De thuis die ik kende werd verzwolgen door een flauwe replica, die slechts in de hoeken nog enige evenredigheid vertoonde. De hemel waar hoop en voorspoed de toekomst beteugelde, liep leeg en stortte zich op het restant van onze werkelijkheid. Gezichten vervaagden en lieten onherkenbare hulzen na van redeloze kritiek. Is dit dan opgroeien? Hopelijk niet. Op de assen en akkoorden van deze verwoesting, bouw ik mijn tempel. Ik vind troost in de noten en bouw er mijn schuilplaats mee, want terwijl de wereld brandt, vind ik enkel nog troost in de muziek die me meevoert, hopelijk ver van hier.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.
20 jun 2021
· 6 keer gelezen
· 0 keer geliket