Moeder aarde
Toen is Sidokus naar de moerassen gegaan, waar hij tot aan zijn nek in de blubber ging staan en met de kikkers mee kwaakte, die gewoon doorgingen toen hij merkte dat het menens werd, omdat hij stikte in de stinkende brei, die als dikke stront door een trechter zijn longen binnen kroop. Meer had Sidokus niet gewild dan een meter onder het oppervlak. Van buiten omgeven en vanbinnen gevuld met vochtig drek. Want zo was hij een werkelijk deel van moeder aarde.