Het Verdwaalde Schaap

Gebruikersnaam Het Verdwaalde Schaap

Column Flitsverhaal Kort verhaal

Teksten

Eenzaamheid

Met een heldere zon in mijn ogen ontwaak ik, dus er vloeien meteen tranen. Tijd is vervlogen, thuis ben ik alleen Geluk is een schim en leeft naast me, in me, langs me. Zonder me. Vanavond dooft het licht. Hopelijk. Ik ga liggen, en besef dat het plafond nu wel eens mag worden geschilderd. Thuis was kriebels in de buik. Thuis was onmisbaar. Thuis was liefde. Thuis is pijn. Thuis sluit ik mijn ogen. En ik droom van een bewolkte hemel. Hopelijk.

Het Verdwaalde Schaap

Boodschap aan de wereld van morgen

“Wat doe je?”, vroeg ik met razernij in mijn ogen en het rood op mijn wangen. Er zat een onweer aan te komen. De hemel had reeds die gekneusde donkerblauwe kleur. “Ik begraaf wat spullen voor de mensen in de toekomst.”, was het antwoord van mijn vijfjarige. Hij leunde tegen zijn kleurrijke spade en veegde met de rug van zijn hand zweet en modder van zijn voorhoofd. “Zo weten ze hoe wij leefden.”, ging hij verder. “Cool, maar is één put niet voldoende?”, vroeg ik, terwijl ik mijn autosleutels uit de ene kuil en mijn laptop uit een andere vis.

Het Verdwaalde Schaap

De wereld van morgen

Hey! Zie jij net als ik de wereld van morgen?Zie jij nog steeds de kleurendoor al het grijs, door onze kleurloze zorgen? Hey! Dans jij net als ik de dans van de zwanen?De eulogie werd gesproken enik zie nog steeds jouw glimlach. Zie jij dan ook mijn tranen? Hey! Grijp jij net als ik door het web van ruimte en tijd?Het getij nam de losse korrels met zich mee.De kust is slechts een restant van verdriet en spijt Hey! Blijf jij net als ik op een goede afloop hopen?Zolang je niet naast me ligt, blijftmijn hart donker en zwart, tot ik weer zelfstandig leer lopen. Hey! Zie jij net als ik de wereld van morgen?Zie jij nog steeds de kleurenDie achter jouw afwezigheid zijn verborgen?

Het Verdwaalde Schaap

Keuzes

Verman jezelf Zoek de kalmte in een rusteloze zee Zet je schrap Dit duurt maar even, geloof me Nu je eindelijk de schaamte van jouw vingertoppen likte grijpt een gewonde hand door de tijd heen Ook helen doet pijn Jij bent vrij om te gaan Maar ik blijf vechten Ik houd de fakkel omhoog, verlicht ons pad Tot mijn arm verpulvert als as Verman jezelf Voel je vrij in de mazen van dit net Jij bent de profeet Die klaagt over de zon in z’n ogen, terwijl hij aan het kruis wordt genageld

Het Verdwaalde Schaap

Einde

Een blauwgrijze pluim sigarettenrook mengt zich met de stoom in de badkamer van het postzegelgrote appartement en druppelt vanaf het plafond in stroperige okerkleurige druppels weer langs de vergeelde tegels naar beneden. Hij kan het niet meer, het leven. Een jaar geleden liep alles nog vlot, maar een vechtscheiding, een ontslag en een maand lang op de parking van de lokale supermarkt schooien om een aalmoes, hebben hem gebroken. In zijn uitgedoofde ogen is geen andere uitweg meer mogelijk. Met zijn voet tikt hij de broodrooster het bad in. Dit zou het einde zijn, als de elektriciteitsrekening was betaald, tenminste.

Het Verdwaalde Schaap

Betrapt

Ik vond het in haar zoekgeschiedenis: grote, gespierde mannen, half naakt, al was dat geen must, met gereedschap om u tegen te zeggen. En dan waren er de foutloze, natuurlijke bewegingen die ze maakten. Lenige, krachtige handelingen, die geen ander doel hadden dan de klus te klaren. Mijn trots zakte tot in mijn wollen sokken, terwijl ik gefrustreerd de laptop dichtgooide. Om een diepgaand gesprek over gevoelens uit de weg te gaan en om te vermijden dat ze in de toekomst nog van die doe-het-zelf-tutorials zou gaan opzoeken, besloot ik om die avond het slot van de voordeur te repareren.

Het Verdwaalde Schaap

Liefde, de natuurkracht

Tijdens onze reis naar ik-weet-al-niet-meer-waar, leerden we het. Een oude man, met vogelachtige trekken, stelde zich voor als onze gids. Hij wist te vertellen hoe de rotsformatie, die o zo theatraal boven de woeste golven uit torende, onder de oppervlakte slechts nog een fractie van zijn immense karakter vertoonde en dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn vooraleer de eeuwenoude pracht de schuimende oceaan zou indonderen. Jaren later kwamen we te weten dat ook onze relatie onderhuids reeds afbrokkelde en de meedogenloze kracht van de tand des tijds niet zou overleven. Natuur en liefde ondergaan kennelijk dezelfde wetten.

Het Verdwaalde Schaap

Luidop denken

Ik herinner het me nog goed, nu ja, da's ook niet helemaal waar, want toen het gebeurde was ik louter nog een idee, en nog geen mens van vlees en bloed maar ik zag wel de confronterende beelden van al die rockende artiesten, denk aan Zappa of Led Zep, in de rechtbank, beschuldigd van subluminale boodschappen Zwemmen onze zondebokken niet al te vaak in weelde? later keerde het fenomeen weer terug kwaadaardige teksten van Eminem of vuile beelden van lelijke freaks zoals Marilyn Manson hielpen onze brave kinderen aan alcohol en drugs ook nu weer, Facebooken en Instagrammen bannen die nonsens, reguleren die ondernemingsreuzen Want ons Melanietje, amper 13 jaar, ocharm, och Heer, Och God, staat op dat platform te pronken met haar blote prammen. Ik kan het niet helpen, blijf me luidop afvragen Waar zijn de ouders dan? Wie voedt onze 'in vrijheid opgevoede' kinderen op? En zijn het echt de artiesten of de bedrijven die hier de schuld van moeten dragen?

Het Verdwaalde Schaap

Onbegrip

I Ik verlies de strijdIk verlies mijn gripbuiten westen op de grondmijn vuist omklemt de dorre takmijn laatste houvastdie niet plooidemaar BR AK II Ik sta hier alleenDe wind verjaagt mijn krachtom te blijven vechten voorom niet te barsten onder druken de illusie vanonvoorwaardelijkgeluk III Ik kan langer niet sprekenmet leugens op mijn tongleg het laken over mijn hoofdschuil voor het bewindslapen kan ik nietwant in merust een stervend kind

Het Verdwaalde Schaap

Geluk

Mijn wit, ongestreken hemd hangt ruim over je schouders en reikt tot net onder dat wiebelende kontje van je. Twee gebronzeerde, atletische stelten houden je in balans terwijl je door onze kledingkast rommelt, op zoek naar iets van jezelf om aan te trekken. Ik steun met een kop hete koffie in de hand tegen de hoofdplank van het bed en kijk toe hoe het zonlicht jouw schoonheid versterkt door je in een gouden sluier te hullen. Je legt enkele kledingstukken op de stoel in de hoek van de kamer en komt bij me zitten. Zoveel geluk heb ik niet verdiend.

Het Verdwaalde Schaap

Blikvernauwing

De rivier klotst haar schuimende water woest over de met riet getooide oevers. Beide mannen kijken elkaar aan. ‘We moeten een brug bouwen,’ oppert de ene koppig. ‘Nee, beter een boot,’ beweert de ander weerbarstig. Maar zolang ze niet willen toegeven dat hun krachten dienden te worden verenigd, zal geen van hen de overkant bereiken.

Het Verdwaalde Schaap

Crepusculaire wezens

Roep je waakhonden terug ik kom met de beste intentie open de deur, verdun de drukkende atmosfeer laat me je de toekomst tonen zoals ik die al even zie Schilder mijn zwarte ogen blauw schenk me het licht dat ik verloor treed uit de schemering, injecteer meer kleur in het grauw de deur naar morgen ligt dan wel in het duister maar ook wij moeten er door

Het Verdwaalde Schaap

Leeglopende luchtmatrassen

Hij stelt een vraag aan de kassierster en zij helpt hem met uitgestreken gezicht aan een antwoord. Of ze die korting bij aankoop van vijf blikjes lauwe pils niet is vergeten? Of hij met het kleingeld kan betalen dat hem door vreemden werd toegeworpen toen hij vanmorgen nog op de parking lag te schooien, te hopen? Achter ons loopt het ongeduldig cliënteel leeg als luchtmatrassen. Puffend houden ze hun oordeel achter gesloten lippen geklemd. Vanavond in hun zetel zullen ze hem vergeten zijn, maar hun kritiek zal nog lang nazinderen door de lege, ijskoude straten, die hij thuis moet noemen.

Het Verdwaalde Schaap

Familiebezoek

Ze zaten op het dak van de wagen en tuurden naar een horizon die net zo tegenstrijdig als adembenemend voor hen opentrok. De warme oranjetinten en de melkachtige roze wolken smolten als suiker in een azuurblauwe hemel, die afstak tegen het eindeloze traliewerk en de erbovenop gekrulde prikkeldraad. Het silhouet van het uitzichtloze kubusvormige gebouw torende op aan de kimme. De huilende wind voer de stilte met zich mee. De gevangenis zal de buitenwereld beschermen voor een monster, maar hij beschermde zijn gezin, en voor mama en de kleine zal hij altijd een held blijven. Dus wachtten ze. Dag na dag…

Het Verdwaalde Schaap

Geketend

alle woorden zijn gesproken de ziel verkwist en beenderen gebrokenvele hemels zijn gekomen, de meeste zijn gegaan en jij bevraagt terneergeslagen om de reden van jouw bestaan monster de naamloze gezichten hekel de flexibiliteit van jouw gewrichtenhet geluk is gevonden, een glimlach die blijft staan monster de naamloze gezichten die blind blijven voor jouw traan wanneer de geest uiteindelijk zwicht begraaf je jezelf, weg van het lichtonder een schaduw van twijfel en verdriet en leef je voor altijd in het donker minder dan eeuwig bestaat hier niet vastgeketend in een gesloten boek en in de tegenovergestelde hoekde toekomst, niet gekneed, des te meer verweesd je kan je zelf niet meer bevrijden maar ben je eigenlijk ooit vrij geweest? tijd gaat achteruit, staat stil, heel even zolang je gisteren zal blijven levenzonder vooruitzicht naar de hoop van morgen zolang blijf je vandaag hier heel alleen achter met je zorgen

Het Verdwaalde Schaap

Vers brood

In het etalageraam veegt ze opgehoopte mascara en uitgelopen lippenstift van haar met diepe lijnen doorgroefde gelaat. Door het te korte rokje werpen voorbijgangers repugnante blikken. Schijnbaar ongeboeid duwt ze haar buitenproportionele boezem omhoog en strompelt met haar door het laatste shot benevelde lichaam de bakkerij buiten, amper in balans op de naaldfijne hakken. Ze weerstaat de tranen wanneer helder daglicht haar vermoeide ogen doorpriemt en de duistere nacht van haar betekenisloos leven luidruchtig blootlegt. Onder haar arm een versgebakken brood, in haar beha de verloning om de nasmaak die de bakker in haar mond achterliet snel weer te vergeten.

Het Verdwaalde Schaap

Afscheid

sluit je ogenWerp een duistere leegteover de zilverblauwe merendie tijd, ruimte en dimensie hebben doorstaan rust je lichaamontspan in de droogtevan de oude diepe klovendie eens als satijnzachte stranden tegen onze jeugdigheid glooiden geef je overaan de onvermijdelijke maalstroom waar nieuwe sterrenstelsels worden geborenen stervende zonnen worden afgestaan aan eindeloosheid sluit je ogenze hebben meer dan genoeg gezien

Het Verdwaalde Schaap

Hardleers

Ze nam een slok van de prijzige Chardonnay, pochend over de luxekamer die ze, na drie jaar scheiding, nog steeds wist te boeken met de kredietkaart van haar ex. Haar vriendin lachte groen mee. Ze vertelde nooit hoe ze hoopte dat hij er zou achter komen en zou voorstellen om toch nog een laatste keer samen op reis te gaan. Op dezelfde zelfingenomen manier deelde hij op café mee dat hij goed genoeg wist dat zijn ex elk jaar op zijn kosten een kamer boekte in het hotel waar ze hun huwelijksnacht hadden gevierd, maar diep vanbinnen hoopte hij op een uitnodiging om haar te vergezellen zodat ze mogelijk hun huwelijk nog een kans kunnen geven. Als ze gewoonweg hun trots opzij durfden zetten, zouden ze inzien dat hun liefde voor elkaar nog vurig brandt, maar dat ze na de scheiding uit hun fouten en gebrek aan communicatie niks hebben geleerd.

Het Verdwaalde Schaap

Welkom thuis

Er bestaat een plaats, die naar verluidtNimmer of nooit de stoelen op de tafels plaatstZelden zelfs de deuren sluit De plaats bevindt zich ergens op de randaan het einde van deze ééndimensionele wereldAan het begin van een of ander niemandsland Een plaats waar vreemden kunnen klinkenDe glazen tegen elkaar laten slaanwaar het geluk op de gelaten staat te blinken Er wordt niet luidop gesproken over verdrietof over dood, of over pijn, de betekenis van die begrippen is te abstract, die kent men niet uit de tapkraan laat men onafgebroken dranken vloeiendie ruzies doen vergetendie echte vriendschappen laten openbloeien De diensters worden er nimmer nageflotenen dus uit wederzijds respectlaten ze het niet na om op tijd en stond hun konijntjes te ontbloten stijvolle mannen, pronkend met hun gespierde bastverwennen vrouwen, of ieder die het wilmet... wel, met iets wat altijd perfect past De plaats die warm voelt op de huidwaar je jouw rekening gewoon betaaltof niet... dat maakt er allemaal niet uit antwoorden op jouw vragen worden snel gegevenmaar ook de antwoorden stelt men in vraagde waarheid is wat deze plaats doet leven toch zal je het niet makkelijk vinden, dit magische oordhet leeft in jezelf, het is persoonlijk, maar op een dagzal ook jij het horen, dit op vertrouwen gebouwde welkomstwoord Welkom thuis!

Het Verdwaalde Schaap

Remi

Het aroma van zoete banketbakkerscrème en chocolade vult het kleine kantoortje dat onder een flikkerend tl-licht het handvol werkbijen laat binnenstromen. Eindelijk vijftig. Een kwart eeuw lang gevangen in zijn eigen geest, gedoemd om gebukt te gaan onder de repetitieve eenzaamheid. De uitzichtloze kantoorbaan heeft geen hulp mogen bieden. “Grote honger vandaag?”, treiteren het collectief achterbakse collega’s, die in een boog om zijn bureau gaan, zoals ze dat bij een straatbedelaar ook zouden doen. En terwijl hij zichzelf een gelukkige verjaardag toezingt, laat hij zijn vergeelde gebit in een reeds uitgedroogde koffiekoek zakken. Op naar de volgende vijftig jaar. Misschien vallen de koeken op zijn koffietafel beter in de smaak.

Het Verdwaalde Schaap

Vallen

drie decennia lang richt ik mijn ogen naar de grond terwijl de weg die je voor me baande hoog boven me ontrafelt telkens ik de harmonie van de muziek kan proeven, of voelen onder de harde schil van huid, spier, gebonden met een geest Dan weet ik jij bent bij me, dan besef ik de vrije val die me gewichtloos maakt is niet hetzelfde als vliegen

Het Verdwaalde Schaap

Huid van as

’s Avonds laat, wanneer de kinderen dromen van kaboutertjes die in onze schuiven rommelen, en mijn vrouw zich van onze laatste omhelzing van de dag losrukt om op haar rug in slaap te vallen, dan glijd ik het bed uit en sjok ik blindelings door het duister naar ons terras. In het holst van de nacht rook ik mijn laatste sigaret, met enkel het gloeiende topje als krachteloze lichtbron. Ik luister naar de ademhaling van iets wat me vanuit het duister bespiedt. Een zachte stem fluistert me toe: ‘Als het stof in je broekzak goud of zilver zou zijn, dan nog zou je het spenderen aan niks.’ ’s Avonds laat, wanneer ik mijn peuk in de asbak uitduw, hoor ik nog steeds dat obscure stemgeluid, dat me met een handvol zingende stembuigingen en klagerige toon laat weten dat ik me alles herinner van wat ik niet ben vergeten. Daar put ik dan enigszins wel wat kracht uit, maak ik mezelf wijs. Soms strijkt de drager van de stem neer op mijn schouder: een engeltje, met gele katachtige ogen en een donkergrijze huid van as. Haar vleugels gebroken door wat de wereld haar liet zien. Trillend en bevend en angstig als een gekwetste vogel druppelt ze tranen van zwavel in de cocktail die ik mijn inborst durf noemen. ’s Avonds laat, wanneer het engeltje haar klaagzang heeft afgerond, krijg ik de kans om vragen te stellen. ‘Wat wil je eigenlijk?’ sist het schepsel. Dan antwoord ik dat ik het geluk aan het einde van de regenboog wil vinden. ‘Maar beste vriend toch, een regenboog is een kegel. Niets meer dan een illusie van licht dat vanuit elke windrichting een centraal punt op je netvlies vindt. Als het geluk aan het einde van de regenboog ergens te vinden is, dan is het in jezelf.’ Na een poosje, wanneer het creatuur op mijn schouder is uitgehuild, wil het weten of ik alle leed zou vergeten als ik dat kon. ‘Natuurlijk.’, moet ik dan toegeven. En toch… Wanneer het me uiteindelijk vraagt wat ik echt wil, dan vraag ik niet om de kans om alles te vergeten. Dan droom ik. ’s Avonds laat, droom ik dat ik kan leren vliegen. Echte vrijheid kennen, net zoals het lugubere beest op mijn schouder. ‘Dat kan,’ laat het ding me weten. ‘Maar vergeet niet dat je daar een verschrikkelijke prijs voor moet betalen.’ En terwijl die woorden worden uitgesproken, verpulvert het wezentje tot een hoopje grijs stof in de asbak en terwijl de rook oplost in de atmostfeer, word ik wakker met het besef dat ik eigenlijk niet rook en staar ik naar de foto van mijn vrouw en kinderen op het nachtkastje.

Het Verdwaalde Schaap

Foutief nummer

Gisteren ontving ik een sms'je van mijn vriendin, waarin ze zonder schroom vertelde dat ze niet langer in een relatie kon zijn met iemand zo egocentrisch als ik, en ik quote: 'met duidelijke psychische problemen die mogelijk in toekomstige handboeken psychologie tot in detail ontleed zullen worden'. Het was dan ook een pak van m'n hart toen ze me drie minuten later liet weten dat ze het berichtje naar het verkeerde nummer had verzonden. Oef!

Het Verdwaalde Schaap

Oogknipperen

Knip De vertrouwde duisternis vervaagt.Een verblindend licht dringt zich op. Daar ben ik. Knip De warmte onder het deken. Het gevoel ergens thuis te zijn. Ik voel je. Knip Ik ben op jou. Ben jij op mij?Hand in hand op de speelplaats.Het kriebelt, geef ik toe. Knip Grijsgrauwe huid, zwarte ogen, de eerste en de laatste geurEen krakende stem verheven tot een geestVaarwel, ik mis je. Knip Ik mis je. Knip De baret suist door de lucht.De toga sleept over de grond.Het leven begint. Knip Zachte, natte lippen op die van mij.Een kluwen van twee lichamen wordt één.Ik hou van je. Knip Jouw handje om mijn vingerJouw ogen door mijn ziel.Daar ben je. Knip De warmte onder het deken. Het gevoel ergens thuis te zijn. Ik voel je. Knip De bal rolt over de straat.De chauffeur zijn dringende sms.Daar ga je. Knip De steen is koud en kilIn ons midden heerst er chaos.Daar lig je. Knip Oncomfortabele stilteElke kamer is te grootIk mis je Knip Ik kan niet zonder jeIk kan niet zonder jeIk kan niet Knip Ik kan niet Knip Een vork in het pad, hier scheiden onze wegenHet geheel wordt weer een onbestemd kluwenHier verdwijn je Knip Het vertrouwde licht vervaagt.De verblindende duisternis dringt zich op. Daar ga ik Knip

Het Verdwaalde Schaap

Foie gras / Faux gras

Vandaag wijs ik de leugens die je me onder dwang voedde af Ik laat me niet meer oogsten Vandaag stap ik onder de regenwolk die me kleurloos hield uit en verander ik het weerbericht Vandaag breek ik uit de woorden waarmee je me gevangen hield los en spreek ik voor mezelf Vandaag knip ik de draden die mijn handelingen dreven door en beweeg ik vrij Vandaag wijs ik de leugens die je me al die tijd voedde af Vandaag leef ik

Het Verdwaalde Schaap

Dag vreemdeling

De stoelen stonden reeds op de tafels. Ondanks dat de bar pas binnen een uurtje de laatste pint zou tappen, verried het ongeneigde gelaat van het meisje achter de toog dat ze zich in gedachten al in de armen van haar vriendje nestelde. In één teug liet ik het bodempje Chardonnay door mijn keel glijden en wenkte haar de rekening te brengen. De avond kenmerkte zich door het gebrek aan originaliteit van flirtende mannen op leeftijd die me tussen hun lakens probeerden te praten. Ik gleed met mijn vingertoppen over de weke plek die mijn trouwring na twaalf jaar op mijn ringvinger had achtergelaten, duwde mijn borsten hoger in mijn decolleté en stapte op de hengst af, die me al de hele avond zonder scrupules aanstaarde, maar - in tegenstelling tot de horde geile vijftigers met hun beperkte catalogus aan banale versiertrucs – niet de moed had gevonden om me aan te spreken. ‘Hey.’, zei ik voorzichtig. Zijn blik haakte zich meteen op het bleke kringetje op mijn vinger, dat zich enkele uren geleden openbaarde toen ik mijn trouwring in de wagen achterliet. Ik bedekte mijn hand met het andere. ‘Ben je getrouwd?’, vroeg hij. Zijn directe aanpak maakte hem zo mogelijk nog aantrekkelijker dan daarnet. Het verlangen hem in me te voelen overmeesterde me. ‘Ongelukkig.’, antwoordde ik schuchter. Hij knikte en draaide zich naar me toe. Zijn ogen dwaalden over mijn gelaat. Langzaam daalde zijn blik naar mijn nek, over mijn borsten, die voor de gelegenheid in een push-up waren geperst, naar mijn heup en benen. Hij likte onbewust over zijn volle lippen. Op meer voortekens wilde ik niet wachten. ‘Zoë.’, zei ik en ik bood mijn hand aan, die hij stevig omklemde ter begroeting. Ik bracht mijn lippen naar zijn oor en fluisterde: ‘Kamer 103, twintig minuten.’ Ik draaide hem mijn rug toe en wandelde de bar uit, begeleid door het hypnotiserend gewieg van mijn glooiende heupen. Ik voelde zijn blik als naalden in mijn ontblote rug prikken, terwijl ik sensueel wegwandelde. ‘Aaron.’, riep hij nog. Niet belangrijk, dacht ik. Aarons hunkerende expressie vergrendelde zich in mijn pistachegroene ogen. Seconden, minuten, uren, ik zou me niet herinneren hoelang we elkaar in de deuropening aanstaarden. Aaron nam zonder iets te zeggen een stap naar voor en streelde met zijn rechterhand een losgekomen koperen lok achter mijn oor. Een begerige kriebel trok als elektriciteit vanuit mijn lies door mijn lichaam. Ik legde mijn handen achter op zijn hoofd en streek zijn donkere haren, waar de eerste zilveren strepen reeds door flitsten, tussen mijn vingers. Ik drukte mijn violet gestifte lippen op de zijne. Zijn tong voelde warm aan en smaakte naar gin-tonic en muntkauwgom. Aaron duwde me tegen de muur en mijn rug krulde zich naar binnen door de koude die me plots bestreek. Ik kneep in zijn gespierde armen en beet zachtjes op zijn lippen, terwijl hij me aan mijn kont van de grond tilde en ik mijn benen rond zijn middel haakte. Mijn pumps bungelden los aan mijn voeten. Ik probeerde me te herinneren wanneer ik de laatste keer zo nat was geweest. In de slaapkamer zette Aaron me voorzichtig weer op de grond. Zijn handen en lippen waren overal tegelijk. Ik plaatste een voet tegen zijn borst en duwde hem op het bed. Zijn jeans en hemd gooide ik naast me neer. Ik liet mijn jurk over mijn schouders zakken, wrong ze over mijn heup. Op blote voeten stapte ik uit het hoopje stof dat nu als een afgeworpen huid op de vloer lag. Naakt ging ik op Aaron zitten, mijn lendenen rakelings langs zijn erectie, die ik zachtjes liefkoosde. Ik masseerde zijn balzak en boog voorover, duwde mijn borstjes in zijn gezicht en liet zijn lippen mijn tepels verkennen. Onze ademhaling stierf weg in de geluiden van onze vurige hartstocht. Ik vergat wie of waar ik was. Aaron draaide me met de intensiteit van een bronstig oerinstinct op mijn rug. Met een uitnodigend gebaar opende ik mijn benen, waartussen de wellust langs mijn dijen weg druppelde. ‘Dag vreemdeling.’, grijnsde ik. Zijn tong vond die speciale plek tussen mijn benen en ik kantelde mijn hoofd ver naar achter, onderworpen aan een bloedstollende passie. Ik groef me diep in de lakens en liet onze bezwete lichamen versmelten in een parallel universum dat enkel voor ons werd geopend. Pas wanneer het ochtendgloren de nacht wegduwde, werd onze zinderende honger vervangen door de stilte na de storm. ‘Ongelukkig getrouwd?’, vroeg Aaron, wanneer hij de wagen startte. Ik bracht de mascara aan in de spiegel van de zonneklep en glimlachte. ‘Spannend, niet?’ Aaron knikte. Gniffelend schoven we onze trouwringen weer over elkaars vingers. ‘Doen we dit meer?’, vroeg ik. Aaron glunderde enthousiast en reed de auto de parking af. Hij stuurde ons huiswaarts, maar niet vooraleer we goedgeluimd en voldaan de kinderen bij de babysit ophaalden.

Het Verdwaalde Schaap

Levensles

Een zweem van minachting weerklonk door de kamer. In zijn toon ontwaarde ik de doodsklokken van het heden, terwijl de witte rook uit zijn adem het begin van een toekomst voorspelde. Zijn vingers leken gehuld in rijstvellen, transparant en broos. Trillend tikte hij de opgehoopte assen op de grond. ‘Ik ben immuun voor verdriet,’ zei ik. ‘Ik kan maar niet huilen.’ Hij grijnsde een met bruine teervlekken bedekt gebit bloot en antwoordde: ‘Immuun ben je niet, mijn jongen. Je hebt het geluk gehad altijd in de nabije omgeving van jouw familie te mogen vertoeven, waardoor het verdriet geen kans kreeg om door de harde bolster van liefde te dringen. Sta er maar niet lang bij stil en geef aan jouw gezin door, wat wij jou gaven. ’ Hij barstte uit in een turbulent gekuch. Wanneer hij ophield, hing de witte rook, die eerder nog in de ruimte hing, als een troebele filter over zijn oude ogen. Die dag leerde mijn grootvader wat tranen waren.

Het Verdwaalde Schaap

Post rem

Een openingszin is duidelijk een mes dat aan beide kanten snijdt. Soms kan je een verhaal gewoon achterstevoren vertellen, zonder dat dat afbreuk doet aan de opzet of het doel. Neem nu dit korte paragraafje. Begin je te lezen vanaf de eerste zin, begrijp je perfect wat de schrijver te zeggen heeft, maar de narratief gaat niet verloren als je bij de laatste zin begint. Als alles goed loopt, als zon en maan op de juiste plaats aan de hemel kleven, gaan noch sfeer, noch betekenis verloren. Een duidelijk afgetekende structuur is dan wel belangrijk, maar niet altijd van belang.

Het Verdwaalde Schaap

Flarden

blauwgrijze ogen heldere diamanten een achterste waar je op kan bouwen kleine kuiltjes in de wangen een lach die doet lachen een stem en rake woorden die dromerig beroeren gedachten vastgelijmd geen ruimte voor debat en eigenlijk hoeft dat niet je hebt toch altijd gelijk lege mokken overal koude koffie, soms ook thee onaangeraakt en vol over het hele huis verspreid onze kasten moeten leeg propere kledij vliegt de machine in zelf ongedragen spullen horen niet ongewassen te blijven zachte kusjes op mijn lippen warme dijen verstrengeld niemand op de wereld behalve misschien wij ons jong dat net als ik opwaarts dient te kijken nooit zal iemand zelfs op jouw schouderhoogte komen het zijn maar kleine flarden onbeduidend voor de lezer flarden die jou in mijn blikveld schilderen spreken over wat jij voor mij betekent

Het Verdwaalde Schaap

Zwarte sneeuw smelt niet

grijze assen zeilen op het water schuimende golven laten hen achter op het spekkige vleeseiland van schroom en huivering in een aroma van kokos en vanille ze klissen vast in de koppige begroeiing rondom mijn navel het flikkerende tl-licht benadrukt achtergelaten teersporen stroperige druppels sijpelen langs de vaalgele tegels het bad in een zekering springt ik blijf in het hete sop zitten wachten in het donker het pijpmondje ligt knock-out op de vuile keukenvloer met een voet schuif ik haar aan de kant op de tast beleg ik een snede oud brood met kaas hoeren betalen de rekening niet vlees geneest indrukwekkend snel hechtend huidweefsel pokt bloed stolt het mes dat de ziel raakt, echter laat een altijd jeukende wonde na De dam breekt, vaak zie ik het te laat Ik dweil verwoed met open kraan Mijn natte sokken drogen niet Nu het peil tot kniehoogte reikt Misschien ben ik een valse held verheerlijkt door buitenstaanders verafschuwd door innerlijke strijd ik forceer een lach iets wat hier nog nooit is geprobeerd Waar ik leef komt de zon niet op Het licht blijft verborgen Geen zon kust er de kimme Waar ik woon is het altijd donker Zwarte sneeuw smelt niet Voor wie gevangen zit in de kille winter van het leven

Het Verdwaalde Schaap

Valangst

Met een zweterig, klam lichaam gilde mijn vrouw die nacht het hele gezin wakker. Ik droomde dat ik viel, blèrde ze, terwijl ze houvast zocht aan het hoofdeinde van het bed. Dat kan best eng zijn, zei ik, maar ben je al eens op het toilet gaan zitten, wanneer de bril nog omhoog staat?

Het Verdwaalde Schaap

Afwastherapie

“Ik vind het heus niet erg dat je naar porno kijkt, maar wees alsjeblieft toch iets discreter. De kinderen gebruiken deze I-pad ook, weet je.” Een netjes afgedroogd bord glipte ei zo na uit mijn handen. We hadden deze gesprekken tijdens de afwas, mijn vrouw en ik, en ik meende haar goed genoeg te kennen om overdag al aan te voelen waarover het ’s avonds zou gaan. Een onverwachte rekening, onaangeroerde koffietassen die ik overal in huis vergeetachtig achterliet of – als de maan ondersteboven hing – een intrigerend seksstandje dat haar aandacht had getrokken. De noodzaak van deze gesprekken werden haar toegefluisterd door relatietherapeut Flair en kregen de stempel ‘essentieel in een gezonde relatie’. We hielden het al enkele maanden vol: buikjes gevuld, tafel afgeruimd, samen afwassen – we hebben een vaatwasmachine, maar dat terzijde – en ons door de woorden dichter bij elkaar laten brengen. Het gaf ons de kans om van de draaimolen van de dagelijkse sleur te stappen en even op adem te komen, onze tollende hoofden weer in balans te brengen. Ik genoot van deze gesprekken, ongeacht het onderwerp. Deze keer echter, viel ik helemaal uit de lucht. “Wat bedoel je?’ “De porno op de I-pad, viespeuk.” “Ik heb geen idee waarover je het hebt, lieverd.”, hield ik vol. “Luister, schat, anderen zien neuken is niets voor mij, maar ik begrijp dat jij er soms nood aan hebt.”, ging ze verder. “Ok?” Ik plaatste het bord in de keukenkast. “Maar niet op de tablet die ook wordt gebruikt door de kinderen. Stel je voor dat zij op de beelden waren gestuit en niet ik…Nee, schat, dat bord hoort bij het andere servies, in het dressoir in de woonkamer.” Ik gehoorzaamde en overwoog mijn opties voor de woordenstrijd die zich in de keuken ontketende. Ontkennen had geen zin meer en ik besloot het over een andere boeg te gooien. “Ok, ik geef het toe. Ik kijk graag naar porno. Soms kan ik me zelfs niet in toom houden en trek ik me terug in onze slaapkamer, terwijl jij de strijk doet. Maar ik garandeer je dat ik nog nooit in mijn leven de I-pad van de kinderen heb bedoezeld met mijn onkuis karakter.” “Wie was het dan wel?”, zuchtte ze vol ongeloof. Onze disharmonie bereikte een impasse en in stilte werkten we de vaat af. Ik zette het laatste glas in de kast, toen onze jongste binnenkwam en verlegen vroeg: “Mama, wat is porno?” Ontsteld haakten onze blikken met die van onze zoon. “Waar heb je dat nu weer gehoord?”, vroeg ik. “Op school, veel kinderen praten erover.” “Heb je dat woord al opgezocht op de I-pad?”, wilde mijn vrouw weten. Hij knikte verlegen, de puberale stakker. “Je moet met hem praten.”, suggereerde mijn vrouw. Ik zuchtte, louter omdat ik wist dat ze gelijk had. “Kom, zoon.”, zei ik toen ik hem naar boven begeleidde. “Het wordt tijd dat wij eens een gesprek houden van man tot man. Het wordt tijd dat je eindelijk leert hoe je de zoekgeschiedenis wist.”

Het Verdwaalde Schaap

Koningshuis

Er zijn kosten aan onze koning. Daar. Het is eruit. Het is gezegd. Soms kaats je een kei over het water met als doel de tegenoverliggende oever te bereiken. Soms moet je genoegen nemen met de rimpels op het water die de zinkende kei achterlaat en hopen dat de waterkringen ver genoeg zullen reiken. Ik heb het natuurlijk niet over de vorst der Belgen zijn mentale gezondheid, al durf ik er prat op gaan wanneer je geboren wordt in weelde die als water uit de kraan loopt en je hele leven al is gedirigeerd nog voor je eerste luier is volgescheten, er vroeg of laat een tandwieltje zal knarsen. Komt daar nog eens bij dat minstens 7 op 10 Belgen niet achter je staan. Het zal je maar overkomen. Met oog op dramatisch effect rond ik hiernavolgende cijfers af naar boven. In 2020 ontving Koning Filip ruim 12,5 miljoen euro. De Koningshuis Group sloot het boekjaar af met net geen 37 miljoen euro op de teller. Een besparing, zo werd het genoemd. Nu ja, besparing in de meest pragmatische functie van het woord. Wat men daar eigenlijk mee bedoelt, is dat er werd bespaard op de verhoging van de dotatie. De stakkers in Laken verdienden amper 5% meer in 2021. Het coronavirus maakt duidelijk geen onderscheid tussen rood of blauw bloed. Dat ons koningshuis meer dan 10 keer meer opslag krijgt, dan de zich in het zweet werkende bevolking, is natuurlijk eenvoudig te verklaren. Heb jij ooit al gehoord van een verpleegster die een kasteel moet onderhouden? Een blote-bilnaad-bouwvakker die onze bevolking in het buitenland vertegenwoordigd? Een kleine vzw die politieke partijen financieel ondersteunt? Oh. Wacht even… Onze koning en zijn familie moeten ook leven, toch? Zij zijn ook mensen. Zij hebben hun leven niet gekozen, net zomin als wij het onze hebben gekozen. Toch moeten we ons luidop durven afvragen: wat als? Wat als koningin Mathilde eens een jaartje zelf de pakken en emblemen van haar man strijkt? Wat als Koning Filip zijn laarzen – hij mag die van mij gerust even lenen, als hij geen paar heeft staan – aantrekt om het gras af te rijden. Wat als ze de exploitatie van al hun eigendommen voor een jaartje vergeten en hopen dat de klimop niet tot in de dakgoot staat? Zouden ze dan niet heel wat budget kunnen vrijmaken om de bevolking weer het patriottisch schip op te helpen? Zouden er niet heel wat gezinnen worden geholpen? Heel wat Belgen weer gelukkig gemaakt, in plaats van de slag in het gezicht die die 0,4% is. Het is een mening die scherp door de bocht gaat, dat besef ik ook. Deze kei zal zinken, maar zolang we de rimpels op het water in leven houden, is er misschien hoop. Hoop voor het steeds verder uiteenrafelende land dat binnen enkele jaren in de schoot zal worden geworpen van een onbevangen, doch gedreven Prinses Elizabeth. Puntje bij paaltje: zij heeft daar ook niet om gevraagd. Het arme schaap krijgt nog niet eens een dotatie. Nog niet.

Het Verdwaalde Schaap

Politiek opinie

Een pen hoeft niet altijd een wapen te zijn. Ik schrijf liever of zaken die me ontroeren, die me laten lachen en gelukkig maken. Regelmatig vloeien er ook sombere woorden op het papier, maar mogelijk ben ik een van de weinigen die troost en vertedering vindt in melancholie. Anyway, deze week besloot ik een ander pad in te slaan en mijn mening over het wanbeleid in de politiek neer te pennen. Daar was nood aan, vond ik. “Hoe wil je daaraan beginnen?’, vroeg mijn vrouw met die wrange ondertoon die ze zich in tien jaar huwelijk meester heeft gemaakt. “Want met alle respect, op politiek vlak ben jij een groentje.” Daarmee doelde ze natuurlijk niet op een partijkleur, maar op mijn onwetendheid wat betreft staatkundige kennis. “Ik weet wat.”, spartelde ik tegen. “Ik sla een krant open. Daarin vind ik vast en zeker voldoende inspiratie.” Aan de slag! Met bliksem in de vingers en vuur in mijn hart vloog ik in het schrijven. Eens kijken. Milieuvervuiling? Politici die goed gevulde, bruine enveloppen ontvangen van multinationals en ten koste van de gezondheid van hun eigen bevolking de ogen toeknijpen? Nee, dat zou ons te ver leiden. Wat nog? Miljoenenfraude in het subsidiebeleid? Jonge, veelbelovende politici die zich publiekelijk opstellen als het gezicht van de naar steun en vertrouwen zoekende minderheden, maar een alternatieve opportuniteit vinden het verwezenlijken van andere dromen, zoals kookvlogs vanuit hun spiksplinternieuwe keukens? Pfff, dat lijkt me wat vergezocht, niet? Aha, hier heb ik het. Regering negeert de democratie door verkiezingsuitslag te negeren door ongeacht wat de bevolking wilde hun eigen machtsbeluste plekjes in te vullen. “Dat is oud nieuws, schat.” Ok lieverd, deze ook niet dan. “Mensenhandel, misbruik, verkrachting in de politiek?” Te donker, te veel horror. “Zeg, misschien kan je schrijven over die burgemeester die tot ontslag werd gedwongen, nadat hij zich had verreikt met gelden die voor daklozen waren bedoeld.”, klonk het vanuit de keuken. “Maar nee, die arme man was louter het slachtoffer van een publieke lynchpartij, de duts.” Misschien schrijf ik wel iets over de torenhoge belastingen in ons land en hoe die gigantische budgetten erin slagen om een opwaartse stroming te trotseren, in plaats van het daarvoor bestemde reservoir te bereiken. Of ga ik daarmee op menig lange tenen staan? Weet je wat? Laat ik me als een Belg gedragen en mijn meningen over politiek achter slot en grendel bewaren om ze pas op café, na een pint of vijf, met dubbele tong los te laten op wie luisteren wil. Ja, laat ik dat doen. En hier schrijf ik dan liever iets neer waarmee ik vertrouwd ben. Zoals mijn zoon van acht die zichzelf Spaans aanleert via een koddige app op mijn mobieltje. Dat is schattig en iets om trots op te zijn. Die kleine rakker schopt het ongetwijfeld nog ver als hij aan dit tempo kennis blijft vergaren. Misschien wordt hij nog minister, stel je voor. ¿Qué pasa, papá? ¿Qué estás escribiendo? Enkel mooie dingen, jongen. Enkel mooie dingen.

Het Verdwaalde Schaap

Muziek

De thuis die ik kende werd verzwolgen door een flauwe replica, die slechts in de hoeken nog enige evenredigheid vertoonde. De hemel waar hoop en voorspoed de toekomst beteugelde, liep leeg en stortte zich op het restant van onze werkelijkheid. Gezichten vervaagden en lieten onherkenbare hulzen na van redeloze kritiek. Is dit dan opgroeien? Hopelijk niet. Op de assen en akkoorden van deze verwoesting, bouw ik mijn tempel. Ik vind troost in de noten en bouw er mijn schuilplaats mee, want terwijl de wereld brandt, vind ik enkel nog troost in de muziek die me meevoert, hopelijk ver van hier.

Het Verdwaalde Schaap

Kannibalisme

Een stam in het Amazone-woud eet hun doden. Diep verscholen in ’s werelds groene long uiten ze hun respect aan de overledenen door hun assen te verwerken in een bananenpasta en zo op een respectvolle manier hun kracht te laten voortleven onder het volk. ‘Barbaars!’, roepen wij bekrompen, want alles wat niet in onze cultuur is ingebakken, alles wat ons vreemd lijkt, is verkeerd. Evenwel durf ik stellen dat ook ik schuldig ben aan dit soort troostend kannibalisme, want zolang ik me de naasten die jammerlijk tot hun einde kwamen in memento draag, zal hun herinnering mijn eenzame geest spijzen.

Het Verdwaalde Schaap

Moordpoging

Vanuit mijn tuinstoel bekijk ik de akker die achter onze tuin de horizon bedekt. De jonge maïsplantjes torenen met hun frisgroene kruinen reeds een halve meter boven de vers bemest landbouwgrond. Een onuitgesproken voorliefde voor agrarische panorama’s en hun bijbehorende geuren wentelt me in een deken van absolute nirvana. Ik gooi de resten van mijn appel tussen de het groen en neem een slok van mijn infusiethee met kaneelsmaak. Twee kraaien vinden samen hun weg naar de lekkernij en beslissen deze te delen. Het enige dat ik kan denken is: ‘Wat een gefaalde poging tot moord is dit nu weer?’

Het Verdwaalde Schaap

Verdwijnen

Sinister gesuis en demonische knallen maken plaats voor een stilte, die grimmig wordt verzwolgen door zijn diepe ademhaling. Met de pragmatische elegantie van een gazelle spurt hij door het barre veld, waarvan de horizon zich bij elke gracieuze pas verder van hem verwijdert. Hier kan hij verdwijnen, hier op dit open terrein. Zolang hij maar blijft lopen. En dat doet hij. Sneller en sneller en sneller. Omkijken hoeft niet. Hij laat enkel eenzaamheid achter. Met zijn blik gefixeerd op de ongrijpbare kimme, blijft hij sprinten. Hij moet wel doorgaan, want hier op dit open veld kan hij met zekerheid verdwijnen.

Het Verdwaalde Schaap

Kamperen

We slaan de halzen van onze bierflesjes tegen elkaar en nemen een flinke slok. Het kampvuur knettert en werpt een netjes gechoreografeerd schaduwspel op het steenmassief, waarachter we onze tent hebben opgesteld. Aan de horizon legt nu ook de zon zich te ruste onder haar deken van complete duisternis. Een helder signaal voor ons om dadelijk ook onze slaapzakken op te zoeken en onze lichamen te laten herstellen voordat we binnen enkele uren een lange dag inzetten. Ik ledig mijn blaas tegen een boom die wat verderop staat. ‘Hey, pis eens in je eigen tuin, snotjong.’, roept de buurman ontzet.

Het Verdwaalde Schaap

Die ouwe Ben

Elke ochtend om stipt half acht open ik de voordeur en steek ik mijn eerste sigaret in de warme vlam van mijn aansteker. Mijn eerste koffie heb ik al op, dus de peuk smaakt me extra lekker. Elke ochtend, een minuut nadat ik mijn eerste trek heb genomen, passeert die ouwe Ben moeizaam voorbij, zijn kromme rug ondersteund door een krakkemikkig looprek. ‘Dag Ben.’, zeg ik dan en hij knikt dan vriendelijk terug. ‘Goedemorgen.’ Elke ochtend wacht ik buiten op zijn aangename verschijning, dan pas kan mijn dag goed beginnen. Steevast wordt het wachten beloond. Elke ochtend, behalve vandaag.

Het Verdwaalde Schaap

Brug

Ze zat op de rand van de brug en liet haar huid liefkozen door de zon. Ik stond achter haar, mijn armen om haar schouders geklemd, verstrengeld in een dromerige greep om nooit meer te lossen. Ze kuste de rug van mijn hand en vergeleek de rivier die onder ons wegstroomde met de deugden en kwalen van het verleden. ‘Water onder de brug.’, zei ze spreekwoordelijk. Ze perste haar droge lippen tegen de mijne, een kus die afscheid spuide. ‘Beloof me dat je me nooit vergeet.’, snikte ze. Nadien verdween ook zij in de genadeloze stroming onder de pittoreske brug.

Het Verdwaalde Schaap

Rotsklimmen

De stilte hierboven accentueert het onvoorwaardelijke vertrouwen dat we in elkaar hebben. De rotswanden zijn koud en ik duizel al bij de gedachte om naar beneden te kijken. Mensen lijken vanaf hier, op deze ijzingwekkende hoogte wel insecten, met elk hun eigen taak, steeds weer hetzelfde patroon volgend. We negeren de sleur die zich onder ons ontplooit en genieten van onze eigen weg naar boven, waar de laagstaande zon de blauwe hemel oranje kleurt. En terwijl we verder klauteren weten we allebei dat eens we de top hebben bereikt, er ons enkel nog de steile afdaling zal resten.

Het Verdwaalde Schaap

Spektakel

‘Buiten.’, schreeuwde de vrouw in het rode jurkje en ze gooide een stapel kleding op het gazon. De nieuwsgierige buren schoolden samen om het spektakel te aanschouwen. Ik kon het hen niet kwalijk nemen: de meeste problemen en ruzies zijn uiterst entertainend, zolang je er zelf niet bij bent betrokken. De vrouw haar adem wasemde de giftige geur van overvloedige alcohol in mijn gezicht terwijl ze me erop wees dat dit de laatste keer was geweest dat ik haar zo zou behandelen. ‘Mevrouw.’, zei ik gedwee. ‘Je bent abuis. Ik kom slechts een pakketje leveren. Wil je hier even tekenen?’

Het Verdwaalde Schaap

Appelbloesem

De zachtroze appelbloesem dwarrelde naar beneden, begeleid door het heldere licht van een gouden ochtendzon. Het pastelkleurige tapijt op de grond schonk een winterse uitstraling aan een warme lentedag. Ik proefde de zoete smaak van haar volle lippen, omarmde het aroma van haar fris parfum. Ze streelde mijn wang. Onze blikken vonden elkaar en in haar ogen leken het verleden, het heden en de toekomst te versmelten tot een chaos van emotie. Met onze verliefde lichamen in elkaar geklist, lieten we ons onderdompelen in de fluweelzachte blaadjes die zonder dat we het beseften een tergend traag en onvermijdelijk afscheid aankondigden.

Het Verdwaalde Schaap

Ademnood

Ik graaf mijn tenen in het zand en leun tegen de wind, die me onberedeneerd hierheen heeft gebracht, zeilend op de schaduw van een pijnlijk verleden. Mijn tranen glanzen als de duizenden diamanten die sprankelen op de onrustige zee, voor me uitgestrekt als het kronkelende blauwe hoeslaken. Thuis al weken onbeslapen, maar hier een genadeloze eindbestemming. De zilte bries die mijn eenzaamheid streelt, koester ik als zuurstof in grimmige ademnood. En toch blijft het verdriet aan me kleven als nat zand. Ik laat me meevoeren tot ik verdrink… in de ijdele hoop dat de oceanen ons gauw weer zullen samenbrengen.

Het Verdwaalde Schaap

Droogte

Nog voordat de eerste druppels hun glanzende filter over het asfalt kaftten, hing de zoetzure geur van regen al in de lucht. Een forse bries streek over de daken en voerde de hitte die ons de voorbije weken had geteisterd naar obscure oorden. Onze ergernissen en chagrijn reisden als verstekeling mee, ver van hier. Er komen weer mensen op straat. Ze glimlachen en laten zich liefkozen door de hemelse tranen van geluk. Met hun ogen dicht zwiepen ze synchroon mee met het sierlijke ballet van de berken die boven de horizon torenen. Druppels, dik als kwik, tikken hypnotiserend neer en werpen wolkjes stof in de lucht die zich hoopvol aan onze enkels hechten. Ik sluit mijn ogen en geniet van de langverwachte regen die eindelijk weer zuurstof in ons bestaan pompt en bedenk me dat het me eigenlijk niet deert waarheen ik dool, zolang deze passage me naar jou brengt.

Het Verdwaalde Schaap