De modderweg liet ons niet wegzakken als Franse paarden in een Vlaams moeras.
De worstengeur werd sterker, het pad allicht groener. Nat was het gras. Dat werd je zo gewaar en na twintig stappen op loszittende tegels deed ze me stoppen. Natascha klopte op een deur.
“Tel nu tot éénentwintig,” zei ze, "en neem dan je blinddoek af. Ik zet intussen binnen één en ander klaar.”
Ik dacht aan worst bij kaarslicht en speelde het spel mee, telde netjes tot zelfs negenentwintig.
Voor mij stond ze dan, Natascha.
“Ik ben Evangelina, welkom!”
Evangelina zag er niet zo uit als ik me ‘Natascha’ voorgesteld had.
Dat ze over haar echte naam gelogen had, nam ik er bij. Zelf gebruik ik nooit zo’n nickname want mijn echte naam vind ik niet slecht klinken.
“Toen ik op die paddenstoel zat, sprak je precies als een neushoorn!” zei ik.
Ze lachte rondborstig, noemde me een grapjas en nam me bij de arm want er was veel werk te verrichten.
Evangelina bracht me naar een ruimte waar het dampte van de kokende patatten en blancherende groenten. Wel honderd worsten spartelden in grote braadpannen. Ventilatoren zogen de aroma's de hemel in.
Aan de muren hing er geen onzekere koningskop. Ik zag ook geen foto’s van leeuwenwelpen of gespierde knapen, nergens een kalender met de dagen van eenzaamheid en verwarring.
Er was slechts één klein raam. Nieuwsgierig nam ik een kijkje door het venstertje en keek uit over een veld met spruitkool. Tussen de blauwgroene planten zag ik hier en daar kleine bosjes zwarte krullen.
“Wat is dat zwart?” vroeg ik en ze lachte.
“Dat zijn negers, mijn jongen.”
“Negers?” vroeg ik.
“Ja, vorige week staken ze op een ander veld nog azalea’s in potjes voor ene Franky en nu zitten ze hier op hun knieën spruiten te trekken, voor ene Theo, een louche gast uit ‘t Brabantse.”
Ze knoopte haar keukenkiel dicht. Op het borstzakje stond een logo, maar ik kon enkel twee S’en herkennen.
“Er staat SS op je schort”, lachte ik en ze zei dat ik een brilletje nodig had.
“Lees ook de kleine lettertjes. Er staat Senior Services vzw”
Ik zweeg. Op mijn hoofd zette ze een wit petje van een stof dunner dan een versleten zakdoek.
“Voor de hygiëne”, zei ze.
Tien lege borden wachtten op een transportband en aan het begin van die band stonden nog eens drie stapels taljoren, die zich alvast opwarmden in roestvrijstalen toestellen.
“Als ik op de groene knop druk, dan beginnen we.” zei Evangelina. “Ik doe de worst en de patatten en jij schept met je rechterhand op elk bord zeven spruiten. Met je linker hand doe je wat saus op de worst.”
In de muur was een gat. De transportband startte. In het begin wilde het niet altijd lukken. Soms kwamen er zes, soms acht spruiten op een bord terecht. Na een tijdje wist ik hoe ik best schepte en hoe ik een precies aantal spruiten van de grote lepel afgeschud kreeg om er zeven over te houden.
Ik weet niet of hij mij al die tijd had staan aanstaren, maar toen ik na een kwartier naar het raampje keek, zag ik de smoel van Ignace.
Twintig jaar geleden heb ik hem voor het eerst gezien bij mijn tante Hannelore, achterin het veld met cosmos en herfstasters. Op een dag is hij zelfs stiekem mijn kamer ingeslopen en heeft hij op mijn to do-lijstje, gans bovenaan, geschreven :
kill Ignace Somers
Het is een klootzak, een beter woord vind ik er niet voor en vooral : hij is niet goed bij zijn hoofd!
Dat terzijde, maar hij stond daar toch maar weer en maakte een teken met zijn duim en zijn wijsvinger. Hij krulde beide vingers, vormde een rondje, een opening zo groot als een spruit. Dat alles onder controle was, zal hij schertsend bedoeld hebben.
En ik kreeg het ook snel onder de knie, kon het tempo van de band zonder problemen volgen. Evangelina keek goedkeurend en tegen twaalf uur waren er een honderdtal netjes gevulde borden met op rand het opschrift ‘Senioritas’ in de muuropening verdwenen.
pagina elf van
'Natascha en de pingpongspruiten'
(deel 1 van mijn e-boekje 'RIcky Minnaerts Somertijd')