Exit de Waymo. Ook andere vooruitstrevende plannen kenden geen succes.
“De Opruimplicht van een Ganse Levensrotzooi” (vrij vertaald) en “Verplichte Euthanasie op 65 Jaar”, twee wetsvoorstellen ingediend door de Partij van de Jongeren, haalden het niet.
De Seniorenpartij was er vanzelfsprekend niet voor te vinden en de immobiliënlobby had lange armen, waarmee ze tastten konden, in de pels van zilveren luizen, in de buidels van die lamme kangoeroes met gouden vacht.
De middenstand regeerde het land, had zijn geld belegd in vastgoed, woonblokken voor een grijze generatie die zich vasthield aan wat herinneringen, zich vergaapte aan dagelijkse kots, de dyslexie van papegaaien in een kooi en de kookprogramma’s van een keukenrobot.
De man met de pingpongblik rochelde alsof hij wat kleverig slijm zocht voor zijn loszittende oogbollen. We reden frietkot De Bosbrand voorbij en wat verder lag Kinepolis. Daar zou hij de sporttas met daarin de vele brillen vastgrijpen en voorzichtig optillen. Hij ging de bus verlaten, langs zijn vaste weg in de richting van de ingang stappen, zijn gruwelpasje laten zien, uit de automaat een emmer popcorn met strooizout halen en doodalleen op de voorste rij plaatsnemen. De reclamespotjes voor vermeend genot en echte zoetigheden zouden niet tot hem doordringen. Hij was immers gekomen voor de horror, zijn ogen gingen straks snelle rondjes draaien rond hun as, als twee dolle planeten, elk op een breinaald gestoken door een zot. Het oppervlak was wit, met rode rivieren dooraderd, en de grote kraters, in elke bol één, waren overspannen met een levend vlies. Op het vlies groeiden grote kolonies fotocellen die gevoed werden met het bloed van gruwelbeelden.
In mijn achterhoofd hoorde ik eerst gegrinnik dat al snel overging in spottend gelach. Toen deze geluiden tot bedaren kwamen, sprak de man mij aan :
“Dacht je echt dat daar horror vertoond wordt?” en zegde droogjes :
“Als iemand uitstapt aan de halte Kinepolis op maandagochtend, dan is het een kuisvrouw en in het beste geval ook die kerel daar, hij die bij De Vrese de runderen elektrocuteert. Vandaag geen wreedaardigheden. Hij heeft die kuisvrouw leren kennen op deze bus en zal haar vandaag eens goed in haar kont neuken voor dat grote scherm.”
Ik zweeg, richtte mijn blik naar beneden, op de sporttas en vroeg mij af of zijn mond werkelijk bewogen had.
bladzijde vijf van
'Natascha en de pingpongspruiten'
(deel 1 van mijn e-boekje 'Ricky Minnaerts Somertijd')