Ik hield een zwijgvinger voor de lippen, wilde dat hij me de uitleg bespaarde, hoe een hondje fluogeel kan zijn, waarom het achteraan geen staart heeft maar wel een schroefdop, over de geest van Noor-un-Nisa Inayat Khan die op een driearmige fietsersbrug boven de Albert I-laan stond.
Als het echt een schim van haar was, dan wachtte zij allicht op Barts Belbusje, ging zij op zijn voorruit spuwen, maar het regende alsof de hemel een badkuip was doorzeefd met menselijke geweld, onwezenlijk veel kogels en had de Chauffeur mij niet verteld dat Bartjes Belbus een andere route nam, via de Diksmuidse Heirweg. Had Noortje door dat Bart een omweg zou nemen? Was Bartjes geweten dan toch bang voor haar schaduw?
Allemaal gedachten die op dat moment gelukkig niet bij me opkwamen en de man met de pingpongogen had gezwegen toen hij mijn vinger, mijn dreigende wenkbrauwen te zien kreeg. Hij klikte wellicht met één oogwenk weg en keek nu op één netvlies naar wat horrorbeelden, op het andere naar een pornofilmpje. Er kwam kwijl uit zijn toot. Van oogwit was geen sprake meer. Het was zo rood geworden als de bloemen van Bengaalse bergamot.
Een busrit kan vermoeiend zijn. Ik sloot opnieuw de ogen, vouwde de handen. Niet om te bidden. Noem het een omhelzing van twee spinnen die elke drie poten verloren en ik verzon helderheid.
Ik verlangde niet naar het licht van alle vrouwen. Stralen verschenen door een barst in een slakkenhuis en in de verte klonken de kronkels van een veena. Onder een schrandere zon dansten Natascha’s heupen, buik, armen, vingers en ogen. Ze droeg beige botjes, hield tussen rechterduim en wijsvinger een sleutel vast. Ze stond op het punt de cassettespeller af te zetten, met de elegantie van een pasgeboren wervelwind de deur te sluiten en te vertrekken in de richting van de Kroonhoek.
bladzijde negem van
'Natascha en de pingpongspruiten'
(deel 1 van mijn e-boekje 'Ricky Minnaerts Somertijd')