Daar is dan het gesprek waarop ik zo lang wachtte dat de nachten achteraf jaren bleken. Elke liefdesverklaring in de kiem gesmoord, en daardoor ook meteen mijn gevoelens ontkend. Eindelijk spreek je mij met “je” aan, vertel je iets zonder dat ik het vraag: je hebt kousenvoeten aan. Eindelijk antwoord ik zoals jij het wil, maar voor mij terloops en met desinteresse. Eindelijk het eindpunt, dat eindelijk veel te laat is. Kom je terug wanneer je je voetstuk weer gevonden hebt?
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.