Geachte Mevrouw De Kringwinkelverantwoordelijke,
Enkele dagen geleden heb ik, Dimitri Je-Weet-Wel, U één van mijn konijnen gestuurd met een zak peren. Ik moet wel toegeven dat ik het domste van al mijn konijnen naar U zond en dat was misschien geen verstandige beslissing.
Ik had het konijn tijdig wakker gemaakt en gezegd dat hij zich goed moest wassen, omdat hij nu eenmaal naar de echte wereld ging en men daar de geur van zijn lijf allicht niet gewend was. Gelukkig is het een braaf en naïef konijn dat alles doet wat ik zeg, maar het is ook een beetje een raar konijn, dat saladehoop heeft en bang is van karotten.
Nu, het beestje stond klaar om te vertrekken en ik zei : 'Pas maar op in die groentenwinkel want daar staat een heksenketel!'
'Wat?” vroeg het naïve beest, “Een heksenwinkel met een groentenketel?'
'Gij dompie', antwoordde ik. 'Het was maar een grapje.'
Achteraf vertelde het konijn me alles, dat hij de weg gemakkelijk gevonden had en dat hij daar stond met zijn zak peren. Aan de eerste de beste die hij tegenkwam, vroeg hij : 'Is het hier?'.
'Wat zoek je?' vroeg de vreemde. 'Een groentenwinkel', zei het konijn.
'Hahaha… ja ‘t is hier', antwoordde de vriendelijke vreemde.
Toen hij binnenkwam, zag hij eerst enkel bananen en pruimen rondlopen.
'Oei, dacht het konijn. Ik ben verkeerd', maar wat verder stonden enkele bakken witloof en salade.
'Komt goed uit', dacht het konijn dat leed aan die rare saladehoopziekte.
'Wat heb jij meegebracht?' vroeg één van de rondlopende pruimen.
'Een zak peren,' antwoordde het konijn.
'Peren? Wa is da?', vroeg de pruim. 'Steek ze maar in een locker.'
De zak was echter vrij groot en mijn konijn stak de peren dan maar in een bananendoos.
'Peren in een bananendoos?' prevelde het konijn en hij kon aanvankelijk nog lachen bij zo’n banale gedachte, maar toen hij wat verder kwam, zag hij de heksenketel en toen werd mijn konijn stil.
'Wat is dat voor iets?' vroeg hij aan één van de bananen. 'Een gigantische jacuzzi,' zei de banaan, 'en tijdens de pauze kruipen alle pruimen en alle bananen daar in. Het is echt supergezellig.'
'Zal wel', sprak mijn konijn, 'die het zaakje niet helemaal vertrouwde', en hij begon wat rond te neuzen. Hij zag de pruimen en bananen druk doen en bezig zijn. Ze zongen allemaal verschillende liedjes, haalden allerhande voorwerpen uit de bananendozen. De oorsprong van al die wereldse marchandise was hem een raadsel en in de verte hoorde hij hoe de heksenketel stilaan op stoom kwam.
Het was een bizar toestel, met een deksel, daarop allerhande stoomfluitjes. Het ding begon te pruttelen en de fluitjes schoten in gang. Het klonk als een hels kerkorgel en echt waar : mijn konijn vertrouwde het boeltje niet meer. Hij werd er helemaal tureluurs van en het deed pijn aan zijn oren.
'Straks, dan splijt mijn kop nog… verwachten ze dat ik ook in die mega-jacuzzi kruip.'
Mijn konijn heeft toen voorzichtig zijn zak peren uit die bananendoos getilt en heeft het hazenpad gekozen.
Tot overmaat van ramp hield een haas hem tegen, maar het langoorbeest glimlachte en mijn konijn kon weer op adem komen. De haas wilde enkel weten wat mijn konijn op zijn pad deed. 'Weglopen,' zei mijn konijn.
'Dan is het goed', zei de haas, 'maar ben je wel zeker dat je in de juiste richting loopt?'
'Jaja', antwoordde mijn konijn, 'de weg naar mijn veilig hol, dat ken ik als de beste.'
Toen mijn konijn weer thuis was, vroeg ik waarom hij de peren terug meegebracht had, want we hadden niet eens een pan om ze te bakken.
'Tant pis!' -Frans, niet uit te spreken als ‘tandpis’ - zei ik en ik stak die schone peren weer in de frigo.
Om het konijn weer volledig kalm te krijgen, heb ik het dier naast mij gezet, in bed. Het beestje heeft zich deze morgen toch deftig gewassen, zo dacht ik. Daarna nam ik het fameuze boekje van mijn grootvader. Het is een boekje van het jaar stilletjes. Ik heb het ooit meegenomen uit zijn naar sigarenrook riekende bureau en het nooit meer teruggegeven. Dat kon na vele jaren ook niet meer, omdat men hem onder de zoden had gestoken.
U kent het boekje ongetwijfeld ook, 'Les Fables de la Fontaine' en achterin steken intussen al vele kleine papiertjes met daarop zelfverzonnen verhaaltjes, maar mijn konijn wil alleen the real stuff horen en ik sloeg het boekje open op een willekeurige bladzijde.
Het was iets met een wolf, een uil en een ezel.
Ik begon te lezen en keek opzij. Het konijn lag al te slapen, was allicht doodmoe.
Met vriendelijke groet,
Dimitri Je-Weet-Wel Bachten De Kupe , 23 november 2015
uit de reeks 'Duim voor Dimitri'