#NovemberVers2024 Herfstklanken

De herfst ademt zich binnen als een fluistering, iedere tint verscholen onder lagen verfijnde schaduwen. Vivaldi’s klanken ontwaken iets onzegbaars, alsof de lucht zich vult met het zachte breken van bladeren, een fragiele dans die mijn zintuigen omhelst. Ik voel de tinteling van strijkers op mijn huid, alsof elke noot zich nestelt in een verborgen ruimte van mijn ziel. Het licht daalt, als een streling die me tegelijk verwarmt en doet beseffen dat alles vluchtig is. De geur van vochtige aarde raakt me diep, als een herinnering die ik nooit heb gehad maar toch herken. In het vallen van de bladeren hoor ik de taal van loslaten, de zuivere melancholie van een seizoen dat in stilte sterft. En ergens, tussen de noten, in het zwijgen van de muziek, vind ik een eenzaamheid die me geruststelt.