Een man van middelbare leeftijd met een maatpak aan dat helemaal onder het bloed zit staat midden op de scène. Fel industrieel licht. In zijn linkerhand een grote pollepel en in zijn rechter een bijl.
L.: “Ik ga de mop niet uitleggen. Dat heeft geen zin. Ik steek veel tijd in tijdverlies. Gisteren heeft een licht zoemende mug mijn mindfulnessoefeningetje ‘Taking a Break’ verstoord. Zo ongeveer rond twintig na elf. Op het moment dat ik moest braken klonk er ABBA ‘sing a new song’. ’s Ochtends heb ik de halve ochtenderectie opgelost door rustig te gaan urineren. De mop leg ik niet uit.”
(drie minuten en een half stilte)
L.: “Neen, ik leg de mop niet uit. Ik doe niet anders dan dat ik geloof in iets waar ik in geloof. De oplossing is Spinoza lezen en Dvorak, Pet Shop Boys en Lightning Hopkins beluisteren. Het heeft geen zin. De babybilletjespoetsdoekjes die Oma had liggen, ga ik gebruiken om mijn linosnedes proper te maken. Ik ga niet meer drinken. Er groeit een boom op mijn balkon. Ik steek veel tijd in tijdverlies. Volgens mij is het een flauwe mop. Ik leg het niet uit.”
(vijf minuten stilte)
L.: “Dat heeft geen zin.”