Ik schrik op en vraag of er iemand aan de deur heeft gebeld?
Niemand antwoordt.
Het kan ook niet want er is niemand. Niemand meer om te zeggen of er iemand gebeld heeft.
Zal ik dan zelf maar gaan kijken? Ik moet wel, want er is niemand anders.
Ik kom recht uit mijn zetel en besef dat het geen zin heeft naar de deur te gaan. Er zal niemand zijn, net zoals hier niemand is. Ik heb het mij vast ingebeeld.
Van zodra ik mij terug neerzet, hoor ik weer dat geklingel. Is het wel de deurbel? Het is net of er iemand in mijn hoofd zit met een klok in de hand.
Vroeger klonk die deurbel toch anders? In feite weet ik het niet meer zo goed. Ik moet op zijn Vlaams tot mijn scha en schande bekennen dat ik niet zo op het geluid van dat ding gelet heb in de tijd dat er nog iemand was die ging opendoen als er iemand aanbelde.
Er zit nu niets anders op dan weer recht te staan en mij naar de deur te begeven. Die is trouwens niet zo ver verwijderd van de plek waar mijn zetel staat. Ik sta zo in de smalle gang die naar de voordeur leidt en waar ook de steile trap naar de bovenverdieping zich bevindt.
Ik weet niet meer waarom ik vroeger nooit de deur opende als er iemand aanbelde. Ik zou er altijd als eerste kunnen geweest zijn. Als er iemand naar de deur liep kwam die vaak van de trap naar beneden gedonderd of uit de achterkeuken aangesneld.
Maar nooit heb ik beseft dat die bel zo een leven maakte.
Wie zou er trouwens aan die klok hangen? De postbode vast niet. Als die al iets voor mij heeft stopt hij het wel in de brievenbus. Die bus is meer dan honderd meter van het huis verwijderd.
De klep van de brievenbus is in het muurtje ingebouwd waaraan het tuinhek is bevestigd. Het tuinhek staat altijd open. Achteraan het muurtje is er een deurtje dat ook nooit op slot zit. Daarin zou iemand grote omslagen of zelfs kleine pakjes kunnen deponeren. Neen, de postbode komt heus niet tot aan het huis als het niet hoogdringend nodig is.
Ruime tijd geleden waagde hij het om rond Kerst en Nieuwjaar tot aan de voordeur te komen in de hoop een borreltje te versieren of een fooi te krijgen. Dat heeft geduurd tot hij de krenterigheid door had van de bewoners van deze plek.
De voordeur klemt een beetje. Wanneer ik ze openruk, merk ik dat het gesneeuwd heeft. In deze tijd van het jaar? Dan zie ik de voetstappen in de sneeuw. In de verte stapt iemand naar het tuinhek. Het is iemand in een rood pak met een rode muts met witte boord. Hij heeft een zware koebel in de hand. Voor het hek staat een slee met twee rendieren.
Hoezo? Is het dan al Kerstmis? Is er (n)iemand die dit weet?