er zijn dagen waarop ik mijn muren
van stucwerk verdenk
zoals nu misschien
wel een beetje
ik leef in een kindertekening
van een zee
één ononderbroken golflijn
van boogjes in cadans
nu ben ik opnieuw luid
chaotisch in mijn nonchalance
die koert als rococo
van de witte producten
tot de deur zich straks
achter me sluit
dan wacht ik gewoon weer tot
je me streelt met de vaarrichting mee
omhoog