Rood, oranje, groen. Van Het Zand tot in Loppem zijn deze kleuren enkel nog ‘s zomers te bewonderen in perken en voortuintjes. Alle stoplichten op deze route zijn verdwenen, de kruispunten vervangen door ronde punten. De twee tunnels zijn gebleven, de verkeersrazernij evenzeer.
Heel even leek het een succes te worden, zelfsturende auto’s die volautomatisch reden en tegelijk, in lange slierten een veilige afstand hielden als gezinnen in een laan met Vlaams villa's.
Ikzelf heb mij nooit een dergelijke noch een degelijke auto aangeschaft. De nood aan eender welk summum van spitsvondigheid ontging mij zoals een aalput gespaard blijft van orkanen.
Een rijbewijs had ik en heb ik nog altijd, maar ik huurde slechts sporadisch auto’s in landen met uitgestrekte toendra’s en steppes van verlatenheid of bij tijd en stond, telkens als het me weer eens te veel werd, kocht ik een wrak, vroeg een transit nummerplaat naar Mongolië aan en vertrok, met twee broden, vijf gedroogde vissen.
De zelfsturende automobielen (van het merk Waymo) staan nu in de musea der techniek, of zijn op schrootbedrijven samengeperst tot kubussen van onmacht. Vele ex-eigenaars van deze karretjes, de nerds van het eerste uur, zijn nog altijd in therapie.
Deze vierwielers zaten vol met sensoren en camera’s, zelfs warmtegevoelige camera’s die het verschil zagen tussen een grote kei en een egel. Natuurlijk werden ze nooit geprogrammeerd om egels bewust plat te rijden en enkel grote keien te ontwijken, maar de overigen (have-nots, skinheads in kimono's, johnnies met getunede kia’s en andere spitsbroeders) kregen het al snel door, hoe de sensoren werkten en hoe ze die believers, de haves die niet meer op de weg hoefden te letten, voor de gek konden houden.
Je zag het regelmatig gebeuren. In zo’n Waymo zat dan zo iemand die ‘mee was met de technologie’. Hij zat er geconcentreerd op een schermpje te kijken, was al met zijn dagelijkse werk begonnen, dronk intussen wat koffie, at frieten met mayonaise of poetste zijn hagelwitte tanden. Een moderne vrijheidsstrijder, stak hem wild voorbij en remde dan bruusk voor zo'n googlekarretje, waarna het abrupt stopte, gelijk een rolstoel die een stok in de achterwielen gestoken kreeg.
De koffie of de mayonaise kwam op een toetsenbord terecht, de tandenborstel in een keel en de nerd kreeg door de overweldigende onmacht een psychotische aanval.
Je zag zo'n Waymo dan vastgenageld staan aan het wegdek, terwijl de passagier (een bestuurder kon men het niet meer noemen) keelde achter een kunststofruit.
De stemherkenning geraakte geen wijs uit het geroep en de passagier begon van woede op de ramen te bonken, terwijl de koffie, mayonaise, soms een goedkope champagne, langzaam overal binnendrong, via de randen van de toetsen f, u, c en k, tot diep in de circuits van al die elektronica.
pagina vier van
'Natascha en de pingpongspruiten'
(deel 1 van mijn e-boekje 'Ricky Minnaerts Somertijd')