte, fout was ik teveel wens drong zich op als had ik niets te willen   in eenvoud lag niets, weinige wens enkel dat wou ik zonder franje evenwicht, maar niets wrong me in niets wou ik antwoord, vraag was wat ik dacht  te zien in niets, ik vond paal, dus hangen bleef ik   er franje uit evenwicht, wringen kunnen naar wens zelfs als die slak, naar traagheid der dingen sterk maar niet niets in de weg, in niets vond ik gedachte mezelf in de weg, stond paal, ik had niets te willen

de jutte acrobate
0 0

in duisternis

in duisternis weet men vaak niet, slaat men verrot onzichtbare  hunkert men naar waarheden, wil men uitwringen dat ene gegeven houdt alles tegen, geluk, voortgang, rust in hoofden alom schreeuwt men, in duisternis verhult waarheid zich diep tussen lagen geplooid honger naar weten, groot hart tegen dek laag tegen grond schuift men zich, ontluikend, koud maar stil durft men te begeven, zich te bevragen, ontrafelen weerwerk erin rust gegeven waarheid, het licht knippert verrot, hoofd weten te vinden die hapering onderweg een teveel aan koud  in stilte teveel duisternis, hart uitwringen nog even weet men  er dwaalt schreeuw onzichtbare hunkert, pas erna komt geeuw

de jutte acrobate
4 0

bedoeling

bedoeling   als die blik vang ik woorden groot en klein, onderweg of waar ik ook ben, ik probeer bedoeling ligt in begrijpen    als ik als blikvanger grijp weet ik, mijn pen volgt me woordenvloed spreekt wel een bedoeling wil ingezien   als ik vastpak elk woord voel ik, voor pen en papier vangen als machtig, ik lees  absoluut, bedoeling leeft   als ik doorloop het vervolg  begrijp ik, woord ving ik wel, voor pen en papier bedoeling er naar vrije val

de jutte acrobate
3 0

ik grijp

ik grijp van anderen en hun spelen waar het voor me kankijk ik af, her en der pik ikals aldus voelt, doe ik hen naeen immere balans in ophefsoms praat ik, soms zwijg ik   in dat afkijken, die ophefverlies ik immere balansik lees mijn kantje, pik engelief wat bij anderen leefthet verblijdt me, geen kansgaat aan me voorbij, ik grijp

de jutte acrobate
2 0

to be or not to be

to be or not to be   zelfs als ik ben, lijkt het alsof ik niet ben weinig vat heb ik somtijds op wat in me leeft  in me, neigt het naar veelte, put niet te vatten  in put, naar die onzichtbare bodem reik ik  behoedzaam, er deel van me nimmer licht   in put, onbereikbaar voor anderen, weinig vat wik ik, weeg ik, een veelte, ik ben, ik ben niet wel verblijf ik behoedzaam, leegte neemt plaats ertussen neigt put, deel van me blinkt, ik belicht bodem en knik, zelfs als ik be, ben ik ook not  

de jutte acrobate
3 0

mijn ik

mijn ik iets zat me in de weg, was het mijn schaduwmijn ik, de tijd, iets ging te snel, niet grijpenkon ik, beduusd om wat was en niet kon geduid het zat me in de weg, als haast voor het momenthet niet willen beleven, niet weten waarom het me in de weg liep, ook al wist ik, niet ik kon het grijpen, best snel ging het ogenblik, die tel greepme zelf gauw alsof niet ik er nog was, weg was al de tijd, het moment er voorbij en haast riep me na wees nooit bang voor moment, niets grijpt je tochmaar niet ik had geleefd, de tijd stond er stil, het was angst die me greep, tegelijk ogenblik, ik de tel kwijt mijn schaduw slaakte een zucht, niet de tijd, maarmijn ik in mijn weg, ik vergat, in twijfel vergingelke tel snel en met tijd tegelijk, ook het moment

de jutte acrobate
0 0

weerklank

weerklank weerklank, inner weten, weerklinkt in eigen velheel soms raakt die door mond naar schreeuwbest moeilijk, het waarom wij weerklank schuwen weet ik niet, er is dwingelandij, vingers wijzen in die richting staan onprettig, als die verstotene wezen naar eigen vel pijnlijk, inkrimpen onnodigzegt het hart, in liefde mag van vel naar mond schreeuw naar inner weten weerklinken eigen kleur waarom ook ik bij schrijven die weerklank in nekvel blazen voel, weet ik niet, voor waarom hoef ik niet te buigen, ik schrijf verder, mijn weerklank scherponzinnig inner weten als schreeuw niet kan gehoord

de jutte acrobate
1 0

opkomen

opkomen voor jezelf dat verhaal schrijven weten wat goed voor je is het zeggen waarom voelt dit als een misdaad in zijn ogen zag ik in zijn stem hoorde ik die duw liet omvallen was het trots die knabbelde was het angst die aanmat  zijn hart leefde iets niet te vatten waarom opkomen voor jezelf dat verhaal ook zijn deel werd weersloeg op gedachten als pleegde hij die misdaad om viel hij en zijn relaas in verhaal stak zijn waarheid alsof dit niet uitgerold mocht  stokken in wielen angst trots iets niet te vatten klein liep hij rond dat juk droeg hij scherp van de snede zijn toon hij overtuigde nog steeds wist niet te stoppen als werd hij niet gehoord in weerklank lag spot duizenden stukken op grond  vermorzeld werd zijn verhaal zijn drijfveer werd ontdaan onthoofd als onbezield bleef het stil aan overkant waarom opkomen voor jezelf als pijn aan de overkant lag spot je verdreef ik knikte werd stil ik wist wat ik zag wat hij bedoelde

de jutte acrobate
1 0

iets rinkelde

iets rinkelde   mijn luchtbel stropte voor even liet mijn gevoel me vertelde het me dat ik beter hapte niet te lang wachtte in leven een risico op tekort   een bel kon uiteenspatten rijven wat er te rijven viel mijn nieuwe elan werkte naar heerlijk beleg op boterhammen wat soep als afwerkende lucht   mijn bel rinkelde als werd het mijn laatste avondmaal er in dat goede gezelschap het liefste vertelde gevoel me niet langer stroppen een risico   op oud brood en lege koelkast als lucht nimmer te scheppen  eigen verhaal eerst voorkomen er zelf uiteenspatten ook rijven wat rijven kon er rinkelen bel   dat nieuwe elan alsof ik hapte iets spatte er het werd vlek tekort in goed gezelschap me verscheen brede glimlach iets rinkelde dat het goed zat  

de jutte acrobate
0 0

haar lied

haar lied   Sterrenstof riep me, er voor even onder te vertoeven, haar verhaal er te doorbladeren, weten waarom het me beval, behaaglijke erin riep   als warme sneeuw en pluizige dekens oud maar wijs, naar levenslust, stof onderstoppende, wekte bevallige grein mijn hart, tot in mijn keel sloeg het   voor even was het, zei Sterrenstof me dwarrelend vleide het zich, in mijn rijk  haar diktes in boekvorm verspreidend haar lijnen riepen woorden, me toe    Sterrenstof doorliep mijn lijf lavend als wandelde het verhaal een beetje  als het mijne niet langer wreed weg aanzag ik mijn levensloop vervlakte   in sneeuw zag ik pluizige vleugels  oud maar wijs, zochten ogen de mijne voor even, las ik nog, de rest vergat ik het was Sterrenstof, stil werd haar lied   

de jutte acrobate
0 0

geen val

  geen  val in mist lag geen val, mist hield enkel klein vroeg naar vertragen, naar voorzichtige weg misschien wist val aldus, in mist vertragen werd niet gesmaakt, mist kon lijken als val niet mist overtrof, juist in hoogmoed lag val mist als een uitnodiging, durven vertragen erdoor beter zien, geen val, erin enkel groei  

de jutte acrobate
0 0

gegons

gegons   als onzeker voelde het tussen beide oren gonsde het naar het waarom als in sluimermodus weten het niet te weten tegelijk vluchten niet horen willen gegons als vernietigde ik stekelbezen onderweg stak ik meloenen veel  te rond erin lag toch geen geknik het bleef razen voor behoud van   niet weten tegelijk gunstig op vandaag voor oren onzeker ik vermoedde het waarom te scherp beter  vernietigde ik vluchtte in sluimermodus stak voelde het als onzeker het bleef tussen beide oren en dat bakje stekelbezen rond was er nog niet dus liep ik te gonzen ik wist toch niet waarom  

de jutte acrobate
0 0

haar woord

bijna was het alsof iemand me terugriep mijn pen tot papier, en wist ik veel wat  te schrijven, de eerste drie regels vlotten  wonderwel, alsof de tijd me verlichtte in woorden vergat mijn pen me te duiden  waarover het ging, hing het betekenisloze als betekenisvol, een dagelijkse gegeven voor velen als niets in niets schuilde meer het was als luisteren naar mijn ziel, durven  terugkeren naar mijn pen tot papier vlotten  als wonderlijke werk, in regels haar woord

de jutte acrobate
0 0

die ene mat

die ene mat die ene mat wou ik oprollenop het containerpark dumpenin de hoop dat die zich straks voor iemand anders uitroldeals dat helgroene gras wildvan zon overgoten, helderblauwe hemel, fijne wolken  ik zag voor ogen gekniptmaar hield de mat nog evenonder mijn voeten wat kleinkort voelen dat wat er was bewust deuren dichtklappenal kwam stofzuiger voorbijeruit kloppen, zelf alle stof  deed me goed, niet die andermocht boeten voor leeuwer ikhoog vloog die toen machtigmet beladen vlerken geen blijfmaar die mat vertrok straksen wat een geluk, ik had eraldus geteld, amper nog vijf

de jutte acrobate
0 0

die fractie

misschien ben je een ogenblik een fractie en wil ik je grijpen wetend dat je uitfladdert straks mijn leven voorbij, als die zucht teveel vasthouden wil ik, dit elk ogenblik, aan fractie genoeg  voor mijn wereld vervullend wetend, straks ben je voorbij

de jutte acrobate
5 2

de sleutel

de sleutel van het huis waar ik hoordemiste ik de sleutel, onwijsvoelde als vuur mijn strijdniet snel nam ik de benenook al miste ik er de clue in sleutel lag antwoordook in die dorpel verhaaldie achterdeur, het tuindeer weelderig voor schaarsnoei best knip machtig maar ik kon niet binnener dorpel me te hoogook al blies ik er luidstampvoette ik strijden straatstenen tot mul ik bleek te verzandenvoor inbreken, leek ikzelfs aan die achterdeurstond ik te mekkerenals dat onnozele schaap  zwart weelderig krullig meer voer voor snoeischaarte machtig werd me hetik blies nog één keer luiden droop stampvoetend af tuintegels toch al oneffenhet deed me pijn, teveelvuur was en grote teenme te weelderig blauw nog van die vorige stamp

de jutte acrobate
3 0

onvaardig

onvaardig   beeld mocht geüpgraded hoogte in, zelfbeeld nieuw gewassen, gestreken strak het juiste water vond ik nog niet die temperatuur    als rebel de tobbe te klein ik liep rond, mijn beeld me  lang beu en dan woorden te lezen, me grauw sloegen die gezicht, rillingen liepen   voorbij nooit, dat beeld  er het mijne te laat voor  eigen geluk in tobben zat mogelijk toch oplossing niet verwateren teveel    ik liep op te korte benen  liever niet als stond er water in mijn kelder beu broek anders gewassen erin joeg slaande woord   of grabbelde ik beter naar grint, petanque bolwijs er niet het kleine rode  hoefde ik, enkel dat beetje richting, tegen krimpen   ik wou fladderen, beschut met zonder vleugels genoeg plaats op mijn droogrek als hernieuwde geloften  achter gordijn, legde ik af   voor gewafelde spreekvlak zat er mijn biechtvader niet langer tobben, zei hij voorbij was, voorbij weer vaarwaardig mijn beeld   wie mijn zelfbeeld joeg in hoogte, was onvaardig hij zei nog, wedden dat  je die partij petanque van gestelde jager wint  

de jutte acrobate
7 0

die web

ken je die web met zonder spin zo een dat fijntjes aan verhalen kleeft als ding is het gretig en bovenal plakkerig beter kijk je niet, het glinstert aanlokkelijk en onwijs als het is, kleeft het aan verhalen het liefste naar mijn bescheiden mening weet het niets anders te doen aan die strohalm hangt het moedig als was het de allerlaatste op rij een web aan verhalen verknocht, het was als van zonden getabberd, die averij weerklonk meer van een fijnere soort, iets kleefde me als echt, aldus ik weer belabberd er was al verhaal genoeg, niets miste ik nog, voor meer had ik plaats, me er verkleven nooit er glinsterde boodschap, uit dat web geraken, lastig, beter zweeg ik in meerdere taal, over die spin

de jutte acrobate
3 0

als zeep

als zeep   aan het plafond hing een stuk, als zeep geurde het niet naar bloemen rijk, niet uitnodigend scherp het er hangen mocht, voor ander doel beschikken me wassen wilde ik liever met heilzaam materiaal   vreemd als was, verzeepte het beeld mijn netvlies het uitspoelen kon niet, ik wist, erin lag mijn leed  ik wou me ontrukken, deze keer niet, blijf ik weg riep ik mezelf toe, het stuk, weer vergoelijkte ik   beeld zou wel vervagen, zolang het verzeepte werd  het kleiner, dat het geurde naar stoepkrijt een reden op straten vendelde leed beter, in stof kon verdwijnen nu en dan opwaaien en door monden harten breken   maar niet het mijne, ik geurde liever naar waarheid nog puurder mijn kracht, en als stof op die ene keer bij me binnen waaide, wist ik mijn bezem stond klaar vreemd leek mijn beeld, ik kon borstelen als geeneen

de jutte acrobate
2 0

meer rijen

meer rijen het klonk als diepgraven tussen meer rijen bloemenme weten te stoppen aldus, het topje van mijn tongafbijten, wild weten dat zwijgen als vermoord erbijhet meeste zeggen zou, uitgegraven wilde ik nieterin lag een stuk van mijn ziel, het verrichte werkmocht nooit nog gezien, in meer weelde bloemenlag het verschil, nooit zou men er zoeken, ertussen bleef het meestal stil, mijn wil gromde er geen wet nog een ogenblik, dacht ik, was het alsof mijn rupszich instant ontpopte, ik wilde vliegen hoog, aanzienhet verrichte leed, weten in te schatten mijn vergelijkondanks mijn vleugels frêle, behendig leren aan zetniets in doofpotten stoppen, maar uitdragen liefdeals die bloemen diepgraven, in hun stilte kon bloeienik prevelde nog, stoppen, geen vergelijk en gooide meer rijen dicht, niet herbeginnen wou ik mijn strijd  

de jutte acrobate
3 0

schijn

schijn in de schemer lag mijn ziel te verkommeren ik dacht aan de tijd om te gaan, niet wou ik vechten, op sommige dagen miste ik geluk op dat dienblad, lag een weinig, het dreunde   ik wist niet of beter kon, immer voortvarend geen wil, enkel wet leefde, als schijnzegen  kwam wat ik nodig had, meer kattenjongen spuugde men me best gretig in volle gezicht   ik keek de tijd in de ogen, wou me omdraaien hollen tot klaverrijk, aan dat dekselse wou ik ontsnappen, weer wreed was wat ik er kreeg erin wou ik niet kijken, erin zag ik geen groei   toch bleek, toen ik beter keek, klaver onbenut in rijk wou ik niet zien, als die blinde vertoeven op mijn koningsstoel veronderstelde ik wil wet ik verdiende slechts goud, nimmer het dekselse   tijd viel bijna stil, ik besefte ineens, mijn leven was geen koningschap, in schijnzegen leefde ik plots scheen mijn licht feller, ik mocht blijven voor het mindere, ging ik meteen, groei lag erin

de jutte acrobate
5 0

ontzet

ontzet   als voor wilde voeten gegooid, werd ik ontzet uit mijn ritme, alsof ik me snel wenden moest in verschrikking school verdriet, die waarheid wou ik ontlopen, het liefste de rug toekeren bedampen, oprollen en rusten laten, dit euvel wilde verstreken, als onder enige stijfsel vers    uit monden vielen grauwe woorden uit onwil  als wolven beestig, bliezen weg vrije eenheid uit dat verhaal, niet we er naar adem happen  er was niet meer, niet minder, voldongen feit die regen na zonneschijn, storm zonder wind  het verdict een beleefd vriendelijke schuifaf    tussen lijnen lag afstand het niet durven delen  dat hart koos niet zelf, het waren die anderen   hun vingers wezen me weg, uit bestaan nodig  als die volle vuilniszak werd ik vroegtijdig  buitengezet, er verkommeren naar inhoud ongezien projectiel, er verdampen in de zon    niet die afwijzing, voelen er de boodschap  bleek me veelzeggend, tussen die lijnen lag ik te blinken mijn trots gelukkig hoog rekenschap ook wist ik een beetje al, immers voorvoeld deze uitsluiting kon, als realiteit aannam ik  niet gevloerd wilde ik, niet ontmanteld ik er   uit mijn heilige graal teder nog, putte ik me erin kern, voor blinden voelbaar materiaal  in liefde werd ik vaker geslagen, zelfs zonder die anderen, hun gelederen braken niets, wij hun illusie, verbonden onzichtbaar voor beeld dan nog was, elk verhaal kwam tot een einde  

de jutte acrobate
0 0

er was die muur

er was die muur er was die muur, koud, hard, hooger tegenaan wilde ik staan, nietdie voelen beuken, het waaromweten, wat er tussen ons kwam er was die muur, opgetrokken hoogtot hemellauw, van rode baksteengeen ruis doorliet die, muurvast zat ik er tegenaan, strak raakte me er was die muur, geen korrel liet zich zien, zijn voegen vaal vinnig ontglipten me, niet mijn wil wethij verkilde, hij wou beuken hard er was die muur, lagen mededogenrecht voor raap, ertussen wrong hijmijn lijnen, doorhaalde geen streep liet hij, zag door koude bril geen mij er was die muur, opgetrokken beeldweerslag, kwetste mijn boord, raakte zijn steen er naar vorm klam en koel aarde mee schuivend, me van hem af er was die muur, in de weg stond dieme geen klim nog waard, ik machtigniet in stenen vergrijp bleef over enkelcement en mortelstof, elke steen werd er was die muur, die naar hemel reiktehoofd, verstand, hield uit hart, roepweerklonk, geen ladder genoeg hooglied zat er in klaagmuur verscholen er was die muur, heelal in meer lagenwaarom ontbrak, hoe hij dacht diepzich te verzoenen, ik keerde omme hemellauw, ik werd er weer stil  

de jutte acrobate
1 0

zonder kamer

zonder kamer   er was er geen kamer, als onderweg was ik met zonder zag ik, in stapzin gaf het me niet met zonder vier muren, die plaats waar ik was kamer niet een punt, zonder, verging me goed   geen extra zorg, die met zonder verkwikkend niet te hoeven die vinden, erin vertoeven tot kamer niet langer deel, uit denken, hield ik was vredig het punt, ging om ik met zonder   naar stapzin vier muren, geen zorg met zonder bleef ik onderweg tot waar de kamer lag, er eerst verkwikkend niet hoeven mijn plaats het was die kamer, nu even, ik met zonder  

de jutte acrobate
0 0

klaverbestaan

klaverbestaan als kleurrijk ben je weelde voor harten aan vezels en draden herinner je me het voor kijkers uit zicht lees ik je glimlach en dat je rots leeft er, dat klaverbestaan    best vervullend ben je als in doeken vervat weet je te grijpen, me anders tot je toverdoos ik kijk en ik luister herinner me machtig mijn stof en mijn tegels ik weet weer te staan   met vezels en draden  rijg ik weer toekomst  mijn stof en mijn tegels als uniek in mijn soort klaverbestaan wieg ik je glimlach herinnert voor kijkers uit zicht jij en ik, die toverdoos  

de jutte acrobate
0 0

voor even

voor even wou ik dat ik dicht was dicht bij mezelf, me kon wiegen naar Overkant naar daar waar het stil mocht, ik even rusten er Einder omarmen  er plukken Sterrenas er verven mee Hemel Wolken en druppelen  hun aan Tranen teveel   er was er eb noch vloed er was er stilte, er altijd voor even, wilde ik me  er niet te lang, ik miste te gauw leven, lawaai er aldus even zijn met mezelf, er vooral niets zeggen, er leren wilde ik, er weer luisteren naar eigen stem

de jutte acrobate
3 0

groenere gras

groenere gras deze keer was ik pertinentniet zijn wou ik die tweedekeuze, niet meer vechtenvoor mijn plaats, ik gooidemijn handdoek in zijn ringbedankte vriendelijk en ikkeerde mijn rug, niet meerde energie wou ik erin stoppen, niet overtuigenvan wie ik was of zijn kon  genoeg was ik en genoeghad ik van mijn drang naarovertuigen, als stom sterkzag ik het, niet langer wildeik, ik was en mocht gezienals het niet als die eerstekeuze kon, hoefde het nietik bedankte en keerde omhet grasveld mocht aan deoverkant groener lijken niet langer het mijne wouik laten zien, zijn keuzeniet de mijne, of was ereen teveel aan keuze dieik niet zag, stom sterkzette ik me te snel vasteen foute keuze alsnogaldus snel gecorrigeerdniet langer wilde ik hetals die tweede keuze er floreren op eigen veldeven groen, die knopendurfde ik er doorhakkenal werd het een vreemdegewaarwording, ik hadniet te kiezen, stond nietalleen, in een dergelijkepatroon floreerden meerschone ogen alom, ookik kon, erin verdrinken als stom sterk ontnam ikme meerdere kans, tochbedankte ik, ik wist hoewreed betovering riepals die ene, die tweede keuze was ik al, de rugkeerde ik om, mijn veldgroen zag in, zijn knoopkon ik niet doorhakken

de jutte acrobate
4 0

grillen

  grillen als leek Zomer al binnengevallen met deur en al, klieken en klakken vandaag twee keer verhit, tot veels uittrekken, leek als Zomer vergiste  zich, of ik me in haar, of was het  Lente haar grillen, haar stempel wilde ze, me, nooit nog vergeten   me doen geloven dat ik niet meer wist, wat aan te trekken, mijn issue de laatste dagen me in kleerkast en dozen vol schoenen vergrillen, gaan voor minder stempel, weer meer bloot al bleek bleek bleker dan bleek durven erkennen hoe genoeg ik was   of Zomer zich al vergiste in dagen  of Lente was in haar Lindeblues listig niet wist ik, er klieken noch klakken dat combineren naar geur en kleur me weer deed vergissen, mijn gril dat bleek bleek bleek, issue meer ik, als droeg ik al, mijn bloesems   

de jutte acrobate
7 1

deuren

dat zetje   de stem zei er me, de deur is open met open armen hoorde ik, ik kon er ontvangen, me genoeg treffend die welkom, mijn weg ontvouwde  met deur en al, zich als dat ene  zetje, haar boodschap, in de deur die verwerkelijking, mijn vooruit    erin lag mijn weg, boodschap trof restte me die eigen deur vinden al troffen open armen me als in hun boodschap lag werkelijkheid eigen stem verwelkomde me er ontving me met deur en al, dat  zetje, vooruit, erin lag eigen weg  

de jutte acrobate
5 0

het regende

het regende zonet regende het, al werd ik niet nat de weinige druppels leken even te willen als dat zuchtje in wind schuilde Regen voor wolken en zon, hun teveel overdag verdrong zijn bestaan, Regen wou kort machtig gelezen als vormde zijn beslag inktdruppels tot vers, in Regen kon ik  lezen er kort wezen een zegen, vandaag mijn verkoeling, al liep inkt dooreen zijn vleug pikte ik, papier als bijzonder zijn touch niet als op andere dagen hield Regen zich stil, ik herkende mezelf als op keren dat ik mee niet wist me in te houden, ook ik sprong dan uit mijn doos ik vergaf Regen, zijn druppels machtig in avondsprong maakten mee het verschil  als wou zijn inkt mee tegelijk op papier  vertellen in vers, dat ook hij me erkende

de jutte acrobate
0 0

inner weten

inner weten gaan zitten er kort moest ikmijn inner ik zei het me wijseven rusten niets overhaastenstilstaan er was inner wetenluisteren als naar vergelijk te snel wilde ik die vleugelsuitslaan op aarde mijn voetenbleek beter straks mocht ikvliegen mijn hart volgen wijsweten dat inner weten wist er gaan zitten zette me terugbij wie ik was voorhield medie spiegel als goud blonk erwat ik zag even stilstaan deedweten straks mocht ik weer mijn hart zei het me vliegenhet volgen wist beter niet tesnel goud koesterde ik wijsook al blonk het er was ikinner weten dat het me zei

de jutte acrobate
3 0

eigen klok

eigen klok er was meer dan één schreeuwwaarschijnlijk duwden er twee menaar buiten als binnenste buiteninner weten wilde geweten snel zich een weg banen bijna onwetendweten wat zich erin zien durven wouin schreeuw zat gelijk, ook ongelijknaar andere normen mijn waarden geen waarde sloeg me tot die riddergeen norm dwong me tot zwijgende ruimte wou elk, mijn schreeuwenvolstond even er worden gehoord meer dan één klok luidde op aardeinner weten als borrelde het opgeen slag wilde het binnen halenmeer waarden leefden voorop mezelf weer naar buiten duwenals binnenste buiten mijn weggeen dak had ik nodig, ik wistin elke schreeuw lag eigen klok

de jutte acrobate
1 0

gaap

gaap er was een gaap tussen mezelfen die ander alsof ik er vredigbestond bij mezelf met mezelfhand in hand ook die ander wasmet zichzelf er liet ik ruimte als gaapte mijn kloof zonderangst toch diep genoeg vooreigen bestaan me mijn grens er was een gaap ik creëerdedie zelf als die ruimte voormezelf mijn eigen bestaanwas het waard met mezelfhand in hand als vol zonderangst in mijn kloof overkantlag vredig te kijken die ander mocht er zijn me geen grens er was een gaap als was diter leven niet als die ander het willen bestaan als mezelf volvan mezelf die kloof was er vredig kijken naar die ander die overkant liet ruimte me zonder angst voor bestaangaap diep was me er grens

de jutte acrobate
4 0

mijn huizen

mijn huizen ooit bouwde ik kastelenmet lucht die er doorheenhun lompe muren waaiden er droeg ik geen krooner dopte ik mijn eigen bonener at ik niet met gouden lepels geen zandlandschap riep ervoor warm blinkende beeldhun tuinen pronkten er dor het pak dat ik droeg joeg meer doorheen vreemde oordenniet de scepter zwaaide ik er mijn kerkers bleken erg diepenige torens had ik er niet voor dat eeuwige verzicht als was ik er koningniets liet me er dromen koetsen noch tronen mijn rijk ik liep er chagrijnigmeerdere dagen te dolenvond in leven kind noch kraai geen butler verschoondelinnen rook er naar zweeter walgde als me kantelen hoog tot ik ineens er de sleutelvond en er mezelf buitenslootop straat leek alles weer helder mijn wind ging er liggenik kon er weer zijn voor mewaren huizen beter als klein

de jutte acrobate
4 0

mijn beeld

mijn beeld er lag mijn beeld aan diggelen instant trof het de grond me in stukken werd ik ineens grof onbestaand als zijnde verworpen hoe het de grond raakte scherp klonk schriel voor eenzame oren   kwetsbaar als was ik zocht ik houvast in beelden een rijkdom waarom het viel het me verliet een raadsel tot opslag mijn oog niet ik trok het om als vanzelf verliet het mijn oren te zwak   ongewild viel het naar opzet als verkasteelde mijn lucht  vergezelde het tot oogopslag me inpalmde me schudde het instant af dat verwilde beeld schriel viel grof er tot grond   op schudde ik mijn rijkdom beter als eenzaam raadsel me beter me als uit lucht kasteel in stukken verworpen het ik onbestaand wild er houvast beter beeld me aan diggelen   

de jutte acrobate
3 0

geen geluid

geen geluid er was geen geluid, sprak mijn innerlijke stiltemijn geest door teveel beeld overschaduwddwong me tot denken al modderde ik wat aande klepel van hun klok zocht ik, wou roepenbij momenten verdwijnen, het ontstemde meverbleekte me, als dat ene blad dat vergeeldeafvallen wilde, aan twijg onwetend bengeldeviel en er werd als verloren nut opgeveegd er was geen geluid, het ontstemde door lawaaiin ruimte vulde ik me wild, naar verloren klepelzocht ik, als voor klok er verdwenen onwetendhing mijn geest, en hun overschaduwde deelvragen verdrong ik, twijg noch blad pasklaarer niets anders te doen, wist ik, nut vergeeldemijn schaduw liep er vast, hun klok tikte luiddwong me tot denken, hun deel niet het mijne er was geen geluid, ik was en er teveel beeld

de jutte acrobate
2 0

mijn net

mijn net eigenlijk was er meer, enkel zag ik het niet nog het gordijn bleef gedicht, verdicht doorheen tijd  voor woorden geweven, verweven wilde ik net in weelde er gladstrijken, mijn kunstige werk mijn doek laten vallen, voor flinterige gordijn dun door mijn mazen, mezelf verdicht tot meer laken stof van kwaliteit, die weelde mijn kunst voor gladgestreken werk, paste ik om woord er was namelijk meer, enkel zag ik het niet nog dicht voor mijn flinter, gordijn wilde net mijn werk kunstig, geen doek mocht vallen

de jutte acrobate
2 0

lovende woorden

lovende woorden slechts een weinig weet ik hoe ermee omgaanik leerde niet hoeik moest er nederig, nonnig, onderdanig, koestinpakken mijn kreet, wegduwen mijn vreugdezeer zeker niets tonen, snel in de kiem smorenik wist dat lof me ontstelde, wrong uit bochtenzwierde me droog als nimmer voor me bedoeldik leerdedoordoen het liefste, niets aanwakkeren, enkeldie passie en roem voor hoge torens bedoeldvan een ander formaat gezaaid hun bewonerser was geen plaats voor wat in me leefde, geenin hun mand, roem er voor me te hoog gegrepenik zag indat het juiste licht wel vanuit mijn toren scheendat ik mocht doordoen, het liefste aanwakkerenzaaien wat in me leefde, mijn passie, mijn mandtoen ik goed keek, leek mijn toren best hoog alietwat ontsteld wist ik, ooit kreeg ik groen lichtik zei dannu even niet, ik trek me terug, er is teveel lof

de jutte acrobate
10 0

delen

delen beduidend warm leek het me bijna heet onder mijn voeten waarom het was wist ik niet als niet te begrijpen, besloot ik iets was me er overvlogen, fel  mogelijk wat wilde gedachten als brandende vuur op kolen al heet, moeilijk kon ik koelen iets trok er me bij het nekvel bleek me iets te zeggen willen   ik dacht er even na en zag in een glas water verkoeling, kon blussen, dat wilde verzachten en nog, stond ik er als vervlogen  met gapende ogen die fonkelden  vuur brandde in me te heet hel iets in me wilde vuur, niet dat koelen naar af, niet draaien me  binnenste buiten, me wel er doen happen naar lucht, fel   niet te blussen, bleek vuur, als   deel van mezelf, eigen vel trok ik had het weten kunnen, hel genoeg blonken mijn ogen mijn vuur erin fonkelde wild ik dacht even na en zag in fijn delen van vuur als bevlogen  nog meer van die vuren, heet mochten hun kolen best, die konden toch nimmer geblust  

de jutte acrobate
0 0

dat passendere woord

dat passendere woord er zit geen Vaart achter, was wat ik zeial bedacht ik meteen eigenaardigheiderin leefden mijn vragen, wat kon Vaart?kon Vaart zitten, iets gewoon achterna?als die Mepper die ene Vlieg achterna?weinig bedoelde ik het aldus, werd Haastmijn passendere Woord, voor Vaart danenkel zeebestendig, immers, aan Landvertoefde ik als die eigenaardigheid, endie Mepper dan wel met zonder Vlieger enkel, Haast zat er niemand achternaals dat passendere woord, heel misschiendan toch niet het juiste bleek, om Vaart?deleten wou ik, het liefste, de Volzinhervinden betere Woord voor de Daader zat geen Vaart achter, gelukkigbedoelde ik het aldus, ik had Tijd

de jutte acrobate
0 0

warrig

warrig   in de war vertoefde ik meer dan eens somtijds wist ik het, somtijds niet dan ratelde ik, vermoedelijk zichtbaar ontplooide ik mijn innerlijke strijd  ik meer benepen zonder weten wilde  ontknopen die draad vernestelde zich in mijn ziel zijn haak pijnigde me  weer daar waar ik herweten wilde waarom hakige verleden net vlieste  beelden als storm voor mijn lens  me kleurden onhoorbaar afwezig mijn weten streed voor een plaats in draden verwonderd steken als kruisjes vergat ik nooit als dwingend  toen kinderlijke verwondering me werd ontnomen stof was te klein voor grootse dromen mijn deel vergat ik er  mijn tenen toen al lang voor onrecht  die haak het leeuwendeel vond me  toen ratelde ik onzichtbaar wist ik  in de war even vertoeven misschien  toch wat te lang werd strijden die  draad in verknoping toen waardig  ontknopen kon als mijn beelden in storm mijn netvlies onhoorbaar  weten werd op vandaag tot somtijds warrig ratelen om toen ik in stilte  mijn leeuwendeel liet mijn kruisjes  om strijd zichtbaar stak kinderlijk streed om verwondering al was stof te klein voor dromen ook toen krulden mijn tenen voor onrecht  

de jutte acrobate
9 0

hun verhalen

hun verhalen wat ik hoor hun verhalen soms schrijnend mensen weten niet in te schatten hun impact tegenover zichzelf evenzeer tegenover die ander ik luister en weet iets lijkt niet te kloppen geheim norm besmeurt vertekent beeld gekleurd merk ik voor gehoor weinig betrouwbaars  wat ik hoor hun verhalen dwingen tot doordenken die lijst wil men afvinken het liefste die ander zijn beetgraag iets te zeggen hebben voor schone ogen verhalen opschonen koste wat het kost worden gezien meespelen dat nietige spel hun kaartenspel hoog fragiel noem ik het wat ik hoor hun verhalen wij ik mensen weten niet genoeg schatten weetgraag de dreun maar half in we waaien onszelf over meerdere straat onze emmers lopen over we brullen meerdere verhalen bijeen voor gevoelige oren en andere oren niet steeds de zon droogt ons op  wat ik hoor hun verhalen soms dweilen we dweil ik mee veel te lang aan die vloer schoon ongewillig de kraan niet weten te vinden de ene wijst de andere verkeerde deuren tot warrige blik het was dat verhaal dat deed klinken ook al was het niet langer dan een ogenblik  

de jutte acrobate
6 0

mijn kelk

mijn kelk tot waar de draad hing wilde ikklauteren tot waar mijn zieltussen mijn flarden flaneerdeals bloem aan haar stengelverknocht aan haar meeldradenverwaaid over akkers door wind  er heerste stilte weldadigkortzichtig gleed ik er uitover bestoven paden geurendnaar lijflijk bestaan warrigwetend waarom ik verwelktemijn kelk hield er nog stand aan zon kwam ik niets tekortwist ik werd er verblinddat teveel aan zonnestraleneens rechtop tuurde ik weerover mijn veld wilde vierkantmijn zicht kon beter gekaderd hemel wenste ik liep wat snelduikelde mijn tranenveld invloed kwam nooit zonder eb al wilde ik er stralen rechtopgeen tijd sprak er zich uitbeter kon ik verdwalen

de jutte acrobate
2 0

vervolg

vervolg te druk of te normaalik wist niet wat waswel dat er iets wasiets dat me tot onrustdreef ongelijk zettegreep tot schaakmatniet normaal het leekmijn deel niet ik wistniet te bevatten hieldme op grond vertoefdeer in nood hapte ik ernaar adem voor vervolgdruk moest ik stilhoudenme alsof ik eerst diendeweten niet het antwoordkreeg ik te behappenmijn zitbotjes pijnigdenalsof teveel gewichtsleurde me mee normaalniet ik na een tijd stondik recht haalde ik matschouders op en haptedruk of normaal nietsaan zet schaak stil gelijkadem onrust tot vervolgdeel je gewicht grondnooit antwoord sleurje nood niet pijnig jehap niet langer je ietsdat iets is er toch

de jutte acrobate
3 0

mijn knoet

mijn knoet verhaal verknoopte me weinigtoch zwiepte Knoet haar kruimelsme danig galmend voor de geestals geselde die dromen tot schuimen al droeg ik volmondig schuld ofwist ik grillen te ontsnappen nogsloeg Knoet me steeds terugenkel eigen hoogtij vierde Knoet haar kamer grijzig grauw kilbesloot grillen aan mijn gemoedverwarde vakkundig mijn harenspleet elk van mijn grijze toppenKnoet sloeg mijn ruiten vlijtig stukzwiepte mijn kijk tot wreedaardigen als in die spiegel sneeuwwittigomtoverde Knoet mijn vel tot leer Knoet weende nimmer om vloedvoorbij de eb verwaterde enkelwaar mijn geest haar sloegte pletter voor teveel verhaalhaar schuimlijnen weergalmdenhaar besluit verkruimelde me kilKnoet gijzelde me wit daniggeen buitendeur, mijn schuld

de jutte acrobate
6 0

mijn pen

mijn pen   wanneer ik mijn pen mis worstel ik met mijn ziel iets beklopt me liefdevol  wil me doen bezinnen naar dichter, naar, ik ben niets krijgt nog een voorrang zichzelf ertussen gewrongen mijn honger leeft, wil gestild   wanneer ik mijn pen mis worstel ik met dichter ik krijg het niet gezegd mijn atelier, mijn schrijfblad daar leeft mijn ziel wel echt het klopt me liefdevol dicht bij, ik ben, aldus krijg ik mezelf er weer gezegd  

de jutte acrobate
8 0

nooit veraf

nooit veraf als was het een kersentuindat leven wou ik hebbengrijpen nooit nog lossendie kersen er tijdig plukkener regeren over plaag en bijer vruchten vlijtig toesprekenals waren het mijn kinderen mijn visitekaartjes werdenmijn rozig rode bollige wangenen mijn glimlach hemel reikendhoogstammen werden er mijn trotstussen hun takken wou ik zingener hun grond liefdevol omwoelenals was het vruchtbaar goud op dat leven wilde ik mikkenenkel benodigde ik die tuinwaar die lag wist ik nog niethet werd me even zoekenmaar eerst wilde ik begrijpen vanwaar kwam ineens die drangzelf was ik vruchtbaar goud misschien behoefde ik geen tuinmijn wangen konden rozig roodbollig als gouden visitekaartjesblinken op elke liefdevolle gronder bijen leiden en plagen verzingenerg ver hoefde ik niet te reikende hemel was immers nooit veraf

de jutte acrobate
6 0

levensgolf

levensgolf lint voor verleden mee knopen bloot wapperen uithalen naar de wind mee blinken in de zon erin tijd plukken, verhaal bouwen aan heel huis weer torenhoog durven verschijnen in dat licht als anders dan wie ook getijen op die levensgolf er drijven, al is water woel terwijl, er niets verwachten leven, zijn wie niemand is

de jutte acrobate
3 0

je koos

neem mijn tenen als die vluchtweg verlaat mijn lijf als dat geheim vergeet niet  stamp nog even grond klaar waai jezelf uit aan die wasdraad luid in feestgedruis alsof het moet wikkel krulspelden jouw haren in bepoeder je van hoogste kwaliteit vijl jouw nagels slim grijpgeestig poets jouw gelaat, vergauw de tijd land behendig en drink je er lazarus  aan knoppen, jouw hoogste goed maar laat me vooral met rust je koos er is geen weg terug

de jutte acrobate
7 0

eigen vuil

eigen vuil mijn eigen vuil zette ik vandaag buiten beu was ik het om dragen het vuil beet me te fel in de kuiten verneukte mijn nachten reet me uiteen stonk als pest liever ongewassen bleef het niet mee in die trommel wilde het voor dat teveel aan eigen kleur flets noemde ik het het ontsierde mijn frisse tint ontnam mijn vrolijke blik ik sleurde het mee want het wou nooit van me los een teveel aan preken verder diep nachtelijk overleg enige liefdesbrieven en vele amens later wist ik de grove middelen benodigde ik ik schopte en verried terwijl mijn slechte bedoelingen onmogelijk was mijn uitleg die over de wekelijkse ophaalronde me wat te lief zoet ik wou het een beetje gewillig mijn gesleur kon het lichte bevatten dat schuldgevoel wat minderen mijn wees gegroet en zeker die onze vader mocht ik misschien hebben overgeslagen maar het werkte het werd begrepen mijn vuil liet me los ging zelf aan mijn voordeur wachten sloop en verschanste zich vlotjes in die zak ik schrok toen ik de zak optilde dat ik dit gewicht lang droeg verdroeg erna gaf ik zak en al een noemenswaardige plaats zo goed als niet twijfelde ik ik deponeerde graag in de goot stond eigen vuil een ietwat beeldiger dan op de schots en scheve stoep kort keek ik omhoog uit dank voor sterk werk en gebeden en liet los ik keek erna maar één keer om

de jutte acrobate
0 0

die zwerm

die zwerm beter droeg ik een harnasdie helm beter ook, wantenhet leek me wijs voor de stormvoor het geweld, voor datgenewat ik als duldeloos zagindrukken, ik kreeg er veelals dat nest zoemende bijenzwerm, aan decibels te hoogteveel ging dat licht bij me uitvaak onverhoeds ruiste ik medan weg, mijn harnas zette ikdie helm, ik wou dit alles nietniet langer uitleggen, beleefdverdwijnen, touwen ophalen dan was ik hongerig zinderendof de goesting ooit terugkwamof ik nog normaal kon meedoenof indruk nog voor me mochtdan wou ik die uitknop vindenniet langer wegsluipen als ikdief in de nacht, als dat raadselstilaan gek werd ik, vluchtenddan voedde ik enkel geschiedenisdie herhaalde zich maar graagin muizen en nissen, indrukkendroeg harnas en helm, wantendan kloekte me niets, verhongerdeik, wou ik die zwerm uitknoppen

de jutte acrobate
0 0

blaf

blaf het aanhoren kon ik toen nietmeest wou ik het verschoppenhet wilde zich tot me opdringenzich door mijn mazige net duweniets hield me er dan al verstopt ongegeneerd luid kwam hetniet snel genoeg vonden mijn orenvingertoppen onder druk van schroomalweer verstopte ik mijn waarheidik wou blaffend uitbreken haastig liep het me voorbijik wou het op de schouder kloppennog een keer doen omkijken, zijn blafals verbeten net mazig verscheurenmaar net toen, blafte mijn waarheid me haastig terug naar waar ik moestdit aanhoren, ongegeneerd wou dieals vingertoppen bij me aankloppenme doen omkijken, verbeten zijn blafwaarheid kwam luid, ik kon breken

de jutte acrobate
3 0

alsof

alsof het was alsof het gisteren waszo dichtbij, van eenzelfde kletsmensen konden het, dreunenhun woorden kapten erinlosjes, vanuit beleving, beperkthun wereld, vaak flamboyantin schittering mondiger, flagranterniet te voelen hoefden zij murenmet alleenrecht worstelen, ook nietzij kletsen maar wat, hun toegestaanimmers voortvarend, sterke schoenenniets knelde, alom vernietigen mocht het was alsof het gisteren waszo dichtbij, die vernietigende kletsflagrant, mijn wereld herschikte zichhun woorden kletsten me teruglosjes schitteren, mensen konden hettussen mijn muren, naar alleenrechtflamboyant, kon ik met hen kappener mondiger worden, er worstelenin verlangen naar sterke schoenenvoortvaren, al knelde veel, er dreunenhet was me er toegestaan, mijn wereldnimmer beperkt, ik was er dichtbij

de jutte acrobate
1 0

haiku a

papier als eetbaar honger naar behapbare mijn pen die lepel

de jutte acrobate
5 0

dat doel

dat doel   er was misschien een doel een bedoeling die liep als draden doorheen stof zich een weg banend tot waar voor de vorm moest ze hield van waarheid een zwaar log ding hield ze op haar schouders als dat juk door veelheid van vragen niet vooruit geraakte zij zij hield binnensmonds bleef toch onbegrepen   er was misschien een doel dat haar wekte, meesleurde over kletse grond, hobbelige wegen, haar verzuipen deed ondergedompeld hield zij  van die vredige bodem er leek zij niet te bestaan er witmaagdelijk haar vleugels er dronk zij een zoete drank als in een roes verbleef zij er het staven wou zij niet het juk woog genoeg   er was misschien een doel terwijl raasde onrust doorheen haar lieve lijf als even tonen willen die werkelijke wereld haar herinneren hoe wreed die voor haar was, als tussen twee bergen doorliep zij dal schoorvoetend wel, beide stemmen druisten bij haar in er was teveel deur er was teveel berg er was teveel dal   er was misschien een doel dat zij nog niet lezen kon die bril kreeg zij niet opgezet zij kon de woorden niet rijgen uiteen vielen die in letters er was teveel grond, teveel roes er was te weinig waarheid haar ziel liep er voor de vorm verloren tussen huizen en veld geen weg tussenin, er was enkel een misschien en zij er zij miste er stof en die draden

de jutte acrobate
4 0

zondige tijd

zondige tijd even weer zijn naam zien even weer zijn naam horen denken aan zondige tijd het knaagde door wat was de breuk moest als bedoeld er was onevenwicht druk er was wantrouwen twijfel toch geliefde ik nog meer dan ik eerlijk delen durfde ik miste gesprek samenzijn  gewoon naast elkaar wilde ik  voor even weer in zondige tijd voor even als was het leven wreed niemand tolereerde kon dit voor me goedkeuren elkeen sloeg dit af begreep  niet mijn geliefde bedoeling de geschiedenis herhaalde zich hoorde ik was weerom gek toch geliefde ik nog meer dan wissen kon ik die tijd nooit dat wat was had betekenis hoe wreed ik dit verdiende hij was mijn gekke doel dit realiseren tekende dank zonder zijn zondige woede zonder zijn zondige twijfel werd ik nooit wie ik nu ben ook al ben ik nog niet  werd ik nog niet helemaal mijn vleugels staan klaar straks wil ik uitvliegen  over meerdere hoofden  ook hem gedag zwaaien  hij was immers mijn geliefde  missen wilde ik daarom niet ik geliefde nog meer dan ik durfde delen aldus was het binnenkort kon ik uitvliegen het liefste eerlijk zwaaien ook al leek het zondige tijd

de jutte acrobate
1 0

bestaan

bestaan daar ging mijn rots mijn hoop mijn uitzicht op de grond lag het verspreid als het niets voor dat niets had het gewillig bestaan me even toezwaaien me uitlachen willen snel de rug toekeren mee lag ik op de grond mijn leven zag ik erin plakte mijn hoop uitgeschud wist ik het even niet op te rapen  mocht niet eentweedrieregel sprak op stoep  van tel als naar oneindige riep het me terug  vrijwarend van schuld gewoon mis ging het  het hoorde zo ik slikte kort wou schreeuwen stampen slaan die stoep verrot vunzig spugen mijn vijand mijn afgunst borrelde hoog bijna wou ik stoep nooit nog zien die rug de vrijwaarde tel eindigde bij mijn trots ik wou niet langer dragen ook geen schuld dat uitzwaaien tot niets werd niet mijn rots ik benodigde andere branding genoeg ruggen hadden me verbijsterd in me plakte nog hoop wilde weg bood maar een misschien uitweg elke afgunst schudde me uit het niets bestond ook de eentweedrieregel mezelf raapte ik wel op ik wilde bestaan niet verrot verspreid op stoepen

de jutte acrobate
1 0

lieve publiek

lieve publiek vergeef me mijn vaartig vertrek ineens kwam jouw volle chaos jouw roep jouw menigte je kneep me de keel dicht  deed me waarlijk strompelen je te begrijpen probeerde ik en waarop je aldus doelde met worsteling stond ik alleen ik maalde en hermaalde kort tot ik besloot dat ik best ging mijn schrijfsels nam ik mee ongenadig en zondig wel niet delen kon ik met je vergeef me mijn angst en hoe je voor me voelde niet goed kon ik bevatten dus schoof ik mezelf naar buiten snoof ik de wind op jouw stoep mijn fijne schrijfsels borg ik  voor een andere keer misschien niet vandaag wou ik schitteren je was niet mijn publiek

de jutte acrobate
3 0

mijn wimpel

mijn wimpel er leek geen ontkomen aanhet voelde er als gevangenmijn bord werd er woest gevulden er weer ongenadig geledigdmijn kruimels vergat hij bewustverblies die grillig voor leed ongezien aan zeil wapperde ik uit mijn zielik aanschouwde wimpel verlangendwist over zee werd het nog woestermijn soelaas voor de kilte die er hingzijn vlag sneerde mijn knokige bottenin kluiven had hij gelukkig geen zin bakboord schreeuwde hij wou meer vloeren doen schrobben zijn plankenrangeren zijn zwaarden het meestnoeste werk zag hij me gretig doenvoor kruimelige glimp en die wimpelzeeroverwaardig blies hij me wijs eens mijn bord vol ontkwam ik genadigik rangeerde er mijn knokige plankenwist schreeuwend te vloeren die bakboordover zee wist ik het werd er nog woesterzeil begreep hoe sterk mijn wimpel bliesik voorzag er geen plaats voor zijn leed

de jutte acrobate
0 0

dat pak

dat pak dat pak trok ik uit het paste me niet langer geld voor een nieuw had ik niet genoeg in mijn kleerkast fitte me wel ik wist dat pak pakte me als voor het eerst toen ik erin schitterde en dacht geluk te zien het lang verwachte iets dat me toekwam iets waartoe ik had gewerkt het pak voelde als een geschenk bijna als die beloning een tijdlang droeg ik het ik combineerde frivool met andere stukken het ging me best af  edoch complimenten bleven uit de overtuiging waarbinnen ik vertoefde strookte niet met wat mijn toeschouwer zag het wrong toch schreeuwde ik mijn ding showde met pak flaneerde in goten liet het bespetteren her en der scheurde het me te nauw voor mijn vormen het pak wou ik koste wat het koste dragen het verslijten tot op de draad mijn verdienste was het immers hier zwoegde ik jaren voor blikken werden intussen stiller ik wist het edoch wou niet kijken mijn trots was te groot mijn overtuiging te sterk soms aantrok ik het pak bewust ik wist het weerhield me van vreugde van vrijheid het maakte me stiller in mijn levenswerk in mijn schrijven werd ik beknot ik werd weinig begrepen het pak weerspiegelde me niet meer als die vulkaan stond ik op uitbarsten het onbehaaglijke voelen durfde ik niet langzaam maar zeker verstopte ik mezelf ik maakte me klein hield woorden binnensmonds werd veelal monddood mijn ivoren toren brokkelde af mijn schreeuw werd stil mijn pak wist niet langer te overtuigen lang al was ik niet meer wie ik was het pak beknelde me niet lekker stond het me nog het wrong op meerdere plaatsen ik wist het werd hoog tijd dat ik het uittrok het paste me niet langer

de jutte acrobate
0 0

flarden

flarden aan slippen hingen flardenvan een ver dom verledenvan me afschudden wou ikdoch flarden lieten niet losik wilde stampen, schreeuwen hield me voor tafereel gedeisdals op hete kolen liep ik een tijd een oplossing wou ik vindentot ik schaar nam en knipteverwoed in flarden mijn slippenflarden verplooide ik gretigtot een dom hoopje sneerook slippen werden verledenik zweeg, in stilte mocht meer

de jutte acrobate
2 0

de dans

de dans geen voeten enkel lichte lijven beheersen was een ding verhaal vertellen het andere cadans verlijmde de dans het gedurfde was er niet dat roze laken stoorde er was muziek die wilde hoffelijk wild neerzetten  er was honger naar dans niets toonde wat ik wilde de vierkanten kleur riep zien wilden zij het aldus hun verhaal blies hun kleur in stukken zag ik woorden stuk droeg stuk, torste me stuk waterdruppelde luid zonk ineens, neerklapte wimpel wees weinig weg in stilte zong het ware leven van gewoonte doordrongen het wrede aasde jaloezie in macht schuilde lieflijke waarachtigheid danste niet slechts gespeelde waarheid ergens een overtreffende trap het hoekige oversteeg het einde iets werd niet gegrepen

de jutte acrobate
4 2

rijpende woorden

als woorden rijpen                                voor ongeschreven blad                                                                         hun toon venijnig klinkt                                                                                                               om reden anders gemutst weet schrijver zich slim                                          te pennenlikken voor                                                                             fijn gebakken vers en                                                                                                                die toch meest ijdele snuit

de jutte acrobate
5 1

het kwam

het kwam   het kwam door het aldus niets indringender dan dat het stuikte zomaar bij me binnen verbeten hield ik de lippen stijf te vrijwaren wist ik dan mijn ziel genoeg geblaf trok me al neer niet ook nog moest, dit woord   het kwam doordat ik teveel wilde die andere te zijn misschien of niet helemaal te zijn wie ik was tegelijk wilde ik anders zijn die indringer waar het moest aldus balanceerde ik op die koord tussen twee verroeste palen, kon het   gretig opgetrokken als van oudsher pasten die een ietwat bij mijn elan hielden best strak mijn zijn niet zozeer mijn huid, dat wrong heldhaftig wou ik me niet betuttelen mee dat oude elan fier dragen wel van een oerdegelijk staal, liever   eruit bestond ook ik zelfs deels ertussen hing ik dus te bengelen alnaar het welles nietes tijdperk niet dat hield steek, enkel de zomen van wat ik droeg verdroeg ik zo goed als niets ik verlangde erg, naar woord   voor enig contact sprong ik terwijl doorslikken moeilijk werd  me steeds eruit wringen moest kunnen die vrijheid weten weten waar die voorhanden lag die oppikken waar het kon, werd niet eenvoudig alledaags   aan de overkant kwam ik wel of er ineens in vogelvlucht door wat voor me was bedoeld eigenlijk maakte niets me uit ik kon niet dansen als de beste het wel kunnen, wist koord  en te verlichten mijn elan    van oerdegelijk staal was het enkel verroestte het gemakkelijk het hield steek voor zomen ik verdroeg weinig ander elan kranig hield ik de lippen stijf ik wilde anders zijn, in woord voor roest bestond een middel

de jutte acrobate
4 0

als voor het eerst

als voor het eerst voelde ik Regen Wind sloeg me in het gezicht klaarblijkelijk moest ik weten weten hoe Regen werkelijk voelde Koude zwierde mee mijn wangen op in mijn mond druppelde het steevast alsof mijn lippen niet meer vangen wilden wegknijpen enige vloed mijn voorhoofd verkletste kouwelijk mijn wenkbrauwen verkleumden mee halfdicht kneep ik mijn ogen iets riep me te gaan voor volle zicht maar het zien deed me al teveel pijn beter zocht ik een schuilplaats even wegduwen die realiteit voor even dan, zo dacht ik nog maar Regen verkwikte breedweg ik gaf mijn muts een duw in de hoop dat die me redden zou de koude gloed op mijn schouders verried mijn doorlaatbaarheid voor wassende water all the way als dat druipende kieken dus beter kon ik mijn juk van die eend waarover het zo graag regende terwijl gewoon afleggen en voor altijd kledder worden de doornatte pijn doorvoelen niet zomaar weer afdruipen voor Regen nooit nog schuilen beter verzuipen in de realiteit en kledder staan voor all the way Wind zwiepte mee en Jas liet toe in volle zicht dat doorwaterde lijf thuisgekomen lachte ik breed en gaf mijn muts een duw als dat druipende kieken dus het kon verkwikkend verkeren  

de jutte acrobate
5 0

als die ander

als die ander ben ik inderdaad als die anderof veins ik me te pletteromdat ik erbij horen wilik spreek behoedzaamkleed en gedraag mevaak naar norm en wilvan die ander en gevolgmezelf verstoppen lijktmakkelijker voor mijn zielte frêle voor elk obstakeluit eender welke hoek maar waarom zijn als die anderwat draag ik dan verkeerdwie ben ik wat niet strookt misschien mag ik gewoondurven me te pletter zijnonbehoedzaam sprekenme aankleden gedragensoms zoals die anderwel steeds naar mijn kleurgeur ik het liefste andersben ik frêle voor elk obstakelverban ik mezelf niet in die hoek hoef ik meniet langer te verstoppen maar wat strookt veins ik dit of spreekt hier mijn ziel zeg het me als het anders moet

de jutte acrobate
8 1
Tip

naar waarheid

naar waarheid wanneer men voluit sprak, edoch het niet meende veranderde de wereld, bedrog schuilde in woord niet de waarheid doordrong het gesprokene wie sprak, wendde zich in leugen, niet te best het voelde wrang, om bestwil, wist nooit te landen in leven onthield de leugen zich vreemd weg nooit in woord schuilde bedrog, tot leugen om bestwil de luisteraar wist, de waarheid duidde, wist zich een voluit weg te vinden, drong zich ooit op het gesprokene was nimmer zoet geland bedrog tot het welgemeende wrong, de waarheid leefde een vreemde weg, voor wereld in verandering Linde

de jutte acrobate
112 2

Opleiding

Leraar

Publicaties

@degazet@uniederzorgelozenkortrijk

@dezorgelozenkrant@uniederzorgelozenkortrijk

@doorkalebomenbladeren@poemtatapoëziewedstrijd2023

@28stepoëzieprijsboontje

Prijzen

Winnend gedicht 'Zorgen' voor poëziewedstrijd Nieuwe Vaart Gent 2023

Varia

Stichtend lid van Uit de Pen (UDP), schrijfclub Kortrijk-Roeselare (sinds 2021)

Auteur van het prentenboek Duveltje Dok en de hemel (2019)