Ik droomde
dat je naast me lag
en alles weer op vroeger leek.
Hele nachten
hielden we elkaar
kronkelend
op de tast vast:
armen open, handen dicht,
links draaien, rechts keren.
We kenden blindelings
de weg naar elke nieuwe ochtend.
Zonder jouw wekker
ben ik wakker nu.
Mijn angst op halfzeven.
Een kus gesmoord
in het kussen, het enige nog.
Het andere, het zachtere,
moet mee met jou
over de rand van het bed gevallen zijn.
Deze kamer heeft muren
die ik nooit eerder zag
en ik lig hier
in het weinige nog
te verdwalen.
De wind konkelfoest zijn spot
tegen de ramen en het is zo donker nog.
Lichter wordt het vandaag niet.
Het klokje tikt kranig verder
op de maat van ingebeelde voetstappen in de gang.
Echo’s van bonzende harten in het dons.
siegert.