P.
Hoe je niet arm in arm of hand boven hoofd
hoe je niet vastneemt maar afneemt, vervolgens neerzijgt
tussen kussen, verdwijnt in zetels en zucht ‘nu niet’
en kermt ‘hoofdpijn’.
Hoe je stukje per beetje wegkwijnt
in dit leven dat je niet koos, maar dat jou koos,
leven dat plots onder je hoede was: kinderen.
Je had nog plannen, studies, reizen, vrienden gepland.
Je wou naar landen, steden, verjaardagsfeesten,
handen schudden, schamper lachen en veel te laat naar huis gaan
‘Het is een wonder’ zegt iemand. En 'wat je nog meer wensen kan’.
Maar voor jou is het spuwen in tegenwind: smurrie op je kraag, wang, overal
steenharde druppels op je aangezicht
scanderen hoofd / pijn / hoofd / pijn
Waar was je al die jaren?
Niet op mijn foto’s. Niet aan mijn hand. Niet door mijn haren.
(Nu zie ik het afpeigeren ook, het steeds weer oprapen
en bij elkaar vegen,
van jezelf onder meer.
Het opofferen van uren, dagen
het werken voor andermans droom
En dat hoofdpijn misschien niet de ziekte was
maar bovenal een symptoom.)