Een hand op mijn schouder deed mij omdraaien. Geschrokken keek ik naar het gezicht die voor me stond. Dit was waanzin, Vera met een getrokken pistool. Ze trok me naar haar toe en richte haar wapen tot mijn slapen. Geschrokken keek ik omlaag. Maar herpakte me snel. Ik wil een snelle bewiging bedenken dat haar zult breken, dat haar niet in staat zou brengen om iemand de dood in zult brengen. Ik zal het tot haar door moeten laten dringen. OF het me zal lukken was de grote vraag. Maar een kans was niet gewaagd. Langzaam keerde de woeden van net terug. De ruzie zag ik voor mijn ogen. Langzaam drong het door tot welke zwakke plekken ze mij heeft geraakt. Een snelle beweging maakte ik, een lage draai waardoor ik bijna de grond raak. Mijn ene rechter hand grijpt haar been, en trok zich naar achteren. Een kreet van pijn is wat ik van Vera hoorde. Het wapen kaatste op de grond. Met een snelle beweging wil ik het wapen pakken, maar Vera was te snel en richte het wapen opnieuw op mij. Te vroeg gejuicht zei ze lachend. Alsof dit zo eerlijk is zei ik lachend. Wacht maar af meid zei ik met een glimlach. Mensen om ons heen keken geschrokken naar ons. Langzaam wachten ze af tot iemand van ons ingreep. Maar geen van beiden hadden een plan. Of wel? oke ik geef het of zei ik lachend toen Vera het wapen opmijn voorhoofd richte. Het drong me niet tot me door dat ik gevaar liep. Ik zocht het meer en meer op
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.