Of ik al wat heb opgebouwd? Of het al wat minder ‘dam-dam’ voelt als ik loop? Geen idee, want de komende dagen loop ik mijn mijl in het Frans, in de streek van de Dordogne. Hoge temperaturen, weggetjes met hellingen, Frans brood, kaas en vette worst zorgen samen met de pain au chocolat voor te veel variabelen om het ‘al iets vlotter’ te mogen noemen. Het voelt als opnieuw beginnen. Maar ik ben blij dat ik toch mijn looptenue heb ingepakt. De enige constante is de afstand; een (dikke) mijl.
Ik kampeer al zo lang ik me herinner. Als kind leerden strandvriendjes me de eerste woordjes Frans. La mer, le sable, le soleil (het klinkt als een liedje). Ik liep een maand op blote voeten, sliep zo goed als in de open lucht en kwam zo bruin terug dat mijn moeder me nauwelijks herkende, mijn haar als zongebleekt stro.
Wagenziekte. Zonder uitzondering zag ik geregeld mijn maag- en galinhoud passeren. En ook nu, als de bochtjes beginnen, staat mijn man zijn plaats aan het stuur af om achterin te gaan zitten terwijl mijn oudste dochter en ik vooraan onze misselijkheid proberen te verdrijven. Groen tot achter onze oren, maag in de keel. Gelukkig ben ik praktisch ingesteld en doen de diepvrieszakjes met ziplock (als één van de twee het plotseling niet meer kan houden) wat ze beloven. Waterdicht en geurloos bewaren ze hun inhoud aan mijn voeten tot aan het volgende benzinestation.
Verder heb ik geen klagen. Want van mijn allergie heb ik hier geen last, ondanks het feit dat hier grassen en huismijt ook welig tieren. Het zal met het ontbreken van fijn stof te maken hebben. Je zal zien; de dag dat ik thuis ben begint mijn neus terug te lopen. Het enige wat nu nog niet loopt zijn mijn benen. Dus, actie.
Het is niet de eerste keer dat we in deze streek kamperen. Maar het zijn wel de enige twee weken met ons vieren samen. ’s Morgens doen we meestal rustig aan. Na de middag rijden we naar een stadje waar we meestal ook iets eten, zoals nu. Bij het terugkeren is het bijna donker maar de pasta en de sterke Franse koffie dwingen me nog een loopje te doen.
Wat een verschil met de natte junimaand. Na een warme dag geniet ik al lopend van de koelte die uit de bossen komt en voel ik de warmte die de steenweg afgeeft. Er is nog geen sprake van een hittegolf, maar die is voorspeld. Er hangt parfum in de lucht, warm en dik. De ene geur gaat over in de andere en niets wat ik ruik is van mensen afkomstig. Als ik bij de grote weg kom en moet keren, sta ik stil en hoor ik enkel krekels en het riviertje. Klassiek, maar de perfecte loopomstandigheden.
Het feit dat het te donker is om goed te zien, maakt het lopen makkelijker. Of de helling nu licht bergop gaat of bergaf weten mijn zintuigen niet, dus ik stamp maar verder. De afgereden graanvelden naast me lichten op in het maanlicht, maar onder de bomen is het aardedonker op de weg, alsof het middernacht is. Er is een stuk dat stijl naar boven klimt. Een bijter, en ik loop op mijn tenen maar weet niet of dat zo hoort. Moet ik mijn voet afrollen, naar voren of naar achter leunen? De buik- en neusademhaling die ik gewend ben, werkt niet tijdens het lopen. Dan toch maar die hoge ademhaling? En diep, of kort en snel? Misschien moet ik wat opzoekwerk doen over looptechniek.
Dat wordt een klusje voor thuis.
Eerst genieten. Check.