Na die honderd taljoren vond ik wel dat Evangelina mij een uitleg verschuldigd was.
“Senior Services? Zevenhonderd spruiten op borden van Senioritas. Ergens in een bunker bij Vloethem?” speelde ik haar toe.
“Het is de keuken van de blok hiernaast, mijn jongen.” legde ze uit.
“Zeg maar Ricky”, zei ik.
“Een rusthuis, vol bomma’s en bompa’s,” ging ze verder, “Senioritas verruurt* de kamers. De huurprijs is niet mis en met den overschot van hun pensioen betalen ze dan Senior Services, voor de verzorging en ‘t eten. Senior Services is een vzw en wij mogen met vrijwilligers werken.”
“Kom je morgen weer?” vroeg Evangelina. “Als ik alles alleen moet scheppen, moet de band veel trager en beginnen ze aan den andere kant van ‘t gat te ruttelen.”
Ik beloofde de volgende dag terug te komen : “Dan kom ik morgen met Barts Belbusje en moet ik niet met die rare 272 vol beulen en kontneukers.”
Evangelina lachte en zei : “En stap dan één halte verder af, aan de hoofdingang van Senioritas. Dan moet je niet door het slijk en vergeet niet om straks bij Nana te passeren. Een papiertje tekenen. Voor de verzekering.”
“Nana?”, vroeg ik
“Ja! Natascha. Van de personeelsafdeling. ‘t Is een beetje een zotte, maar voor de rest is er niets mis mee.”
Evangelina gaf me een schouderklopje. Ignace zag ik nergens meer.
* West-Vlaams : verruren/verruurde/verruurd
______
twaalfde en laatste pagina van
'Natascha en de pingpongspruiten'
(deel 1 van 'Ricky Minnaerts Somertijd')