Een man blaast op een fluit die de vorm van een hond heeft.
Is het alsof hij haast heeft, dat hij bijna leeft. Stilzwijgen
want daarmee zegt hij niets van wat hij goed zou kunnen doen,
de hond uitlaten als die aan hem gegeven is,
huizen in de dromen van een schrijver, het zal je maar overkomen.
Is het alsof hij zegt: als ik leef als ik denk en schrijf.
Daar is hij: tussen de lijnen gedrukt en is het nooit en net dan
dat hij voor en na de letters komt: een alfabet maar dan metamorfose,
een stilte maar dan pauze.
Ieder woord op zijn reeds ingevroren plaats roepen, slechts zo
zal het woord zijn taalevolutie en de tijd overleven: schudden en daar en hier zijn,
frequentie: trillen wordt tijd, tijd wordt taal en die begrijpen we.
De azerty van toen is de O P Q van nu.
Een cliché van een schrijver is je beste vriend. Je wou dat je hem was.
Door je neergepende zinnen word je weer individu,
een kluwen van vormen herkenning die groeit langs de randen van je straat,
een denkbeeldige stad die in je zakt als het alfabet bij de geboorte.
Zo reilt en zeilt de taal: het kijkt achterom naar wie het altijd al was.
Een man blaast op een hond die op een fluit lijkt, is het alsof hij het bijna gelooft
dat hij taal was.
Dat de zaal voor hem vol zit, dat hij je in je schouders zakt en jij
je verhaal doet.
Hij lijkt op tv, en ik dus ook op hem. Dit willen we.
Hopelijk wordt die gelijkenis alleen maar erger.
Zo hoop je op je verhaal.
Abracadabra en je bestaat.
Sensatie die in de schemering van je literaire kwaaltjes nog steeds
sensatie is,
een bekentenis aan mezelf.
Op je gesprek met de zaal, let op, een plek, een thuis,
een uitwuifgebaar van het gekende naar hetzelfde gesteente.
Ik ontdekte een woord, als een ander woord, maar noemde het mijn woord.
Daarna benam ik me taal en schreef dat op.