ik zwem heen en weer en onderwater denk ik
aan het beeld dat ik vroeger had van later
met valse acceptatie duw ik me vooruit
en hap naar hoop telkens als ik boven kom
anoniem achter mijn zwembril duik ik terug onder in toen
ik voel bij elke slag hoe het water over de randen moet gaan
om mij aan de overkant te krijgen
ik hou mijn adem in en hoop iets te vinden op de bodem
herkenbaar aan de zwarte lijn die eindigt in een kruis
en gelukkig nog dezelfde is als toen, maar minder diep
ik maak me lang en als een pijl laat ik me glijden
de adem die ik in te grote bellen uitblaas is rap weg,
alsof boven water een tekort had en ik niet
aangekomen hang ik met één elleboog over de rand
zodat mensen kunnen zien wat teleurstelling nu is
ik kijk naar het baantje dat ik terug zou zwemmen
om te leren kijken naar straks, niet later
en wel boven water