Zelfs in de steden wordt er gepoogd ons te verdelgen
Toch, nooit zullen zij ons ooit kunnen verzwelgen
Wij, die voor schoonheid zorgen
Een verdwaalde bosmetselbij voedsel verzorgen
Of een citroentje nectar van ons laat drinken
Laat het allemaal even bezinken
Kijk even naar die buizerd boven jouw hoofd
Al weet, ooit vloog een blauwe kiekendief daar over die kloof
Die kloof, die put, gegraven door jullie geschud
Jaagde de steenmarter zelf uit zijn veilige schulp
In zijn haast vrat hij een egel kaal
En toch weten wij, samen, spreken wij één taal.
Geschreven op Schrijfdag 29/04/2023, tijdens de workshop: 'Klimaatdichten: S.O.S. – Schrijven over Systeemfalen' van Sara Eelen.