Die nacht had ik het licht van onze relatie voorgoed uitgeknipt. Ergens tussen de ene en de andere ruzie was mijn interesse verloren geraakt. Mijn hart hou ik voor ongebroken, klaar om snel verder te gaan met een verkeerde man. Dat na die nacht weer een gewone dag kwam, had het gemakkelijker moeten maken. Dat deed het niet. Allen gezamenlijk leunden de pendelaars op de hoge vensterbank bovenaan de trap, omdat ze zichzelf niet meer recht konden houden. Sommigen vinden nog houvast bij een papieren bekertje met een witte plastic deksel. Net als ik te laat gaan slapen en te vroeg weer op gemoeten: haast niets ertussenin. Wanneer ik eindelijk kon gaan zitten, zag ik al snel weer die vieze man met de plakkers op zijn hoofdhuid. Die plakkers die je vanaf een afstand kan ruiken: iets zoets, mufs en vochtigs. Net als de vorige keer slaagde hij er ook nu niet in zijn blik te ontspannen. Daarom staarde hij zich blind op de krant: hij was tevreden dat al dat nieuws niet over hem ging. Niet naar hem kijken is moeilijk, naar hem kijken ook. In mijn ooghoek zag ik dat zijn benen in de knoop lagen. Als in een horrorfilm: eindeloos plooibaar.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.