We zouden.
Ik in mijn huid, jij in je berenvacht met een hoofd vol pillen en een open blik.
Je zei ik zal je kussen.
Je trok me een duister museum in, hield je handen op je rug
terwijl ik je wou raken. En wou dat jij mij.
Ik nam foto’s. Niet van de schilderijen maar van je rug en schouders.
Van hoe je gluurde door een gat in de muur. Je was daar alleen.
Boven ons de bedden, de riemen, de kroon.
Gegil van lang geleden.
Buiten zakten we weg in diepgeel gebladerte. De lucht was zo kaal.
Je raakte mij helemaal verkeerd.
(Als een kameraad die voorbij het zachte gaat. Een stomp in een ander verhaal.)
En toen liet je me achter, terwijl je nog naast me liep. Ik voelde hoe je ging.
Bang.
Later, in je auto, was ik enkel nog blote knie onder gebabbel.
Je lachte, er bijna vanaf. En toen zei ik vanbinnen hoe graag ik je mocht en jij zei ja.
En we wisten het allebei.
Ik biechtte mijn stiekeme foto’s op, stapte uit. En jij riep, door een bijna gesloten deur:
volgende keer!
Maar ik wist wel beter.