Ik ken de straat.
Viooltjes onzeker in de goot.
Dorre lavendel waait zichzelf nieuw leven in.
Heipalen vernielen dromen en trommelvliezen,
constant stampen ze zich een weg naar beneden.
Man op ladder verliest langzaam grip op sport en leven,
nog even tot gene zijde wenkt.
Verder stoelt een teddybeer met kapotte ogen onze dromen tot nachtmerries.
Niet enkel blaadjes waaien cirkelend als gieren, ook blik en papier zweven boven dit leven.
Bomen lijken op voorhand te zijn omgevallen, krakende stammen overstemmen het eeuwig geschreeuw.
Één troost hadden we: je was met ons, met iedereen die hier zit en wacht en drinkt en gebruikt omdat leven zonder randjes het putdeksel onherroepelijk optilt.
Nergens is zee of licht. Mensen verliezen uiteindelijk alle kleur en worden grijs.
Behalve jij, je koos voor aardedonker.
Als de nacht, die komt, altijd, altijd.