Bij De Braambeier heb ik de ogen weer geopend en ben ik uitgestapt. De Kronestraat was niet lang en op het einde lag de Diksmuidse Heirweg, maar geen zebrapad voor blinden. Ik heb plaatsgenomen op het bankje bij de halte voor belbus nummer 76 die daar nooit meer zou voorbijrijden. Ik heb mezelf, zoals beloofd, een doek voor de ogen gebonden en zat daar als een koele, blinde kikker op een paddenstoel. Het zou niet lang meer duren, voor ze kwam, Natascha, om mij te kussen!
En na een tijdje wachten -het regende gelukkig al wat minder- voelde ik twee armen die zich rond mijn middel sloegen, een mond die mijn oor naderde, fluisterend vroeg waarom ik een mes bij met had en wat er in dat flesje zat. Haar stem klonk niet zoals ik verwacht had, veel nasaler, maar dat zegt weinig over iemands karakter.
“Ik draag altijd een mes bij me”, antwoordde ik, “toch als ik op een herfstdag naar een bos trek. Om kastanjes te schillen en het gif...”
Ze onderbrak, gaf een kus op elke wang en vroeg mij : “Wat met dat gif?”
Ik aarzelde en zei : "Ik dacht, misschien, gaan we samen, rododendrons verdelgen."
"Je liegt, gelijk een echte man, over je bedoelingen, straks ook over je dromen en de lengte van je penis", giechelde ze.
Ze nam het flesje uit mijn zak, liet het mes zitten. De blinddoek moest ik ophouden. Ik voelde haar hand in de mijne glijden. Ik moest eraf, het was geen paddenstoel voor zittenblijvers.
Rond mijn as deed ze me draaien, wel een keer of drie. Daarna trok ze me voort, als een sleepbootje voor dronken schepen. Ik hoorde de modder, het stappen van mijn arendslaarzen en haar beige botjes.
Het slijk was doenbaar en we stapten verder -ik nog altijd blind- over een landweg die mij niet deed struikelen. Geen enkele keer vroeg ik haar hoe ver het nog was. Misschien liepen we in een rondje, ik kon de herfst ruiken en vooral : het oerechte, natuurlijke parfum van Natascha.
Al had Franky slechter voorspelt, het was niet eens koud en het hield zelfs op met regenen, helemaal. Het werd stil. Ik hoorde enkel onze adem, laarzen lucht en modder zuigen. Er was geen ever die zich horen liet en toch, een geur dook op, onverwacht, onvoorzien, achter een bosje brem allicht, de reuk van zwijn, gebraden worst.
bladzijde tien van
'Natascha en de pingpongspruiten'
(deel 1 van 'Ricky Minnaerts Somertijd')