Mephis

Gebruikersnaam Mephis

Teksten

#NovemberVers2024 Maanschat

vriendschap is een straat in Parijswaar de lampen flikkerenniet van vergankelijkheid, maar van verwachting.de maan hoog aan de horizon,vol als een gedachte die geen antwoord zoektschijnt over de stad die nooit stil iswe spreken zonder woordenalleen de stilte tussen ons is gevuldalsof de lucht zelf begrijpt Mephis (aka) Evelyn Mérida 

Mephis
9 0

Lijfelijkheid

mijn lichaam zingtademt in cadans met alles wat ik voelelke stap een slagelke ademhaling een woordloos gedichtdat ik probeer te volgen ik ben niet altijd thuis in dit lijfsoms wring ikraak mijn huidvoel de grenzen knellenals een taal die ik niet kenalles triltritmes kruipen door mijn spierenzinnen die ik niet kan sprekenalleen voelen mijn borsteen ruimte vol genegeerde gedachtendie soms breken als glasen in stilte versplinteren mijn voeten raken de aardeniet altijd stevigsoms wiebeligmaar vast genoeg om even te blijvendiep te luisteren ik adem, zoek een ritmede woorden achter mijn ribbende taal van pezen en bottenelke spanning een fluisteringelk tikken van mijn harteen kompasdat me terug naar binnen brengt hierin deze ruimte van huid en luchtleer ik een taal zonder woordenmijn lichaam als een gedichtdat ik langzaam leer begrijpen Mephis (aka) Evelyn Mérida

Mephis
9 2

#NovemberVers2024 Belofte

het vuur is nog niet gedoofden toch elk jaar komen wij hier samenom te herinneren, te herdenkenen de stilte te omarmen elders brandt de luchtonder hetzelfde zwijgende gesterntede aarde draagt nog altijdhet gewicht van graven die nooit worden bezocht wat betekent stilte in een wereldwaar de echo van vernietigingdiep in het merg van de tijd dringtwaar woorden onmachtig zijnwaar grenzen vervagen in bloed en stof? laat de vrede bij jou beginnenniet in de echo van geweldmaar in de lichte aanraking van een blikdie ziet, echt ziet,door de scherven heen wees een brenger, een boodschappervervul je dagen met zachte dadendie stilte brengen waar tumult heerstdie licht brengen waar de nacht zwaar is want vrede wordt geboren in elk van onsniet als een vuur dat alles opeistmaar als een fluistering, een kleine beloftedie zegt: ik zie je, ik hoor je Mephis (aka) Evelyn Mérida

Mephis
12 1

#NovemberVers2024 Fluisteringen

wanneer de lucht zwaar weegtverlies ik mezelf in de stilte van een paginawaar gedachten zich in de marges nestelenen de letters fluisteren wat onuitgesproken blijftboeken dragen de echo's van een gevoeldat alleen de diepste stilte kan begrijpen

Mephis
4 1

#NovemberVers2024 Schemerdageraad

november zingt haar eigen melodie een fluistering tussen schemering en dageraad waar donker en licht dansen  op een dunne lijn van hoop en verlangen ver van hier, ergens tussen stemmen en stilte gloeit een oude strijd in het veld van meningen weinigen zien het  de subtiele kracht die zich ontplooit in het grijs   Mephis (aka) Evelyn Mérida 

Mephis
15 0

#NovemberVers2024 Novemberstilte II

November komt als een oude vriendstil verschijnend aan de deurzonder haast, in een grijze mantelmet ogen die sprekenvan een weten dat verder reikt dan woorden. Met een uitnodigend gebaardooft de ruis van gisteren.Een hand rust op mijn schouder, zacht maar vastberaden,herinnert er me aandat niet alle woorden hoeven te worden besproken. Het ongepolijste, het onvolmaakte wordt getoondals verborgen schattenkrassen, barsten die tastbaar zijnsporen van een reis die bijna vergeten was.Een fluistering klinkt"juist in de stille schitteringontstaat het echte licht." In die aanwezigheid voelt eenzaamheid andersniet als leegte maar als ruimteeen veilige plek om dieper te gravenwaar de eigen schaduw opduikt. November glimlacht en zwijgt opnieuwzijn zwijgzaamheid vol woordenzoals het kraken van bladeren onder de voeteneen kalmte die ademt, die luistert. “Vind rust in de vragen,” lijkt de lucht te zeggeneen belofte die zonder woorden blijft.En zo, samen in het donkerontstaat een diepe vertrouwdheid met het onbekende.   Mephis (aka) Evelyn Mérida

Mephis
6 1

De eenzame zalm

Een zonnige namiddag in de herfstvakantie op de Meir, dé perfecte setting voor een onmogelijke missie: wandelen in tegengestelde richting. Want laten we eerlijk zijn, de Meir is niet zomaar een winkelstraat. Het is een menselijke rivier die zich als een langzame file richting de etalages beweegt. Mensen gaan elke winkel in en uit, weer door naar de volgende, zonder pauze. In zo’n stroom proberen tegen de richting in te lopen? Dat voelt al snel alsof je een eenzame zalm bent die vecht door eindeloze scholen andere vissen – vissen zonder besef van persoonlijke ruimte en die de volledige straat innemen. Eerst is er nog die hoop dat mensen je zullen doorlaten, het idealistische idee dat Antwerpse shoppers wel begripvol zullen zijn. Maar al snel blijkt dat ijdele hoop. Dit wordt een overlevingstocht; een slalom tussen gehaaste gezinnen, giechelende pubers en ambitieuze kinderwagens die de ruimte innemen van een SUV. Elke poging om langs te glippen voelt als een tactische zigzag. Met elke stap kom je dichter bij een botsing; hakken, shoppers, en vooral mensen die strategisch tot stilstand komen om te appen. Je vreest niet alleen voor je tenen, maar ook voor je leven. Dan, plots, na wat voelt als een expeditie van maanden, bereik je het einde van de Meir. Je kijkt terug naar de massa. Daar staan ze allemaal, netjes in één richting. Maar jij? Jij hebt het aangedurfd. Mephis (aka) Evelyn Mérida 

Mephis
0 0

#NovemberVers2024 Ochtendfluisteringen

In de ochtendmist, als een verzachtende schuilplek,voelt de wereld dromerig en bijna magisch,bomen staan als oude vrienden, hun takken fluisteren geheimen,en mijn stappen verdwijnen in de mistige omhelzing,terwijl het licht zijn weg zoekt, schuchter en nieuwsgierig.

Mephis
6 1

#NovemberVers2024 Herfstklanken

De herfst ademt zich binnen als een fluistering, iedere tint verscholen onder lagen verfijnde schaduwen. Vivaldi’s klanken ontwaken iets onzegbaars, alsof de lucht zich vult met het zachte breken van bladeren, een fragiele dans die mijn zintuigen omhelst. Ik voel de tinteling van strijkers op mijn huid, alsof elke noot zich nestelt in een verborgen ruimte van mijn ziel. Het licht daalt, als een streling die me tegelijk verwarmt en doet beseffen dat alles vluchtig is. De geur van vochtige aarde raakt me diep, als een herinnering die ik nooit heb gehad maar toch herken. In het vallen van de bladeren hoor ik de taal van loslaten, de zuivere melancholie van een seizoen dat in stilte sterft. En ergens, tussen de noten, in het zwijgen van de muziek, vind ik een eenzaamheid die me geruststelt.

Mephis
7 0

#NovemberVers2024 Vliegen naar het onbekende

 In Sumpango, waar de lucht vol verhalen is,stijgen de vliegeraars als moderne sjamanen,hun creatieskleurrijke dromen die dansen in de lucht vormen een verbinding tussen hier en wat komt.Met elke levendige kleur die omhoog stijgt,voel ik de echo van mijn Guatemalteekse roots,een deur naar het onbekende,waar verleden en toekomst samenkomen. Mephis (aka) Evelyn Mérida

Mephis
7 2

#NovemberVers2024 Novemberstilte

1 novemberovergangsdageen grenstussen het loslaten van warmteen de aanvaarding van kilte de bladeren vallen nu geruisloosalsof de bomen zelf het stilzwijgen bewarenhun wortels zich dieper ingravenin wat verborgen ligt elke kleur in de lucht lijkt zich uit te rekkenalsof de schemer zich breed maakt om het lichtnog even vast te houdenook al weten we allebeidat de duisternis wint mijn gedachten drijvenals herfstbladeren op de windverstrengeld met vragen en patronendie niet altijd passendie soms blijven hakenin takken van het onbegrip.µ wat betekent het om los te laten?niet alles willen wetenniet alles doorgrondenis dat een verlies of een vrijheid? in de stilte van deze nachtvind ik de echo van mezelfmijn geest rusteloos maar helderzoekend naar betekenisin een wereld die vertraagt en daarmidden in dat moment,voel ik een soort vredeeen diep begripzonder woordenals een heimelijk bondgenootschapmet de rust van de natuur   Mephis (aka) Evelyn Mérida

Mephis
4 1

Ontmoeting

Opnieuw treffen onze blikken elkaaren voel ik de medeplichtigheid in onze stilte.Je amandelbruine ogen stralen dezelfde oprechtheid uit en je lippen drukken zich uit met dezelfde jeugdige zorgeloosheid. Mocht dit onze eerste ontmoeting zijn:Zullen onze gebroken zielen vrede hebben gevonden?Zullen we beter kunnen omgaan met de geesten uit het verleden? Zullen we ons kunnen overgeven aan hartstochtelijke nachten onder vederlichte lakens met geur van zweet en jasmijnterwijl er een Harry Potter-marathon speelt?Maar ook al zijn onze wegen gescheiden, dochblijft onze toewijding loyaal en etherisch zijn onze harten voor altijd verwevenkloppen ze synchroon

Mephis
17 0

Bouwstenen

Ik heb iets met LEGO! Uren speelplezier hebben deze blokjes mij als kind en tiener bezorgd. Zo heb ik een hele stad gebouwd; van restaurant naar school, tot ziekenhuis; volgens mij was er zelfs een cabaret bij, waarna deze bouwkunsten door de denkbeeldige sloophamer werden gehaald en "het puin" keurig in een lege 15L verfpot verdween.   Als veertiger geniet ik nog steeds van deze steentjes. Ik ben nu gepromoveerd tot AFOL (Adult Fan Of Lego). Al beperk mij tegenwoordig tot de collector’s items, ik kan het niet laten om regelmatig langs de vitrine van de Lego-winkel in Wijnegem – Shop Eat Enjoy te wandelen om het laatste pronkstuk te bewonderen. Afgelopen zondag had ik prijs! Daar stond die dan, uitgestald, als ware het een museumstuk, de replica van een schrijfmachine uit 1864 die gebruikt werd door Ole Kirk Christiansen, oprichter van de Deense multinational. Het katapulteert mij terug naar de lessen mecanografie in de middelbare school en naar mijn gloednieuwe crèmekleurige Remington draagbare schrijfmachine. Ik heb haar heel toepasselijk Remi gedoopt en ze werd mijn kostbaarste bezit. Met de grootste zorg maakte ik wekelijks de zwarte toetsen schoon met een zacht sop. Met dezelfde zorg verving ik het lint zodat Remi haar maagdelijkheid niet verloor.  Dat mijn handen zwart als kool werden tijdens dit proces nam ik er graag bij.   De typeles werd mijn lievelingsvak; niet door het monotoon getokkel en het om het snelst typen maar het was vooral een handig excuus om mijn hoofd leeg te kunnen maken en te dagdromen van een carrière als scenarioschrijver in Hollywood. Pagina's vol heb ik geschreven, de ene zin al vloeiender en coherenter dan de andere. Drama was de rode draad doorheen mijn verhalen. Gebroken gezinnen, eenzaamheid, kleinburgerlijkheid, allemaal zaken die ik dagelijks kon waarnemen en die mij raakten. Tinseltown was te bling bling voor mij. Verder dan een sporadische bijdrage aan de universiteitskrant ben ik niet geraakt maar schrijven blijft een constante in mijn leven.   Op dit hebbeding van 200 EUR kan je weliswaar niet typen, toch is het een sierlijke herinnering aan een jeugd gevuld met creativiteit en een zeer levendige fantasie terwijl ik word aangespoord om mijn hersenspinsels op papier te blijven zetten. En dat is onbetaalbaar. Ja, met LEGO mag ik terug kind zijn.

Mephis
0 0