Dag jongen wiens naam ik vergat,
Ik schreef al over jou*,
nu richt ik me tot jou,
Zouden we elkaar nog herkennen?
Niet in fysiek voorkomen, natuurlijk.
Zouden we elkaar herkennen in uitstraling?
Hoe was het voor jou om verder te groeien?
Kon je de pesterijen nog aan? Kon je er aan ontkomen?
Kon je je ervan afzonderen en erbovenuit stijgen?
Weet je wat ik me nog herinner toen we ademloos aan die muur stonden?
We hielden elkaars hand vast.
Als troost tegen wantrouwen, angst, teruggetrokkenheid, grijze muis zijn?
Ik wil je nu iets vertellen.
We vielen op, we waren niet grijs, we gaven niet toe.
Ze zagen ons, ze wisten niet hoe met ons, kleurrijke enkelingen, omgaan.
We waren niet grijs, ze zouden nooit grijze muizen aankijken, laat staan de moeite nemen om hen te pesten.
We waren geen nietsnutten. Ze zagen ons wél.
En zij waren banger dan wij van hen. Grote monden die lege woorden roepen.
Dát, jongen wiens naam ik vergat, zat in die handdruk. Nu weet ik het weer.
Zou ik dat zien als ik je nu zou tegenkomen? Hoe oud we ook zullen worden?
AMK
* https://azertyfactor.be/tekst-lezen/ik-droomde-van-die-jongen-week-tegen-het-pesten