Kirstenn

Gebruikersnaam Kirstenn

Poëzie Kort verhaal Brief

Over Kirstenn

Soms kunnen woorden zoveel meer zeggen als dat we durven uitspreken. Ik ben kirsten, opvoedster bij mensen met een beperking, en schrijven is mijn 2 de communicatie.

Teksten

momenten

De momenten dat je wegsluipt van de opgelegde tijd,weet je dat enkel zo die drukte in je hoofd even zwijgt.  De momenten dat je reacties en andere mensen vermijdt,weet je dat je bang bent dat je enkel jouzelf ook niet helemaal begrijpt.  De momenten dat je enkel lacht en het gevoel hebt dat je doorgaat, weet je dat je steeds meer een stukje bijzonderheid in jezelf voor iedereen weglaat.  De momenten dat je enkel naar anderen kijkt en niet jou eigen krachten kan beminnen,weet je dat je enkel een antwoord zoekt in die veel te grote wereld over hoe opnieuw te beginnen. Maar wanneer je weet dat je eigenlijk toch ook niet helemaal alleen kan staan, dan komt er dat moment waarin je beseft dat er mensen zijn die samen met jou stapje per stapje verder gaan.  En wanneer je dan denkt dat je misschien zwak lijkt, weet je dat het moment komt dat je beseft dat je eigenlijk heel moedig blijkt. 

Kirstenn
2 0

terug naar de kindertijd

  Graag zou ik nog eens een kind willen zijn, gewoon voor heel even, tijdig nog zo schattig en klein.  Waar een kniewonde de grootste zorg was, en een kus van de mama de heilige oplossing gaf. Soms wou ik nog eens terug gaan naar het verre verleden, waarbij we dan nog niet nadachten over alles wat we in het leven hebben gegeven. De dagen waar dat liefde en vriendschap zeer simpel waren en dit nog niet eens bestond zonder vragen. Terug gaan naar dit is echter geen keus, omdat we dan nog niet zo een levenslessen hadden en dat is juist ambitieus. Het zou te makkelijk zijn moest deze mogelijkheid er zijn, omdat we dan ook nog niet hadden uitgezocht welke personen wel of niet in ons leven horen, ook al doet dat pijn. Het kan zijn dat je vast staat op een moeilijk punt, maar weet dat je hier ook uitgeraakt, als je kijkt naar wat je al allemaal hebt gekunt.

Kirstenn
0 0

spiegelbeeld

Vanop een afstand zie ik een meisje, het lijkt alsof ik haar ken Wanneer ik dichterbij kom is het zo vreemd, ze lijkt precies op wie ik ben. Haar beeld maakt me onzeker en bang, we zijn gelijk en toch ook weer zo verschillend, De blik in haar ogen is zo koel, het gevoel dat ik erbij krijg is dan ook zo verstikkend. Ik wil niet naar haar toe gaan, en probeer men blik af te wenden, Maar dan probeer ik te beseffen hoe het komt dat ik haar uit het niets herkende. Ik draai me terug om, en ik lach met een subtiele glimlach naar haar, Zij doet hetzelfde, ze lacht terug maar met een andere kijk, en dat maakt het allemaal zo raar. Iedere stap die ik wil nemen neemt zij ook, en zo komt ze dichter en dichter Iedere actie of handeling die ik wil uitvoeren, doet ze ook, maar toch lijkt het meer voorzichtig. Dan is er geen afstand meer te groot om zeker te weten wat ik eerst niet wou beseffen, Zij is mij en ik ben haar, ik zie mijn spiegelbeeld, ik probeer haar gewoon te overtreffen. Ik zie een angstig, gebroken meisje, maar de gevoelens zijn onzichtbaar voor de omgeving Want ze verstopt zich in de sterke versie van mij, en voor haar emoties is geen aanvaarding. Ik durf niet plezierig te lachen naar haar, bang dat ze gaat huilen, Ik durf niet te wuiven naar haar, bang dat ze weg wilt schuilen. Ik durf niets meer te doen waardoor het masker van men weerspiegeling verdwijnt, Want dan zie ik nog maar 1 meisje, degene die ik vroeger was, en het is nu zo ingeprent dat ik haar voor altijd mijdt.  

Kirstenn
1 0

Opleiding

Orthopedagogiek

Publicaties

Prijzen