Het was een wereld die haar bewonderde, waar ze sinds zijn vertrek geen deel meer van was. Ach ik vertel het fout, ze was er een deel van tot ze van haar emoties genas en ze gelukkig was, de druppel en dus tijd om haar eruit te gooien. Volgens mij is dat hoe we plaats maken voor mensen met geliefde ouders, mooie vrienden en geld om kleren mee te kopen. Het zijn die personen die ik met hun masker op zal geloven. Een moeë mens worden ze dan en het leven wordt plots zwaar, al weegt de rugzak die zij niet dragen kan voor hun niet eens een haar. Het masker kan ik na opzetten plots niet meer zien, want als hypocrisie moet ik mijn rol wel spelen. Ik ben de leerkracht die niet wilt dat zijn leerlingen hem overtreffen en de sigaretten in de la van je rookvrije vriend. Het is een wereld waar ze terug inkomen wou, een wereld waar ze zichzelf vinden zou. En zelfs ik kan uiteindelijk niet negeren dat talent op uiterlijk gebaseerd wordt, maar als hypocrisie zou ik mijn rol niet spelen als ik daardoor beïnvloed wordt. Dus lach ik haar uit en de wereld toe, laat ik mijn aandacht aan mijn mensen geven, want mens zijn maakt hun moe.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.