Ik staarde in luchtledigheid toen ik struikelde daarnet,
over een kleine Anapurna die de horizon van het voetpad ontsierde,
een bultje van bescheiden scherpte dat me hoe dan ook van slag maakte.
Ik draaide me om, speurde opgeschrikt waar dat onheil wel vandaan
mocht komen, wie het had aangedurfd een hinderlaag te leggen.
Voelde me dom. Keek rond of iemand het had gezien.
Eenzelfde kleine verhevenheid leek het maar,
dat was deze week het begin van onze tweespalt,
misschien een onbenul waar ik me aan stootte,
een onopvallend woord dat in vredestijd normaal
alledaags en welwillend vrij tussen anderen beweegt.
Maar deze keer tuigde je het op, haalde de scherpste kanten
binnenstebuiten, de onschuld onderuit.
Je vermeed de gevaarlijke westelijke helling niet.
Het deed me schrikken, het went maar niet je van die zijde te zien aankomen.
Het beukte de veiligheidsperimeter met succes.
De lijn brak, trok van alles mee.
Niemand heeft iets gezien.