Er ontbreekt een steen, tussen de stenen,
Zijn zwakke huid is in de wijk bekend.
Hij had zeer diepe schrammen, ongekend,
op hem rustte mijn voeten en tenen.
In de nieuwbouw kon hij pijnlijk aarden,
zijn metgezellen scholden hem vaak uit.
Veel liever had hij de plant met zijn kluit
dan de stoep dichtbij hem, zonder waarde.
Zijn ouderlijk huis sprak hem nog zelden,
hing haar meubelen naast de posters op,
bezocht hem alleen nog na zijn ontbijt.
Door hem, herrezen de mistige velden,
met af en toe een narcis in haar knop;
de stenen huilen waar de natuur slijt