onverzoenlijke dood

met een teveel aan krullen
lag ik in een deuk tegen
de kant waar het snijdt
de demonen brullend
vanuit de achterstegen
ik lag in letters te geelogen
laveloos de duisterte
laveerde door mijn ziel
en schepte al het zwart er in
mijn lichaam barstte uit mijn lippen
in een druppel van bloed

*****

Alles voltrekt altijd
in perfecte tegenstelling
de zweem van harmonie

en
de horizon valt in mijn huid
barst open in de vlakte
poezie volstrekt nutteloos
met vrijloophoek bijna haaks
nergens snijdt het aan kanten
wind steekt op maar er valt
niets meer te ontwaren zelfs
de takken laten hun dood vallen

*****

ooit dwaal ik over deze wereld
het licht uit de ogen ontnomen
beschonken gespeend van leven
mijn naam afgenomen vrij
finaal in alles zwelgend
zwervend als een foton
het heelal drinkend zoals het is