eerst moet je echt weten dat je
tijd veel te lang stil laat staan.
op zijn best als een poel
huiselijkheid doet voorkomen
spiegelvlak gehouden, zonder
deining of kringen die morrelend
tegen de wal aanstoten.
liever heb je de dagen aan je
arm gekuierd, keuvelend in
zuinige zinnen afgehaspeld tot
een moment geen weg terug is,
bedongen rust in muiterij vervalt
en aangezichten van voorheen
het huis door teisteren,
hun foto’s reeds van de muur
gehaald, een groep weerlozen
zittend aan een lange tafel die
niet meer gebruikt wordt,
enkel nog uit lamgeslagen houten
planken bestaat. want daarin is
niets te vermijden, zien we
de erfenis morgen
in beschimmelde dozen
beneden aan de trap terug.