“Ik heb gedáán !”
Dat werd tijd. Passen op mijn buurmeisje was minstens verrassend. Ze had haar tekenboek en vetkleurtjes meegenomen en verhalen getekend. Niet dat ik iets uit die krullen, strepen en harde krassen kon opmaken. Intussen vertelde ze volop. Tot ze een drukje moest doen. Wat een welopgevoed kind! Ze nam haar vetkleurtjes mee.
“Ik kan alléén."
Ik bleef dicht in de buurt. Het duurde lang. Toen ze riep, haastte ik me om haar te helpen.
“Kijk!” Ze wees naar de vloer.
Haar broekje zat helemaal onder het drukje. De wc-blaadjes daarentegen lagen kleurig verspreid over de vloer.