Mijn moeder is geen hond. Ze zegt dat ze niet als hond wil begraven worden.
Als ik empathisch luister naar haar boodschap, zegt ze dat ze respectvol wil begraven worden. Dat is ook wat ik met een hond zou doen. Wat betekent respectvol? Is het dat wat ze wil zeggen? Of wil ze zeggen dat ze een waardig einde wenst? Wat betekent dat voor haar? Ze kiest voor crematie, dus ben ik wat in de war. Cremeren betekent: in de oven worden geschoven, geen wachttijd, geen rij, voor iedere gecremeerde hetzelfde. Voor een mens, een hond, een cavia, een parkiet, voor iedereen hetzelfde. Ze wil opgaan in vlammen, mijn moeder. Ik respecteer dat vuur.
Vreemd toch, hoe mijn moeder praat. Ik wil zo graag af van de raadsels. Ik ga ervan uit dat ze voor een uitvaart kiest waarbij ze (eindelijk) erkent zal worden, aanvaard zal worden, respect zal krijgen. Geen hond, geen wezen dat blaffend wel de aandacht trekt maar niet de juiste aandacht krijgt. Welke aandacht is behoeftig? Het kan een behoefte zijn die lange tijd niet ingelost werd, die ze niet kon voelen, niet kon formuleren.