Je bouwt mooie muren. Vriendelijke muren. Muren die het zonlicht weerkaatsen of vol bloemen staan. Ik heb nooit gedacht dat een muur mooi kan zijn, dat moet ik je bekennen. Muren zijn voor mij altijd iets vermoeiend geweest, zoals hekwerk in het bos. Iedereen wil zijn stuk land markeren maar het enige dat ze markeren is hun kleinheid. Vogels geven niets om muren, en het toeval wil net dat ik een vogel ben. Je mag me voorstellen als een grote vogel met witte veren en een lange nek. Bijna een zwaan of een ooievaar, maar toch net iets anders. De oude Grieken hadden een woord voor me, harpij. Dat schreeuwden ze tegen me en hun helden gingen naar me op zoek, vanuit Troje en Athene en Sparta. Maar ik kon vliegen. En als ik ergens heen vloog, dan was het wel weg. Ik moet je iets bekennen over wegvliegen, ten eerste, de aarde is rond. Al ga je rechtdoor tot de eindigheid, dan vlieg je in een perfecte cirkel. Verhalen hebben de koppige neiging om gevonden te worden, willen of niet. Zo kon ik, als ik te veel wou vluchten van die helden, precies boven hen verschijnen. Harpij.. Nu wordt de mythologie gebruikt voor videogames, maar toen was het anders. Wat is een videogame anders dan een verhaal? denk je dan. Alles bestaat uit verhalen! Jij ook!
Dan geef ik je gelijk. Gigabytes aan verhalen heb ik onder mijn hersenpan opgeslagen. Ik zou je gemakkelijk kunnen bedelven onder de herinneringen, maar dat bespaar ik je. Herinneringen zijn een beetje als drijfzand, je kan ze het best vermijden. Daar is nog nooit iets goed van gekomen. Soms lijkt het niet zo, maar als je zo lang leeft als ik besef je dat .
Vaak komen er mannen of vrouwen naar me toe om te praten over vroeger. Dat doen ze terwijl ik mijn vingers blindelings op het toetsenbord leg en de f en de j opzoek. Ik gebruik enkel mijn oren. Oren zijn je beste vriend. De dunne laag tussen ego en al het andere ligt tussen je twee oren. Het is wijsheid dat ik met je deel dat al lang niets meer waard is, maar voor een harpij als ik is dit de waarheid. Ik ben de harpij van de huichelarij, en jij bent een muis dat wil ontsnappen. Je hebt evenveel tijd als een eendagsvlieg, maar je wil de honderdjarige oorlog overleven, hoe denk je dat te doen? Je weet wat men zegt; daden rentenieren. Geen enkele daad is zonder spijt. De kleur van spijt markeert elke pagina van je boek, dat denken de harpijen. Zelfs al kom ik liever een positieve boodschap verkondigen.
Maar alles wat je doet, is omdat je iets anders niet wou doen. Daar heb je nooit over nagedacht, hé? Iedereen vermijd het ene om in het andere te belanden. Dat betekend dat je altijd terug op hetzelfde neerkomt. Zoals ik al zei, de aarde is rond. Als het vlak was, dan was het zo eindig geweest. Dan kom je nergens heen en niets zou ooit iets uitmaken. Er zou nooit een reactie zijn, alsof de echo niet meer bestond. Maar nee, de aarde is rond, je moet me geloven. Wij harpijen geloven dat al zolang we bestaan.
Denk gewoon aan de ronde planeet en besef dat alles wat je moet doen, is vergeten. Dat is het enige wat je kan doen als je heel wil blijven. Anders kom je terug uit waar je begon. Maar als je wil veranderen gaat dat niet met je mooie, lieve en zachte muren. Muren onthullen je beperkte geest. De zandbak is niet infiniet. Ga zover tot je terug bij jezelf uitkomt, dat is alles. En daar stop ik mee. Ga zo ver tot je terug achter je schaduw staat. Hij heeft jou tenslotte meer nodig dan jij hem.