We hebben een nieuwe speeltuin in de buurt
gesmeten tussen paal en perk.
In dit winteruur is slechts de straatlantaarn
een stille getuige van de levendigheid bij dag.
Iets hoger schuurt de trein op de sporen
en blaast stroom door de geleiders
als wind die je gezicht teistert.
Krakkemikkig licht de rest van de straat op.
De nachtwinkeleigenaar staart troosteloos
naar zijn mobiele telefoon en skypet met zijn thuisland.
Geen klant komt naar hem toe.
Een hond, met baasje, trippelt schoorvoetend het paadje af.
Peukje naast de vuilnisbak, hondenkakje in het zakje
bengelend aan de leiband.
Graafmachines als silhouetten van voorhistorische dieren.
Terwijl iedereen weet dat de enige karkassen hier van
konijnen moeten zijn. Want de ijzermarchand, dit is zijn terrein,
hield er nog een kleine slachterij op na.
Maar hij is weg, net als iedereen
die kop in kas naar binnen duikt.
En denkt
Aan het glijden van de jaren.
De naderende dood.
Novemberduisternis dooft de dingen.