Vandaag schuift een nieuw geluid
als een zachte maatsoort de lijst binnen.
Op 94 klinkt Che farò senza Euridice?,
alsof een onbekende deur
op een kier wordt gezet.
Geen luide aankondiging,
alleen die eerste toon,
die de lucht zacht bekrast
als krijt op een donkere plank,
een geheim dat langzaam verschijnt
De muren verschuiven nauwelijks.
Het licht schuift langs een plank,
een papieren blad rilt in de wind.
Stilte is hier geen afwezigheid,
maar een snaar die trilt onder je vingers.
Op de tafel:
een bijna onzichtbare afdruk
van Pheo’s poot.
Geen symbool, geen echo;
gewoon een punt in het heden
dat weigert te verdwijnen.
De aria stijgt niet,
daalt niet,
maar zweeft precies ertussenin;
een smalle richel
waar herinnering en gehoor
elkaar rustig ontmoeten.
94 wordt daardoor
geen ranking,
geen triomf,
maar een toegangsruimte:
kort, helder,
breed genoeg
voor één ademhaling meer
dan je had verwacht.
Mephis (aka) Evelyn Mérida