Het begint met een zaadje en een eitje
nee, het begint met een vreemde opmerking, een gerichte blik
nee, het begint met zenuwen over wat te zeggen en wat niet
nee, het begint met de nood je aan te raken hier en daar
het is compleet eender waar
nee, het is niet duidelijk hoe het begint of begonnen is,
maar we weten allebei dat het er is en naar wat het leidt.
Een kind of twee, 't zijn baby's eerst
spartelend, onwetend, klaar voor verzinnen
gevuld met vlees van jou en mij en eigen hersenspinsels
onmogelijk om ze los te laten, alleen te laten, ten allen tijde in 't hart,
in 't zicht tot ik in het niet verzink
met als enige houvast mijn verliefde hart
dat zich genadeloos in drie splitst,
meteen vergeten dat er een ik is
en dat vergeten lukt wel even.
Soms vergeet ik ook jou, een jij
en is het enige van belang zij en hoe dat …
Dan blijf ik daar als een klein hoopje verschrompeld verdroogd gips,
wanhopig op zoek naar waterdruppels.
en die komen ook … later
als ik ze zoek en blijf zoeken.
Eerst terug drinken, laven bij de basis. Terug bewegen.
Terug heen en weer. Terug leven.
En mijn verdroogde gipsen hart laten zacht worden met al zijn liefde voor jullie drieën
Beschaamd over wat er nog overbleef.
Maar nu geef ik het elke, elke week, een beetje water.
Dat is hoe de liefde terug open plooit als een klein te vaak gevouwen blad papier
en dat is waartoe het leidt
nu zit ik hier met al mijn mij-tijd, waarvan ik eindeloos geniet.
Nu zit ik hier en voel me onvolledig zonder jullie, niet compleet.