Er is een bepaald soort blauw dat zich onderscheidt van blauw. En die zin klinkt onlogisch en dat weet ik, en toch valt het anders niet beter te vatten.
Ik heb het over het soort blauw dat je voor ogen houdt als je denkt aan de donkere kant van de oceaan. Honderden meters onder de golven. Daar waar niets te horen valt, noch te zien. Rondom is alles kristalheldere duisternis. En toch, in elk opzicht, verschillend van zwart.
Het is een krachtig soort blauw.
Het zou je kunnen verzwelgen, maar kiest ervoor dat niet te doen.
Het vult je longen, alleen maar om je kleur te laten ademen.