De momenten dat je wegsluipt van de opgelegde tijd,
weet je dat enkel zo die drukte in je hoofd even zwijgt.
De momenten dat je reacties en andere mensen vermijdt,
weet je dat je bang bent dat je enkel jouzelf ook niet helemaal begrijpt.
De momenten dat je enkel lacht en het gevoel hebt dat je doorgaat,
weet je dat je steeds meer een stukje bijzonderheid in jezelf voor iedereen weglaat.
De momenten dat je enkel naar anderen kijkt en niet jou eigen krachten kan beminnen,
weet je dat je enkel een antwoord zoekt in die veel te grote wereld over hoe opnieuw te beginnen.
Maar wanneer je weet dat je eigenlijk toch ook niet helemaal alleen kan staan, dan komt er dat moment waarin je beseft dat er mensen zijn die samen met jou stapje per stapje verder gaan.
En wanneer je dan denkt dat je misschien zwak lijkt,
weet je dat het moment komt dat je beseft dat je eigenlijk heel moedig blijkt.